ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008 

(Προ της Χριστού Γεννήσεως) 

θα τελεστεί στην ενορία μας Αρχιερατική Θεία Λειτουργία και Χειροτονία Διακόνου από τον σεβασμιώτατο μητροπολίτη μας Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ.κ. Βαρνάβα. 

Μετά τη Θεία Λειτουργία 

ο επίσκοπός μας θα τελέσει τη Βάπτιση του υιού του εφημέριου της ενορίας 

πατρός Γεωργίου Οικονόμου. 

Το Απόγευμα στις 5:00, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ιερού Ναού, 

θα γίνει η γιορτή των κατηχητικών για τα Χριστούγεννα. 

Το βράδυ, στις 9:00 θα γίνει ιερά αγρυπνία 

προς τιμήν της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας.

 Σε όλες τις παραπάνω εκδηλώσεις της ενορίας,

 σας προσκαλούμε και σας παρακαλούμε να συμμετέχετε.

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ "Η ΚΙΒΩΤΟΣ"

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «Η ΚΙΒΩΤΟΣ»

ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΝΕΟΤΗΤΟΣ

ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

 

Στην σημερινή κοινωνία το βιβλίο, που άλλοτε είχε σπουδαιότατη θέση στη ζωή των ανθρώπων, παραχωρεί τη θέση του στην τηλεόραση, σε κουτσομπολίστικες εκπομπές και τον κίτρινο τύπο, σε reality  και λοιπά προϊόντα κακής ποιότητας πολιτισμού. Στην κοινωνική και πολιτισμική αυτή λοιπόν συγκυρία έχουμε ευθύνη να τονίσουμε την αξία, τη σημασία και τη σπουδαιότητα του βιβλίου για τον καθένα μας προσωπικά αλλά και την κοινωνία ολόκληρη. Γιατί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αυτό, μπορούμε να τον κάνουμε καλύτερο και, μάλιστα, έχουμε ευθύνη να το πράξουμε.

            Για να το καταφέρουμε όμως αυτό δεν αρκούν ωραία λόγια και θεωρίες. Χρειάζεται αγώνας και γόνιμος προβληματισμός. Τον προβληματισμό αυτό όμως δεν τον γεννούν όσα κακής ποιότητας πολιτισμικά προϊόντα περιγράψαμε παραπάνω αλλά πρώτα και κύρια το διάβασμα και το βιβλίο.

            Στην κοινωνία των dvd, των playstation και της αδιαφορίας αντιπροβάλλουμε με ταπείνωση και αγάπη το καλό βιβλίο. Προς τούτη την κατεύθυνση βρίσκεται και η δική μας συνεισφορά. Όταν έγινε τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης ο κατακλυσμός, ο Νώε και η οικογένειά του σώθηκαν χάρη στην Κιβωτό. Στον σημερινό κατακλυσμό που περιγράψαμε παραπάνω δημιουργήσαμε και εμείς το δικό μας πλεούμενο, μία δική μας Κιβωτό, το βιβλιοπωλείο της Μητροπόλεώς μας, που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Ανδρέα Παπανδρέου και Τσαλδάρη, για να διαφυλάξουμε μέσα σε αυτήν το καλό και ποιοτικό βιβλίο. Το βιβλιοπωλείο μας είναι καρπός της ποιμαντικής αγωνίας και μέριμνας της τοπικής μας Εκκλησίας και, ιδιαίτερα, του Σεβασμιωτάτου ποιμενάρχου μας κυρίου κυρίου Βαρνάβα για να χαρίσουμε ομορφιά μέσα από τα βιβλία και ας μην ξεχνάμε τη ρήση του κορυφαίου της παγκόσμιας κλασικής λογοτεχνίας Ντοστογέφσκυ ότι η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο.

Η προσπάθεια μας έχει τους εξής σαφείς προσανατολισμούς:

            α.        Να καλύψουμε τις πλέον απαιτητικές αναζητήσεις των βιβλιοφίλων της περιοχής μας με την απ’ευθείας συνεργασία με εκδοτικούς οίκους από όλη την Ελλάδα. 

            β.         Να δώσουμε έμφαση στην ομορφιά, στην ποιότητα, στην αισθητική, καθώς το μόνο πράγμα που δεν έχει θέση στο χώρο μας είναι η κακογουστιά.

Παιδιά και γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί, ιερείς, κατηχητές και κατηχήτριες μπορούν να βρουν στο βιβλιοπωλείο μας ό,τι καλύτερο. Στόχος μας δεν είναι οι πωλήσεις ούτε λογική μας το best seller. Για αυτό τα βιβλία μας τα διαλέγουμε κυριολεκτικά ένα ένα, χωρίς αυτό να εγκρύπτει μέσα του λογοκρισία. Μοναδικό μας κριτήριο είναι η ποιότητα. Αν μπει κάποιος στην Κιβωτό και διαλέξει ένα οποιοδήποτε βιβλίο με κλειστά μάτια είναι σίγουρο ότι θα κρατάει στα χέρια του ένα καλό βιβλίο.

            Στις χιλιάδες τίτλων βιβλίων που εκθέτουμε στο κατάστημά μας υπάρχουν βιβλία παιδικά, λογοτεχνικά, ιστορικά, ποίηση, φιλοσοφία, ψυχολογία, εκκλησιαστικά, θεολογικά και πολλά άλλα. Βασική μέριμνά μας, ωστόσο είναι το παιδικό βιβλίο λόγω της αγάπης μας για τα παιδιά αλλά και της ελπίδας μας ότι τα παιδιά μπορούν να μας χαρίσουν έναν καλύτερο κόσμο. Στα δικά τους χέρια βρίσκεται το μέλλον του έθνους μας, της κοινωνίας μας, του κόσμου ολόκληρου. Τα παιδιά ονειρεύονται και το βιβλίο τα βοηθά να ονειρευτούν και να ταξιδέψουν. Τα βιβλία ανοίγουν το νου και την καρδιά μας να δει νέους ορίζοντες, να ονειρευτεί την πιο όμορφη θάλασσα, που σύμφωνα με τον ποιητή Ναζίμ Κιχμέτ, είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.

            Για όλους τους παραπάνω λόγους πιστεύουμε ότι το καλύτερο δώρο είναι πάντα ένα βιβλίο. Με την ευκαιρία και των εορτών που πλησιάζουν ας δωρίσουμε και εμείς χαρά και προβληματισμό μέσα από ένα βιβλίο. Ο δικός μας Άγιος Βασίλης από την Καισαρεία, ένας από τους τρεις ιεράρχες μας οδηγεί προς την κατεύθυνση αυτή. Όπως τραγουδάμε και στα κάλαντα:

Βαστά εικόνα και χαρτί...

Χαρτί και καλαμάρι...

Πόσο αγαπούσε το διάβασμα και τα βιβλία; Άλλωστε και ο ίδιος του ήταν σπουδαιότατος συγγραφέας. Ας αγαπήσουμε και εμείς το βιβλίο και να βοηθήσουμε και τους άλλους να το αγαπήσουν δωρίζοντάς το. Δώρο διαχρονικό, ωφέλιμο και παντοτινό. Πόσες φορές δεν διαβάζουμε με συγκίνηση ευχές και αφιερώσεις στις πρώτες σελίδες των βιβλίων πολλά χρόνια πριν, που μας κάνουν να δακρύσουμε από νοσταλγία; Προτιμάμε ένα δώρο εφήμερο ή ένα δώρο αναλλοίωτης αξίας στο χρόνο; Ας στηρίξουμε το καλό και ποιοτικό βιβλίο, ας βοηθήσουμε τα παιδιά να έρθουν σε επαφή, να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το διάβασμα.

            Σας προσκαλούμε λοιπόν όλους και σας περιμένουμε με χαρά, να ταξιδέψουμε μαζί, να ονειρευτούμε, να γνωρίσουμε τον κόσμο μέσα από τον μαγικό κόσμο του βιβλίου.  Τέλος, οι υποδείξεις και παρατηρήσεις σας θα είναι για εμάς εξαιρετικά ωφέλιμες, για να μπορούμε διαρκώς να γινόμαστε καλύτεροι.

 

Το βιβλιοπωλείο «Κιβωτός» βρίσκεται στη συμβολή των οδών Π. Τσαλδάρη και Α. Παπανδρέου 25 στη Νεάπολη, στο ισόγειο του ομώνυμου πνευματικού κέντρου.

 Για οποιαδήποτε πληροφορία απευθύνεστε στους υπεύθυνους του βιβλιοπωλείου: π. Γεώργιο Οικονόμου, κ. Γεώργιο Χατζάκη και κ. Γεώργιο Σαρησάββα.

 Τηλ.:              2310540222

Φαξ:              2310540221

e-mail:            kivotos.vivliou@gmail.com

 Παραγγελίες: τηλεφωνικά (2310540222), με φαξ (2310540221), με e-mail (kivotos.vivliou@gmail.com) και ταχυδρομικά (Βιβλιοπωλείο «Κιβωτός», Α.Παπανδρέου 25, 56728, Νεάπολη, Θεσσαλονίκη). Δυνατότητα παραλαβής από το κατάστημά μας ή αποστολής στο χώρο σας.

 Ωράριο καταστήματος:

Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο      8:30-14:30

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή      8:30-14:00 και 17:00-20:30

 

Η ΚΑΙΝΗ ΕΝΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η ΚΑΙΝΗ ΕΝΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 

Λόγος εις το Ιω. ιγ΄, 34-35

 

«…ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους,

καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους,

ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε,

ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις».

 

  Σεβασμιώτε, άγιε πρωτοσύγκελλε, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί.

          Λίγο μετά τον ιερόν νιπτήρα, όταν ο Κύριός μας λεντίω ζωννύμενος παρέδωσε στους μαθητές Του το πρότυπο της αγάπης και της διακονίας, πλένοντας ταπεινά τα πόδια τους, τους έδωσε και την παραπάνω εντολή. Ας δούμε, όμως, γιατί ονομάζει ο Χριστός καινήν, καινούρια την εντολή της αγάπης, εφόσον η εντολή αυτή δόθηκε από τον Θεό διά του Μωϋσέως ήδη από την Παλαιά Διαθήκη;

          Ο Χριστός μας ονομάζει καινήν την εντολή της αγάπης, γιατί με την ενανθρώπησή Του νοηματοδοτείται ξανά από την αρχή. Το γεγονός της ενανθρώπησης, που μυστηριακά και λειτουργικά θα βιώσουμε, πρώτα ο Θεός, σε δεκαπέντε μέρες είναι η μεγαλύτερη έκφραση της αγάπης στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο Θεός προσλαμβάνει την ανθρώπινη σάρκα, για να την αγιάσει και να την λυτρώσει από τη φθορά και τον θάνατο. Προσλαμβάνει τη φθορά για να τη μεταμορφώσει σε αφθαρσία και να την οδηγήσει στην αιωνιότητα. Η φανέρωση, λοιπόν, της αγάπης αυτής, που είναι πρόσωπο, ο ίδιος ο Χριστός μας, μεταμορφώνει την αγάπη σε καινήν αγάπη. Αγάπη υπέρλογη και πρωτοφανή. Γίνεται άνθρωπος ο Θεός, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν. Και το παράδειγμα της δικής Του αγάπης, μας καλεί και εμάς να ακολουθήσουμε.

          Καθώς ηγάπησα υμάς, όπως εγώ σας αγάπησα, έτσι και εσείς να αγαπάτε τους συνανθρώπους σας. Καλούμαστε λοιπόν να αγαπάμε αλλήλους με την αγάπη του Χριστού. Με την δική Του ανιδιοτελή, θυσιαστική και σταυρική αγάπη. Τούτο, βέβαια, δεν είναι απλό ούτε εύκολο. Απαιτεί αγώνα προσωπικό, προπάντων όμως την Χάρη του Θεού. Η αγάπη στην παράδοσή μας δεν είναι ένα ψυχολογικό, συναισθηματικό γεγονός, που εκφράζεται με λόγια. Είναι γεγονός βαθειά οντολογικό και, κυρίως, καρπός του Αγίου Πνεύματος, όπως μας βεβαιώνει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στην Προς Γαλάτας επιστολή του. Η αγάπη είναι μία άκτιστη ενέργεια του Θεού, στην οποία μπορούμε να μετέχουμε και εμείς οι αχρείοι δούλοι Του κατά χάριν.

          Γίνεται, έτσι, φανερό γιατί ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ονομάζει καινήν την εντολή της αγάπης. Λέει, όμως, και κάτι ακόμα εξαιρετικά σημαντικό. Εάν έχετε την αγάπη αυτή τότε θα γνωρίσει όλος ο κόσμος ότι είστε μαθητές Μου. Τα λόγια αυτά έχουν βαρύτητα μεγάλη και οφείλουμε να προβληματιστούμε κατά πόσο έχουμε και εμείς την αγάπη του Χριστού. Και, για να μπορέσουμε να διερευνήσουμε στην καρδιά μας μέσα, αν έχουμε την αγάπη αυτή, είναι άριστο να μας καθοδηγήσει κάποιος που είχε την αγάπη αυτή και εκφράστηκε σπουδαία για την έννοια και το περιεχόμενό της. Ο λόγος γίνεται για τον χρυσορρήμονα Πατέρα της Εκκλησίας μας, άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, που θα είναι για το υπόλοιπο της ομιλίας μας ο παιδαγωγός μας στην καινή εντολή.

          Η αγάπη, μας λέγει, ο αντιοχειανός άγιος είναι η ρίζα όλων των αγαθών, καθώς μας οδηγεί στην προς αλλήλους ένωση και αναιρεί όσα την καταστρέφουν[1]. Με την παρατήρηση αυτή κατανοείται και ερμηνεύεται η σύνδεση της αγάπης με τον πλησίον. Δεν μπορείς να λες ότι αγαπάς και την αγάπη να την κρατάς εγωϊστικά και αποκλειστικά για τον εαυτό σου. Η αγάπη εκχέεται από το περίσσευμα της καρδιάς μας και μοιράζεται με τον συνάνθρωπο, διαφορετικά δεν πρόκειται για αγάπη αληθινή αλλά για κάποια ψευδαίσθηση.

          Η αγάπη είναι η συγκεφαλαίωση των αρετών και το θεμέλιο όλων των εντολών, τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος σε ομιλία του στο βιβλίο της Γένεσης[2]. Πραγματικά, πάνσοφα ο Ιησούς παρέδωσε την καινήν εντολή της αγάπης, η οποία καθώς ο ίδιος βεβαιώνει συμπεριλαμβάνει τον νόμο ολάκερο και τους Προφήτες[3]. Είναι αδύνατο να αγαπάς τον Θεό και τον πλησίον και ταυτόχρονα να παραβαίνεις κάποια από τις εντολές, που αφορούν ακριβώς αυτές τις σχέσεις. Απλώς, με την παρουσία του Χριστού στη γη ανακαινίζονται τα πάντα, παρέρχεται η σκιά του νόμου και καλούμαστε επ’ ελευθερία να αγαπάμε. Η αγάπη δεν είναι πια ένα νομικό καθήκον ως τήρηση μιας επιταγής αλλά πνευματική κατάσταση.

          Είναι, όμως, απαραίτητο στο σημείο αυτό να διευκρινίσουμε ότι το πνευματικό δεν είναι κάτι διανοητικό ή μία φαντασιακή κατάσταση αλλά κάτι ορατό και πραγματικό. Έτσι και η αληθινή αγάπη λαμβάνει σάρκα και οστά στην καθημερινότητά μας. Οφείλει να μετουσιώνεται σε πράξεις διαφορετικά είναι νεκρή. Η αγάπη δεν πρέπει να κρύβεται, αντίθετα, να είναι λύχνος που φωτίζει τη ζωή τη δική μας και των συνανθρώπων μας. Αγάπη, στο πρότυπο του καλού Σαμαρείτη, που δεν προσπερνά αδιάφορα τον πληγωμένο και αναγκεμένο πλησίον αλλά γονατίζει δίπλα του, περιποιείται τις πληγές του και ανακουφίζει τον πόνο του. Την αγάπη αυτή έχει ιδιαίτερα ανάγκη, σήμερα, η σκληρόκαρδη κοινωνία μας. Και είναι βέβαιο ότι όταν εκφράζεται ανυπόκριτα η αγάπη αυτή, κανείς δεν θα μείνει ασυγκίνητος. Η αποστασία του σύγχρονου ανθρώπου από τον Θεό οφείλεται και στο ότι ελλείπουν τα παραδείγματα. Αρεσκόμαστε και αρκούμαστε σε ωραία λόγια, που παραμένουν όμως ανεπιβεβαίωτα από τις πράξεις μας.

          Εκεί ακριβώς έγκειται η δική μας σπουδαία προσωπική και παράλληλα εκκλησιολογική ευθύνη. Είναι εύκολο να την μετακυλίουμε αλλού γενικά και αόριστα, ενώ είναι δύσκολο πολύ να συνειδητοποιήσουμε τη δική μας συνευθύνη. Η Εκκλησία δεν είναι συνάθροιση προσώπων αλλά το Σώμα του Χριστού. Μέλη του Σώματος αυτού είμαστε όλοι μας, όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν και τον ενδυθήκαμε μυστηριακά την ώρα του Αγίου Βαπτίσματος. Πώς μπορούμε, επομένως, να αδιαφορούμε για τα υπόλοιπα μέλη του δικού μας σώματος; Αν ασθενεί ο αδελφός μου, ασθενώ και εγώ κι αν σκανδαλίζεται καίγομαι μαζί του, λέει ο πρώην διώκτης και στη συνέχεια πρωτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος. Από όλα αυτά γίνεται φανερό ότι η έλλειψη της αγάπης από τη ζωή μας σημαίνει διαμελισμός του Σώματος του Χριστού και αυτό είναι σαφώς μεγάλη αμαρτία. Για αυτό λέγει ο Ιησούς να αγαπήσουμε τον πλησίον ως σεαυτόν. Ως εαυτό μας. Όπως θα μεριμνούσαμε και θα προστρέχαμε στον γιατρό αν πονούσαν τα χέρια, τα πόδια, η καρδιά ή το κεφάλι μας με την ίδια επιμέλεια έχουμε ευθύνη να μεριμνήσουμε αγαπητικά για τον συνάνθρωπο.

          Για να αναδειχθεί εναργέστερα το μέγεθος και η σπουδαιότητα της αρετής της αγάπης, αξίζει να αναφέρουμε, έστω και επιγραμματικά, μερικούς από τους ορισμούς του ιερού Χρυσοστόμου για αυτήν. Είναι ρίζα και ασφάλεια όλων των αγαθών[4]. Είναι μητέρα[5], βασίλισσα[6] και κορωνίδα[7] των αρετών. Είναι η ίδια η μεγαλύτερη αρετή[8], το μεγαλύτερο θαύμα[9] και ανώτερη από το θαυματουργικό χάρισμα[10]. Είναι πηγή ευφροσύνης[11] και σημείο γνώσης του Θεού[12]. Είναι, επίσης, προϋπόθεση της σωτηρίας μας[13]. Αυτό άλλωστε μαρτυρούν και τα άψευστα χείλη του Σωτήρος Χριστού στην παραβολή της τελικής κρίσης, όπου λέγει ότι εφόσον δεν δείξαμε αγάπη σε έναν από τους ελάχιστους αδελφούς Του, αρνηθήκαμε ουσιαστικά να προσφέρουμε αγάπη στον ίδιο τον Χριστό.

          Είναι όντως αξιοθαύμαστο το μεγαλείο της αγάπης του Θεού! Θεωρεί αδελφούς του όλους τους αναγκεμένους και πονεμένους ανθρώπους. Αυτούς που εμείς ενδεχομένως περιφρονούμε και εγκαταλείπουμε αβοήθητους, ο ίδιος ο Χριστός, ο προαιώνιος Θεός τους αγαπά σαν αδέλφια Του. Ας διδασκόμαστε λοιπόν από όλα αυτά και ας αγωνιζόμαστε να αποκτήσουμε την αληθινή αγάπη, που είναι αγάπη πνευματική[14], και δώρον Θεού.

          Επειδή, όπως προείπαμε, η έκφραση της αγάπης δεν είναι ένα ιδιωτικό γεγονός αλλά εκκλησιαστικό, για αυτό και η Εκκλησία μας επονόμασε πολύ όμορφα και σοφά τον ετήσιο φιλόπτωχο έρανο, «έρανο της αγάπης», του οποίου διακόνισσες και διάκονοι ταπεινοί είμαστε όσοι συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ να λάβουμε την ευχή και την ευλογία του επισκόπου μας για τον θεάρεστο τούτο σκοπό. Πρόκειται για αρχαία παράδοση της Εκκλησίας μας, σύμφωνα και με τις αναφορές του Αποστόλου Παύλου στην Β΄ Προς Κορινθίους. Από την επιστολή αυτή είναι πολύ χρήσιμο να επισημάνουμε ορισμένα σημεία. Αναφερόμενος στον έρανο για τους δοκιμαζόμενους αδελφούς της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, προτρέπει τους Κορινθίους να συνεισφέρουν «ου κατ’ επιταγήν αλλά δοκιμάζων το γνήσιον της υμετέρας αγάπης[15]». Όχι επειδή το επιτάσσει ο Απόστολος αλλά ως περίσσευμα της αγάπης τους. Επομένως, η φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη δεν δύνανται να εκφράζονται αναγκαστικά ή πιεστικά, παρά μονάχα σαν απόδειξη της γνησιότητας της αγάπης μας. Και λίγο πιο κάτω τονίζει, «έκαστος καθώς προαιρείται τη καρδία, μη εκ λύπης ή εξ ανάγκης, ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός». Ο καθένας ας συνεισφέρει ανάλογα με την προαίρεσή του, όχι με λύπη ή εξαναγκαστικά, καθώς ο Θεός αγαπά αυτόν που δίδει με ιλαρότητα. Τις επισημάνσεις αυτές είναι καλό να τις αξιοποιήσουμε, όσοι συνδιακονούμε στον ευλογημένο αυτόν έρανο.

          Η αγάπη μας είναι αντίδωρο σμικρόν και ελάχιστη αντιπροσφορά στην αγάπη του Θεού. Ωστόσο, συμβαίνει κάτι παράδοξο, που αποδεικνύει την ωφέλεια που αποκομίζουμε αν αγαπάμε. Η αγάπη όσο μοιράζεται, τόσο πολλαπλασιάζεται. Είναι μια αστείρευτη πηγή, που αναβλύζει όλο και περισσότερο και καθαρότερο νερό ενώ αντίθετα όταν ατονεί και ελλείπει είναι σαν την πηγή που στερεύει[16].

          Στο σημείο αυτό, όμως, τίθεται ένα δύσκολο ερώτημα. Ποιός άνθρωπος μπορεί να καυχηθεί ότι τηρεί την καινήν εντολή της αγάπης; Τηρεί την εντολή αυτός που χαίρει μετά χαιρόντων και κλαίει μετά κλαιόντων. Αυτός που αγαπά χωρίς να ζητάει ανταπόδοση. Αυτός που δεν φθονεί την ευτυχία του συνανθρώπου του. Αυτός που θυσιάζει το εγώ του για να κοινωνήσει με τον πλησίον, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αμνού του Θεού που θυσιάζεται για χάρη μας στην Ιερή Πρόθεση, για να κοινωνήσουμε εμείς οι ανάξιοι το Τίμιον Σώμα και το Αίμα Του. Η αγάπη ως καρπός του Πνεύματος είναι φωτιά που καίει και λιώνει την καρδιά του ανθρώπου για τον πλησίον. Είναι φως στο σκοτάδι των δύσκολων καιρών μας. Είναι αυτή, που θα σώσει τον κόσμο, για να παρερμηνεύσουμε, σεβασμιώτατε, την αγαπημένη σας ντοστογεφσκική ρήση από τα χείλη του πρίγκηπα Μίσκιν ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Άλλωστε η αγάπη είναι ομορφιά.

          Ολοκληρώνοντας την αναφορά μας στην καινήν αγάπη, που ενετείλατο ο Ιησούς στους μαθητές Του, και μαθητές Του έχουμε την τιμή και ευλογία να ονομαζόμαστε όλοι όσοι πολιτογραφηθήκαμε στον ουρανό σαν γινήκαμε χριστιανοί, θα ήταν παράλειψη αν δεν ομιλούσαμε για ακόμα μία διάσταση της αγάπης αυτής. Η αγάπη, για την οποία μιλά ο Χριστός, είναι αγάπη αδιάκριτη. Χωρίς καμία προϋπόθεση, χωρίς κανέναν αποκλεισμό, χωρίς καμία απόρριψη. Κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού. Αν έχουμε ανοιχτά τα μάτια της καρδιάς μας αυτήν την εικόνα οφείλουμε να αντικρύζουμε και, με την προϋπόθεση αυτή, καταργείται κάθε έχθρα και μίσος. Μπορούμε όχι μόνο να συγχωρήσουμε αλλά να αγαπήσουμε και τους εχθρούς μας, κάτι που δεν είναι ανεφάρμοστο. Ας θυμηθούμε τον γλυκύ Εσταυρωμένο που προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του. Η αγάπη δεν μπορεί να κλείνεται σε κανενός είδους όρια ούτε να χαρίζεται επιλεκτικά. Στο πρόσωπου του καθενός αναγκεμένου πλησίονος αδελφού, είναι ο ίδιος ο Χριστός που χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας. Και όπως μας υποσχέθηκε ότι «κρούετε και ανοιγήσετε», είναι βέβαιο ότι και εμείς αν ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας, θα ανοίξει και ο Θεός την θύρα της δικής Του τέλειας αγάπης, για να μας την χαρίσει στην παρούσα και την μέλλουσα αιώνια ζωή.

         

---

[1] Εις Ματθ., ομιλία ιθ΄, ΜG 57.283

[2] Εις Γεν., ομιλία νε΄, MG 54.483

[3] Μτ., 22:40

[4] MG. 59.353

[5] MG. 60.604

[6] MG. 55.385

[7] MG. 54.483

[8] MG. 49.391

[9] MG. 60.464

[10] MG. 57.383

[11] MG. 52.733

[12] MG. 59.300

[13] MG. 57.321

[14] MG. 62.303

[15] Β΄Κορ., 8:8

[16] MG. 48.785

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΛΟΥΚΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 13, 10-17)

 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν διδάσκων ὁ Ἰησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακύψαι εἰς τὸ παντελές. Ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· Ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· Ὑποκριτά· ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; ταύτην δὲ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ' αὐτοῦ. 

 

          Ακούσαμε, αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα την δέκατη Κυριακή του Λουκά, την περικοπή με το θαύμα της θεραπείας από τον Χριστό της συγκύπτουσας γυναίκας. Δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια ταλαιπωρήθηκε η γυναίκα από την ασθένεια αυτή, ώσπου ένα Σάββατο που δίδασκε ο Κύριος στην συναγωγή, την είδε και αμέσως την θεράπευσε. Η κυρτωμένη γυναίκα, που ήταν διπλωμένη στα δύο, ώστε να μην μπορεί να κοιτάξει μπροστά της, εγείρεται υγιής και δοξάζει τον Πανάγαθο Θεό. Τότε, συνέβη όμως κάτι δυσάρεστο. Ο αρχισυνάγωγος αγανάκτησε που ο Ιησούς θαυματούργησε την ημέρα του Σαββάτου και επιτιμούσε τους παρευρισκομένους να έρχονται να θεραπεύονται μόνο τις υπόλοιπες έξι μέρες. Η αντίδραση του Χριστού ήταν άμεση. Αποκάλυψε αμέσως την εγκρυπτόμενη υποκρισία στα λόγια του αρχισυνάγωγου ερωτώντας αν νοιαζόμαστε να ποτίσουμε τα ζώα μας την ημέρα του Σαββάτου, τα βόδια και τα γαϊδούρια, αν δεν πρέπει πολύ περισσότερο να ενδιαφερθούμε για τους ανθρώπους; Και η περικοπή κλείνει με την αναφορά στη ντροπή όσων παρέμεναν προσκολλημένοι υποκριτικά στην τήρηση της αργίας και από την άλλη τη χαρά όσων έβλεπαν τα θαυμάσια του Θεού.

          Από την παραπάνω ευαγγελική περικοπή θα ερμηνεύσουμε δύο στοιχεία από την συμπεριφορά του αρχισυνάγωγου, που είναι πολύ διδακτικά. Το ένα έχει σχέση με την υποκρισία και το δεύτερο με τον φθόνο.

          Η υποκρισία, όπως προκύπτει, από την Αγία Γραφή, γενικότερα, είναι ένα θεομίσητο χαρακτηριστικό. Θυμόμαστε όλοι τα φοβερά «ουαί» του Ιησού στους Γραμματείς και τους Φαρισαίους για την υποκρισία τους. Θυμόμαστε, επίσης, την εντολή να μην γινόμαστε υποκριτές όταν νηστεύουμε, όταν προσευχόμαστε και όταν ελεούμε στην επί του Όρους ομιλία. Γίνεται φανερό ότι ο Θεός αποστρέφεται τον υποκριτή άνθρωπο. Γιατί, όμως, είναι τόσο φοβερή αμαρτία η υποκρισία;

          Είναι αμαρτία σοβαρή γιατί υποκρύπτει εγωϊσμό και υπερηφάνεια και, παράλληλα, είναι μία συμπεριφορά, που εκπειράσσει την χάρι του Θεού. Μπορεί να φανούμε δίκαιοι στα μάτια των συνανθρώπων μας, ενώ ο εσωτερικός μας κόσμος αναδίδει δυσωδία εξαιτίας των παθών μας, αυτό όμως δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να το κρύψουμε από τον Θεό. Μπορούμε, επίσης, να κάνουμε ένα σωρό καλές πράξεις αλλά να μας λείπει η αληθινή αγάπη, η  γνήσια και ανιδιοτελής. Αυτή η αγάπη είναι σαφές ότι λείπει από τον αρχισυνάγωγο της περικοπής μας, ο οποίος λησμόνησε το έλεος και την πίστη και έμεινε στην δεκάτη του δυόσμου, του άνηθου και του κυμίνου, όπως λέει σε άλλο σημείο του Ευαγγελίου ο Ιησούς. Η συνείδησή του ήταν ήσυχη ότι τηρεί τον νόμο, εξαιτίας όμως της υποκρισίας του δεν μπόρεσε να αγαπήσει ούτε να νοιώσει τον συνάνθρωπο.

          Αυτό, ακριβώς, είναι που τον οδηγεί στο άλλο φοβερό πάθος, τον φθόνο. Φθόνος είναι η αδυναμία του να χαρεί με τη θεραπεία της συγκύπτουσας. Φθόνος είναι η αγωνιώδης αναζήτηση επιχειρημάτων, για να μειώσει το μέγεθος του θαύματος. Φθόνος είναι η αναστάτωσή του για την ημέρα της θαυματουργίας. Και αυτός ο φθόνος είναι που τον τυφλώνει και αντί να δει το πρόσωπο της αγάπης, που είναι ο ίδιος ο Χριστός, εμμένει στο Σάββατο, το οποίο θεωρεί ανώτερο από τον άνθρωπο.

          Πρέπει, επομένως, να προσέχουμε και εμείς τις προτεραιότητες, που θέτουμε στη ζωή μας. Ενδέχεται και εμείς να προσκολλώμαστε σε τύπους και κανόνες και να αγνοούμε τον πλησίον. Ενδέχεται και εμείς να δυσκολευόμαστε να χαρούμε με τη χαρά του συνανθρώπου μας, του αδελφού μας, του συγγενή, του γείτονα ή του γνωστού και να οδηγούμαστε στη ζήλια και τον φθόνο. Σαν τον αρχισυνάγωγο, που θα προτιμούσε να παραμείνει συγκύπτουσα η γυναίκα, παρά να θεραπευτεί την ημέρα της αργίας.

          Λιγότερο ή περισσότερο, αδελφοί μου αγαπητοί, όλοι νοσούμε από τις παραπάνω πνευματικές ασθένειες, γι’αυτό είναι καλό ωφελημένοι από το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, να διαγνώσουμε και να γιατρέψουμε διά της μετανοίας τα πάθη αυτά. Αν θέλουμε να είμαστε και όχι μόνο να λεγόμαστε χριστιανοί οφείλουμε να εργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Ιδιαίτερα, δε, μπορεί να μας βοηθήσει η ταπείνωση και η επίγνωση ότι χωρίς την χάρι του Θεού δεν μπορούμε να κατορθώσουμε τίποτα. Ας προσευχόμαστε, λοιπόν, και ας παρακαλούμε τον Πανάγαθο Θεό να στείλει ουρανόθεν την ιατρική Του δύναμη, για να καθαρίσει τις καρδιές μας από τον φθόνο και την υποκρισία, για να μπορέσουμε να αντικρύσουμε το Πρόσωπό Του, να ανορθωθούμε από την πτώση της αμαρτίας σαν τη συγκύπτουσα του Ευαγγελίου και να Τον ευχαριστήσουμε για όλες τις δωρεές Του.

Ποιήματα Χριστουγέννων (π. Γεωργίου)

Εκ στόματος νηπίων

Για του Χριστού τη Γέννηση

Παιδιά ετοιμαστείτε

Ώστε με άσπιλη καρδιά

Στη χάρη να λουστείτε

 

Το είπε ο ίδιος ο Χριστός

Εκ στόματος νηπίων

Δοξολογία ευπρόσδεκτη

Στον ταπεινό Νυμφίον

 

Που ήλθε στη και φάνηκε

Τον άνθρωπο να σώσει

Κι απ’ τη δουλεία του εχθρού

Για πάντα να λυτρώσει

Αγάπη και συγχώρεση

Χριστός γεννάται σήμερον

Άνθρωποι αγκαλιαστείτε

Κι ότι βαραίνει τις καρδιές

Σήμερα συγχωρείστε

 

Δείτε ο Θεός συγχώρεσε

Του Αδάμ την αμαρτία

Σάρκα ανθρώπου φόρεσε

Και τώρα είναι αγία

 

Τι δώρο να προσφέρουμε

Για την ευχαριστία;

Αγάπη και συγχώρεση

Και την μακροθυμία.

Από τα Εισόδια ως την Γέννηση

Τριών χρονών την Παναγιά

Ο Ιωακείμ και η Άννα

Εις τον Θεόν προσέφεραν

Δική Του έγινε μάνα

 

Όταν μεγάλωσε χρονών

Έγινε δεκαπέντε

Ο Αρχάγγελος ο Γαβριήλ

Προσφώνησε το Χαίρε

 

Κι η Παναγιά μας ταπεινά

Ιδού Κυρίου η δούλη

Λέγει κι αμέσως γίνεται

Μητέρα του Χριστούλη

 

Εννιά μήνες σαν πέρασαν

Στης Βηθλεέμ μια φάτνη

Γεννήθηκε ο Σωτήρας μας

Απ’ του εχθρού την πλάνη

 

Άγγελοι δοξολόγησαν

Ποιμένες προσκυνήσαν

Η κτίση όλη χάρηκε

Και οι καρδιές ανθίσαν

 

 Του μάντεως Βαλαάμ

Πριν γεννηθεί στη γη ο Χριστός

Χίλια τριακόσια χρόνια

Το είπε ο μάντης Βαλαάμ

Απ’ της Χαλδαίας τη χώρα

 

Απ’ του Ιούδα τη φυλή

Θα γεννηθεί ο Μεσσίας

Στους μαθητές του εντολή

Έδωσε προφητείας

 

Στον ουρανό όταν θα δουν

Ένα καινούριο αστέρι

Να το ακολουθήσουνε

Κοντά Του να τους φέρει

 

Τόσα χρόνια περίμεναν

Με πίστη και αγωνία

Ώσπου είδανε στον ουρανό

Τα θεϊκά σημεία

 

Το άστρο ακολούθησαν

Στη Βηθλεέμ τους φέρνει

Χρυσό, σμύρνα και λίβανο

Η γη αντιπροσφέρει

 

Στον Ποιητή της και Θεό

Που σήμερα γεννιέται

Να γίνει ο άνθρωπος Θεός

Νεκροί πάψτε να κλαίτε

 Η πιο ζεστή μας φάτνη

Πάλι θα έρθει ο Χριστός

Στη γη να γεννηθεί

Θα ψάχνει απορημένα

Φάτνη να ζεσταθεί

 

Τις πόρτες θα του κλείνουνε

Στο κρύο θα παγώνει

Εμείς δίπλα στα τζάκια μας

Και ο Χριστός στο χιόνι

 

Ξένος και άστεγος θαρρώ

Την κεφαλή να κλίνει

Δεν έχει κάπου ο Ιησούς

Όταν η αγάπη σβήνει

 

Μα εμείς θα ετοιμάσουμε

Την πιο ζεστή μας φάτνη

Σην καθαρή μας την καρδιά

Να ρθεί να Τον ζεστάνει

 

Και να του πούμε ευχαριστώ

Στη γη, Χριστέ, που ήρθες

Δεν είν’ το σπίτι μας κλειστό  

Μόνο γεμάτο ελπίδες.

Ο βίος του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου

Νοεμβρίου 30

Μνήμη του αγίου ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου 

Ανδρέα του Πρωτοκλήτου

(Ιω. α΄, 36-52)

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, κατά παρέκβαση της σειράς του Ευαγγελίου του Λουκά, είναι αφιερωμένη στον εορταζόμενο Άγιο, τον ένδοξο και πανεύφημο Απόστολο Ανδρέα τον πρωτόκλητο. Στον Άγιο αυτόν θα αφιερώσουμε και εμείς τη σημερινή ομιλία.
Βέβαια, για να διηγηθεί κάποιος επαρκώς τον θαυμαστό βίο του Αγίου θα χρειαζόταν χρόνο πολύ και φώτιση εκ Θεού, πράγματα που εμείς δεν διαθέτουμε. Για αυτό ακροθιγώς θα επιλέξουμε μερικά μόνο από τα στοιχεία της ζωής του, που έχουν όμως πολλά να μας διδάξουν.
Ο Απόστολος Ανδρέας καταγόταν από την Βηθσαϊδά, ήταν υιός του Ιωνά και αδελφός του πρωτοκορυφαίου Αποστόλου Πέτρου. Η οικογένεια του Ανδρέα και ο ίδιος ήταν ψαράδες. Πολύ νωρίς όμως ο εκλεκτός του Θεού Απόστολος διάλεξε τον δρόμο της αφιέρωσης στον Θεό γενόμενος μαθητής του Ιωάννη του Προδρόμου. Ο ίδιος ο Προφήτης και Πρόδρομος του Χριστού μαρτύρησε ενώπιον του Ανδρέα και του ευαγγελιστή Ιωάννη ότι ο Ιησούς είναι «ο αμνός του Θεού» και αμέσως ακολούθησαν τον Χριστό ως δικοί Του πλέον μαθητές.
Ο Ανδρέας είχε την μεγάλη ευλογία να κληθεί πρώτος ανάμεσα στους δώδεκα μαθητές του Χριστού, για αυτό και ονομάστηκε Πρωτόκλητος. Είχε μάλιστα τέτοια αγάπη και αφοσίωση προς τον διδάσκαλό του, που επιθυμούσε από πολύ νωρίς να αξιωθεί του μαρτυρίου για χάρη του Χριστού.
Ο Ανδρέας ήταν ο μαθητής του Χριστού, που πλησίασε τον Κύριο στην έρημο όταν πείνασε το πλήθος των πεντακις χιλίων ανδρών χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά, και τον ρώτησε «τί να κάνουν που έχουν να χορτάσουν τόσο πλήθος, ενώ έχουν μόνο πέντε άρτους και λίγα ψάρια;» και αμέσως ακολούθησε το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων.
Μετά την Ανάληψη του Ιησού και την Πεντηκοστή, όταν έλαβαν οι Μαθητές την Θεία Χάρη του Παρακλήτου, έριξαν κλήρο σε ποιά μέρη της γης θα διδάξει ο καθένας τον χριστιανισμό, κατά την εντολή του Ιησού: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη».
Στον Απόστολο Ανδρέα, λοιπόν, έτυχε η Ελλάδα ολάκερη, η Μακεδονία, η Θεσσαλία, από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τα Φάρσαλα και την Αχαΐα. Πέραν τούτων ο Απόστολος κήρυξε και σε όλα τα μέρη της Ανατολής, της Μαύρης Θάλασσας και της Σκυθίας. Ο Απόστολος Ανδρέας είναι και ο ιδρυτής και πρώτος επίσκοπος της εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, γι’ αυτό και το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον εορτάζει λαμπρώς.
Όπου δίδασκε ο άγιος με την Χάρη του Θεού στους τόπους που περιδιάβηκε, αναρίθμητα θαύματα και θεραπείες μαρτυ-ρούσαν των πραγμάτων και των λόγων την αλήθεια. Και το μεγαλύτερο θαύμα ήταν η μεταστροφή από την πλάνη στην αλήθεια όσων άκουγαν το κήρυγμά του. Στην Αμισό, στην Τραπεζούντα, στη Νίκαια, στην Προποντίδα, αναρίθμητο πλήθος πίστεψε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου και βαπτίστηκαν. Όταν έφτασε στην Σινώπη, είχε ήδη πάει ο Απόστολος Ματθίας, τον οποίο κακοφέρθηκαν και φυλάκισαν. Μόλις το έμαθε ο Ανδρέας προσευχήθηκε θερμά και αμέσως έσπασαν τα δεσμά, ανοίχτηκε η φυλακή και ο Ματθίας βγήκε έξω ελεύθερος. Τότε οι Σινωπείς θύμωσαν πολύ και βασάνισαν ανηλεώς τον Απόστολο, ώσπου τον πέταξαν σχεδόν πεθαμένο σε ακάθαρτο τόπο έξω από την πόλη. Το βράδυ, όμως, εμφανίστηκε ο Χριστός, που τον θεράπευσε, και την επόμενη μέρα εισήλθε πάλι χαρούμενος ο Απόστολος στην πόλη, μάλιστα αρτιμελής, μολονότι την προηγουμένη ανάμεσα στα άλλα βασανιστήρια του απέκοψαν και ένα δάχτυλο. Οι κάτοικοι της Σινώπης βλέποντας όλα αυτά τα θαυμάσια μετανόησαν, ζήτησαν συγχώρεση και βαπτίστηκαν όλοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Την ευλογία επισφράγισε ένα μεγάλο θαύμα του Αποστόλου, που ανέστησε τον φονευθέντα μονογενή υιό μιας γυναίκας.
Αξίζει, τέλος, να σταθούμε στην τελευταία ιεραποστολική στάση του Αποστόλου Ανδρέα, στην πόλη της πελοποννήσου, Παλαιές Πάτρες. Εκεί φιλοξενήθηκε αρχικά από κάποιον Σώσιο, τον οποίο θεράπευσε από ανίατη ασθένεια. Θεράπευσε, επίσης, κάποιον δούλο της Μαξιμίλλας, συζύγου του ηγεμόνα της πόλεως Αιγεάτη, που ήταν βαρειά ασθενής χωρίς ελπίδα ζωής. Λίγες μέρες αργότερα ασθένησε βαρειά και η ίδια η Μαξιμίλλα, χωρίς να μπορέσει να τη θεραπεύσει κανένας γιατρός, παρ’ ότι διέθεσαν όλη την περιουσία τους για τον σκοπό αυτό. Αφού απελπίστηκαν, θυμήθηκαν τον Απόστολο και τον παρακάλεσαν να έλθει. Μόλις έφτασε ο άγιος και με την επίθεση της χειρός του αμέσως η γυναίκα θεραπεύτηκε και σηκώθηκε από την κλίνη της ασθένειας υγιής. Τότε ο ηγεμόνας για να τον ευχαριστήσει του χάρισε θησαυρούς μεγάλους, τους οποίους όμως ο Απόστολος ταπεινά αρνήθηκε, υπενθυμίζοντας τα λόγια και την εντολή του Χριστού «δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε».
Έτσι με πολλές διδαχές και θαύματα οδήγησε όλους τους κατοίκους της Πάτρας στην πίστη και τον Χριστό.
Λίγο καιρό αργότερα, όμως, ο ηγεμόνας που προαναφέραμε ταξίδεψε στη Ρώμη για να δώσει αναφορά και όταν επέστρεψε έμαθε ότι η σύζυγός του Μαξιμίλλα έγινε χριστιανή. Κυκλωμένος τότε από δαιμόνια και λησμονώντας τις δωρεές του αγίου, θύμωσε πολύ, διέταξε να φυλακίσουν τον άγιο και σκεφτόταν με ποιόν τρόπο να τον θανατώσει. Κατέληξε έτσι στην απόφαση να τον τιμωρήσει με σταυρικό θάνατο, μήπως φοβηθεί ο άγιος και μεταμεληθεί. Ο Άγιος, όμως, που όπως προείπαμε, επιθυμούσε από πολύ νέος τον μαρτυρικό θάνατο σκίρτησε από χαρά, καθώς θα μπορούσε να γίνει κοινωνός στα Πάθη και τον Σταυρό του αγαπημένου του Διδασκάλου. Οδηγήθηκε λοιπόν στον ετοιμασμένο τόπο, προσευχήθηκε, ευλόγησε και δίδαξε για τελευταία φορά τον λαό του Θεού και αγαλλόμενος ανέβηκε στον σταυρό, στον οποίο τον κάρφωσαν οι στρατιώτες με το κεφάλι προς τα κάτω, καθώς εικονίζεται και στις ιερές εικόνες.
Αυτός ήταν με συντομία ο βίος του Πρωτοκλήτου μαθητή, από τον οποίο ας διδαχτούμε και εμείς και ας προσπαθήσουμε να μιμηθούμε τον Άγιο. Στην αποδοχή της κλήσης από τον Χριστό να γίνουμε μαθητές Του. Στον ζήλο. Στην ιεραποστολική μας ευθύνη. Στην αυταπάρνηση και την διάθεση για μαρτύριο. Γιατί, όντως, ακόμα και αν δεν χρειαστεί σήμερα να δώσει κάποιος το αίμα και τη ζωή του για τον Χριστό, το να ζει σύμφωνα με το Άγιο θέλημά Του στους χαλεπούς καιρούς μας είναι μαρτύριο. Προς την κατεύθυνση αυτή ας έχουμε την ευχή και τις μεσιτείες του Αγίου.

Κυριακή Θ΄ Λουκά. Ερμηνεία Ευαγγελίου.

ΘΕΙΟΝ ΚΑΙ ΙΕΡΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄

(Λκ., ιβ, 16-21)

 

Εἶπεν ο Κύριος την παραβολὴν ταύτην·

ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων·

τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου;
καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου,  καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά·

ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.

εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;  οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. Ταῦτα λέγων, ἐφώνει. Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω».

 

          Σήμερα, την ένατη Κυριακή του Ευαγγελιστή Λουκά, ακούσαμε, αγαπητοί μου αδελφοί, μία παραβολή του Ιησού από το δωδέκατο κεφάλαιο, με πρωταγωνιστή έναν πλούσιο άνθρωπο και κύριο θέμα τον πλούτο. Το ίδιο θέμα μας απασχόλησε και τρεις Κυριακές πριν, με την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου. Η συχνή αναφορά του Ιησού στο Ευαγγέλιο και ο τονισμός του θέματος  του πλούτου είναι ιδιαίτερα σημαντικά στοιχεία, καθώς αναφέρονται στη σωτηρία του ανθρώπου και την αιώνια ζωή. Πρωταρχική προϋπόθεση, βέβαια, για να κατανοήσει κάποιος το νόημα των παραβολών αυτών είναι η πίστη στην αιώνια ζωή.

          Προϋπόθεση που δεν εκπληρούσε ο πλούσιος της σημερινής παραβολής. Η αγωνία του, όταν κάποτε ευφόρησε ιδιαίτερα η γη του, ήταν τί να κάνει καθώς δεν είχε πού να συγκεντρώσει τους καρπούς του. Και είπε, θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες, για να συνάξω εκεί τα αγαθά μου και να ησυχάσω. Θα έχω για πολλά έτη ό,τι χρειάζομαι, θα ξεκουράζομαι, θα τρώω, θα πίνω και θα ευφραίνομαι. Τότε, όμως, του είπε ο Θεός: ανόητε, σήμερα θα πεθάνεις, σε ποιόν θα ανήκουν όλα αυτά, που ετοίμασες; Αυτά παθαίνει όποιος θησαυρίζει για τον εαυτό του και παραμελεί τον κατά Θεόν πλούτο. Λέγοντας αυτά ο Ιησούς έκλεισε την παραβολή με τον λόγο, ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.

          Η παραπάνω παραβολή έχει πολλά να μας διδάξει σχετικά με τον πλούτο και την σωτηρία μας. Ας εστιάσουμε όμως κατ’ ἀρχήν την προσοχή μας στο μεγάλο λάθος του πλουσίου. Το λάθος αυτό ήταν ότι καθώς η ευφορία της γης ήταν ευλογία από τον Θεό αυτός όφειλε να Τον δοξάσει και να Τον ευχαριστήσει. Αυτός, όμως, πράττει το εντελώς αντίθετο. Λησμονεί τον δημιουργό της κτίσεως, που χαρίζει την ευφορία της γης, γίνεται αγνώμων και αχάριστος δούλος και περιχαρακώνεται στην απληστία και τον άκρατο εγωϊσμό του. Αντί να δοξάσει τον Θεό και να μοιραστεί τα αγαθά που του χάρισε με τους αναγκεμένους συνανθρώπους του, διαλογίζεται μοναχά τί να τα κάνει τόσο πολλά αγαθά, που δεν χωράν στις αποθήκες του.

          Κάνει όμως και ακόμα ένα μεγάλο λάθος. Μιλά για τα γενήματα και τα αγαθά κτητικά. Τα γενήματά μου και τα αγαθά μου. Ο άνθρωπος όμως που αγαπά και, ιδιαίτερα, ο χριστιανός δεν μπορούν να θεωρούν τον πλούτο κτητικά, ως ιδιοκτησία τους, αλλά ως μια ευλογία από τον Θεό, που οφείλουν να διαχειριστούν με μοναδικό γνώμονα την αγάπη. Ο τυχόν πλούτος μας είναι ένα δώρο του Θεού, που αν το διαχειριστούμε σωστά θα κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή, ενώ αν τον εκμεταλλευτούμε ιδιωτικά και εγωϊστικά μας περιμένει η απώλεια.

          Φτάνουμε έτσι στο μεγαλύτερο από όλα τα άλλα λάθος του πλουσίου της παραβολής μας. Νόμιζε ότι είναι αθάνατος. Μια και έχω για πολλά έτη αγαθά, ας ξεκουραστώ, τρώγοντας, πίνοντας και ευφραινόμενος. Εδώ είναι ο Παράδεισος εδώ είναι και η κόλαση, όπως λένε και σήμερα πολλοί ανόητοι. Κι αν ακούγεται βαρύς ο χαρακτηρισμός, είναι ακριβώς ο λόγος του Θεού στον πλούσιο: ανόητε τη σημερινή νύχτα θα πεθάνεις. Εδώ έπεσε έξω στους υπολογισμούς του ο πλούσιος. Η έλλειψη πίστης στην αιώνια ζωή, τον οδήγησε στην απόλυτη αλαζονεία και περιφρόνηση του Θεού. Είναι, ωστόσο, αναντίρρητη αλήθεια ότι η στιγμή του θανάτου έρχεται για κάθε άνθρωπο, πλούσιο ή πένητα, βασιλιά ή στρατιώτη, δίκαιο ή αμαρτωλό, όπως λέει ένας πολύ διδακτικός ύμνος της νεκρώσιμης ακολουθίας.

          Στο σημείο αυτό, αξίζει να προσέξουμε ότι το πρότυπο του άφρονος πλουσίου δεν είναι κάτι σπάνιο και στην εποχή μας. Άνθρωποι που συνάζουν αλόγιστα πλούτη και περιουσίες, γενόμενοι ταυτόχρονα ανελεήμονες ή κάνουν και κανένα καλό για να ησυχάζουν τις συνειδήσεις τους. Ο Θεός, όμως, θέλει έλεον εν όλη καρδία, ως περίσσευμα της αγάπης μας και υστέρημα από τις δυνατότητές μας. Όχι μοναχά τα ψιχία που πέφτουν από το τραπέζι μας ή τα πράγματα που έχουμε για πέταμα, όπως συχνά κάνουμε. Άλλωστε η ελεημοσύνη ως εκούσια πτωχεία είναι κατά Θεόν πλούτος, που χαρίζεται εκατονταπλάσια στον ουρανό. Αντίθετα, αυτόν που θησαυρίζει στη γη για τον εαυτό του και παραμελεί την εντολή της αγάπης, τον περιμένει φτώχεια και μοναξιά στην άλλη ζωή, της οποίας την ύπαρξη όταν αμφισβητούμε, αμφισβητούμε τον ίδιο τον Ιησού, που το βεβαίωσε πάρα πολλές φορές μέσα στο Ευαγγέλιο.

          Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ

ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ

ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ

 

ΙΕΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ

15 Νοεμβρίου – 24 Δεκεμβρίου

Εὐχαριστοῦμέν σοι, Κύριε,

καὶ ὑπέρ τῆς λειτουργίας ταύτης,

ἥν ἐκ τῶν χειρῶν ἡμῶν δέξασθαι κατηξίωσας,

καίτοι σοι παρεστήκασι χιλιάδες ἀρχαγγέλων

καὶ μυριάδες ἀγγέλων, τὰ Χερουβὶμ καὶ τὰ Σεραφὶμ, ἑξαπτέρυγα, πολυόμματα,

μετάρσια, πτερωτά.