Κοίτα πώς όλα συμπλέκονται, κι ότι η εγκράτεια δεν αφορά μόνο το ερωτικό κομμάτι της ζωής, στο οποίο δίνουμε την κύρια σημασία, αφήνοντας τόσες άλλες πτυχές στην άκρη.
Τρως πολύ; Αρχίζεις και ξεχνάς να βάλεις ένα φρένο; Μήπως το σακουλάκι με τα σοκολατάκια σε βλέπει και ξέρει ότι ήρθε το.. τέλος του; Μήπως παραγγέλνεις σουβλάκια και αγνοείς τον αριθμό 1 ή 2;..
Τότε, σκέψου μήπως – κατά βάθος - θες κάτι άλλο. Μήπως κάτι άλλο σου λείπει. Κάτι άλλο σου φταίει. Κάτι άλλο θέλεις να πεις, να μοιραστείς και να νιώσεις.
Είναι παρατηρημένο πως, όταν ο άνθρωπος ακολουθεί μια γενική ζωή εγκράτειας σε όλα τα επίπεδα, βοηθά τη σύνολη υγεία του.
Δηλ, η αποφυγή ακροτήτων και υπερβολών, μόνο καλό μπορεί να μας κάνει.
Αρκεί να μη γίνει μόνο για λίγο καιρό, με πίεση και καταναγκασμό.
Το λέω διότι μερικοί άνθρωποι τρέφονται σωστά για ένα διάστημα, με μέτρο, με ποικιλία από σαλάτες και φρούτα, με πρόγραμμα, με τάξη, σε λογικές ποσότητες ώστε να χορταίνουν μα όχι να «σκάνε», αλλά στην άκρη του μυαλού τους υπάρχει η εξής πονηρή σκέψη: Ας κάνω λίγη υπομονή ακόμα, να διορθώσω λίγο την υγεία μου, να χάσω λίγα κιλά, και μετά θα παραδοθώ πάλι στις κραιπάλες και την ανεξέλεγκτη ζωή. Θα τρώω ό, τι να ‘ναι, όποτε να ‘ναι, θα παραγγέλνω κάθε λίγο πίτσες με τέσσερα τυριά και πεπερόνι, σουβλάκια με πίτα κι παχύρευστες σάλτσες κλπ.
Όσοι σκέφτονται έτσι, φανερώνουν ότι αγωνίζονται με τρόπο αναγκαστικό, ότι πιέζονται μόνο για λίγο, κι ότι δεν έχουν καταφέρει να «εσωτερικεύσουν» το ασκητικό ήθος διατροφής, ως γενικευμένο τρόπο ζωής, και ως διατροφικό κλίμα που θα χαρακτηρίζει την υπόλοιπη ζωή τους.
Δεν είμαστε πλασμένοι για να τρώμε βουνά από μακαρόνια, κι ατέλειωτες φέτες ψωμί!..
Είμαστε όμως σίγουρα πλασμένοι για να ζούμε μια «ακράτεια» αγάπης. Μιας αγάπης που δίνουμε, και μιας αγάπης που πρωτίστως θα έχουμε πάρει όταν είμαστε παιδιά.
Όλοι μας είμαστε αχόρταγοι στο να εισπράττουμε και να δίνουμε «τόνους» αγάπης, αξίας, κατανόησης, συντροφικότητας.
Τα «βουνά» αυτά, όμως, είναι δύσβατα. Γι’ αυτό προτιμούμε να κάνουμε την κοιλιά μας σωστό βουνό. Είναι πιο βολικό, εύκολο, καρπός τόσο μεγάλου άγχους. Το άγχος της ύπαρξης χτίζει γύρω μας «παχάκια», «αναχώματα» αντίστασης, «ψωμάκια». Αλλά κάτι τέτοιο, μας καταστρέφει.Εύχομαι το άρθρο αυτό να σε προβληματίσει κι εσένα, ώστε να πεθάνεις μετά τα 105 σου!
π.Ανδρέας Κονάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου