Άγιοι που συνδέουν το Άγ. Όρος με την Πελοπόννησο
Σύγχρονος του οσίου Σάββα είναι ο όσιος Νείλος ο Εριχιώτης († 1355/6) γόνος αρχόντων της Κωνσταντινουπόλεως. Ο 14ος αιώνας είναι ο χρυσός αιώνας του Αγίου Όρους με τη γνωστή ησυχαστική κίνηση και την παρουσία μεγάλων μορφών.
Ως λάτρης της ησυχίας αναχωρεί για το Άγιον Όρος, όπου φιλοξενείται επί μία δεκαετία στην ησυχία του. Επισκέπτεται και αυτός τα Ιεροσόλυμα, το Σινά, νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους. Την Πελοπόννησο αναφέρει ο βίος του ότι την επισκέφθηκε, αλλά δεν γνωρίζουμε το πότε, το πόσο, το γιατί και που πήγε[11]. Κατέληξε στην Ήπειρο, όπου εκεί επανίδρυσε τη μονή Γηρομερίου. Εκεί εκοιμήθη και ανεπαύθη[12].
Ο όσιος Λεόντιος ο Μονεμβασιώτης (αρχές 15ου αι.) γεννήθηκε στη Μονεμβασία πριν το 1341. Καταγόταν από αρχοντική οικογένεια κι έλαβε εξαιρετική μόρφωση στην Κωνσταντινούπολη. Ενδύεται το μοναχικό ένδυμα και μεταβαίνει στο Άγιον Όρος, για να μιμηθεί και άλλων εναρέτων τα έργα και τα κατορθώματα. Για την αρετή του σύντομα τιμήθηκε ιδιαίτερα[13]. Κατόπιν γίνεται κτίτορας της μονής των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στο όρος Κλοκός του Αιγίου[14]. Η μονή θα παίξει σημαντικό ρόλο τα κατοπινά έτη στην ιστορία του τόπου.
Η χήρα μητέρα του οσίου, κατά την παράδοση, «θα περιβληθεί το μοναχικό σχήμα και θα εγκαταβιώσει στην απέναντι όχθη του ποταμού Σελινούντα, στη μονή της “Ελπίδος των Απελπισμένων”, γνωστής ως Πεπελενίτσης»[15]. Ο όσιος Λεόντιος για τη μεγάλη οσιότητά του έγινε γνωστός στους δεσπότες της Πελοποννήσου αδελφούς Θωμά και Δημήτριο τους Παλαιολόγους, που μετά την κοίμησή του βοήθησαν για την ανοικοδόμηση της μονής του. Το τίμιο λείψανό του ετάφη στο σπήλαιο των αγωνισμάτων του. Εκεί σώζεται μέχρι σήμερα ο τάφος και η κάρα του στην πλησιόχωρη νέα μονή[16].
Ο άγιος Νήφων († 1508) υπήρξε γόνος ευγενούς οικογενείας της Πελοποννήσου. Διδασκάλους του είχε τον ιερομόναχο Ιωσήφ και τον μοναχό Αντώνιο στην Επίδαυρο, που τον έκειρε μοναχό. Εργόχειρό του είχε την καλλιγραφία. Μετά τον θάνατο του Γέροντός του γνωρίσθηκε με τον σοφό Αγιορείτη Γέροντα Ζαχαρία κι αφού περιόδευσαν διαφόρους τόπους προς στηριγμό των χριστιανών εγκαταστάθηκαν στην Αχρίδα. Μετά την επι-σκοποίηση του Ζαχαρία, ο Νήφων πήγε στο Άγιον Όρος και κατέληξε στη μονή Διονυσίου, όπου χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Η αρετή του τον ανέβασε στον μητροπολιτικό θρόνο της θεσσαλονίκης και στη συνέχεια στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως τρεις φορές. Κλήθηκε στη Ρουμανία, της οποίας θεωρείται νέος φωτιστής. Ανεπαύθη στη μονή Διονυσίου, όπου σώζεται ο τάφος και μέρος των τιμίων λειψάνων του[17].
Ο όσιος Γεράσιμος ο Νέος († 1579) γεννήθηκε το 1509 στα Τρίκαλα της Κορινθίας και ήταν βλαστός του επιφανούς γένους των Νοταράδων. Νέος περιηγήθηκε πολλούς τόπους όπως τη Ζάκυνθο, Θεσσαλία, Θράκη, Κωνσταντινούπολη και Χαλκηδόνα και κατέληξε στο Άγιον Όρος αναζητώντας την αρετή. Στο Άγιον Όρος αναφέρεται ότι παρέμεινε στην Παντοκρατορινή περιοχή της Καψάλας και στη σκήτη της Αγίας Άννης. Στη συνέχεια πήγε προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα, το Σινά και σε άλλες μονές της Ανατολής. Επισκέφθηκε την Κρήτη, τη Ζάκυνθο και τέλος εγκαταστάθηκε στην Κεφαλλονιά, όπου έκτισε μονή μοναζουσών και κατέστη πολιούχος του νησιού[18].
Ο όσιος Λεόντιος ο Μυροβλύτης († 1605) γεννήθηκε στο ωραίο Ναύπλιο το 1520. Αρκετά νέος, το 1537, μετέβη στην αθωνική μονή του Διονυσίου, χωρίς ποτέ να εξέλθει από αυτή. Αγωνίσθηκε επί 68 συνεχή έτη στον αγώνα τον καλό και κατέστη χαρισματούχος. Μετά την οσιακή κοίμησή του το λείψανό του μυρόβλησε. Είναι άγνωστος ο βιογράφος του, ο οποίος τον βίο έγραψε λίγο μετά την κοίμηση του οσίου. Σώζεται στο υπ΄ αρ. 677 χειρόγραφο της βιβλιοθήκης της μονής Διονυσίου και πρόκειται για μετάφραση του πρωτότυπου βίου στα τέλη του 18ου αιώνος[19].
Ένας ακόμη μυροβλύτης, Πελοποννήσιος, Αγιορείτης και όσιος διαλάμπει τον 17ο αιώνα. Πρόκειται για τον Νείλο τον Νέο († 1651). Γεννήθηκε στην κωμόπολη Άγιος Πέτρος της Κυνουρίας από ευσεβείς γονείς περί το 1601. Τα πρώτα γράμματα έμαθε από τον ιερομόναχο θείο του Μακάριο, μαζί με τον οποίο μόνασε στην πλησιόχωρη της πατρίδος του μονή Παναγίας της Μαλεβής, γνωστής μέχρι σήμερα ως γυναικείας κοινοβιακής. Εκεί χειροτονήθηκε και ιερεύς από τον οικείο επίσκοπο[20]. Ο πόθος μεγαλυτέρας ησυχίας και ασκήσεως τον έφερε στην έρημο του Αγίου Όρους, όπου σε σπήλαια ασκήθηκε υπεράνθρωπα και μετά την κοίμησή του χαριτώθηκε με τη μυροβλυσία του[21].
[Συνεχίζεται]
11. Λαγγή Ματθαίου αρχιμ., Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Αθήναι 19744, τ. Η΄, σ. 271.
12. Ιερά Μονή Γηρομερίου, Αθήνα 1993, σ. 28.
13. Νέον Λειμωνάριον, «Βίος και Πολιτεία του Οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών Λεοντίου του εν τη Αχαΐα. Όστις εκοιμήθη κατά το αυν΄ 1450 (;) έτος από Χριστού Δεκεμβρίου ια΄ 11. Μεταφρασθείς εις το απλούν υπό Νικηφόρου ιερομονάχου του Χίου», Αθήναι 1873, σσ. 457-460.
14. Παπαγεωργίου Θ.Γ., Ταξιαρχών Μονή εν Αιγιαλεία, Θ.Η.Ε., τ. 11, στ. 676-678. Λαμπροπούλου Ι.Α. – Μουτζάλη Γ.Α., «Ο μεσοβυζαντινός ναός του Αγίου Νικολάου Αιγιαλείας. Συμβολή στην ιστορία της μονής Ταξιαρχών», Ανάτυπο από τα Σύμμεικτα 11, Ε.Ι.Ε. Ι.Β.Ε., Αθήνα 1997, σσ. 323-361. Αγγελομάτη-Τσουγκαράκη Ε., «Μια άγνωστη χειρόγραφη ιστορία της μονής Ταξιαρχών Αιγιαλείας», Πρακτικά Β΄ Διεθνούς Συνεδρίου Πελοποννησιακών Σπουδών, τ. Γ΄, Αθήναι 1981-82, σσ. 65-86. Πολίτη Λίνου, Η μονή Ταξιαρχών Αιγίου, Αθήναι 1940.
15. Κοκκίνη Σπύρου, Τα Μοναστήρια της Ελλάδος, Αθήνα 1976, σ. 105.
16. Πανίτσα Π. – Παπαθεοδώρου Π., Ο Όσιος Λεόντιος και η μονή Ταξιαρχών Αιγιαλείας, Αθήνα 1979, σ. 25. Υμνολόγιον του Οσίου Πατρός ημών Λεοντίου, Αίγιον 19674
17. Ακολουθία Αγίου Νήφωνος Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως…, Άγιον Όρος 1983. Ο Άγιος Νήφων Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Άγιον Όρος 1986.
18. Γκέλη Κωνσταντίνου πρωτοπρ., Ο Άγιος Γεράσιμος Κεφαλληνίας των Ορθοδόξων Προστάτης, Αθήναι 19772.
19. Ζαχαριάδου Α. Ελισάβετ, Όσιος Λεόντιος ο Νέος Διονυσιάτης, Χάρις Κωνσταντίνω Βουρβέρη, Αθήναι 1964, σσ. 360-372.
20. Λαγγή Ματθαίου αρχιμ., όπ.π., τ. 5, σ. 179.
21. Βίος και Ακολουθία του Οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών Νείλου του Μυροβλύτου και Θαυματουργού, Αθήναι 1974.
Πηγή : pemptousia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου