Ενημέρωση για τον εθισμό στο διαδίκτυο. Παιδιά διαβάστε το οπωσδήποτε!

Εθισμός στο διαδίκτυο!

Εξαιρετική ενημέρωση για τα ναρκωτικά. Διαβάστε το!

Κάνε κλικ εδώ! Πρέπει να το διαβάσεις! Δεν θα χάσεις!

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

Λκ. 16, 19 – 31

Εἶπεν ὁ Κύριος˙ 19 Ἄνθρωπος τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ' ἡμέραν λαμπρῶς. 20 πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος 21 καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἐπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. 22 ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. 23 καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. 24 καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. 25 εἶπε δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· 26 καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. 27 εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· 28 ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. 29 λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. 30 ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ' ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτοὺς, μετανοήσουσιν. 31 εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

          Πέμπτη Κυριακή του ευαγγελιστή Λουκά, σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, και ακούσαμε στο ευαγγέλιο την παραβολή του Κυρίου για τον πλούσιο και τον πτωχό Λάζαρο. Μία παραβολή εξαιρετικά επίκαιρη, καθώς διερχόμαστε την λεγόμενη οικονομική κρίση και το κοινωνικό πρόβλημα της διάστασης πλούσιων και φτωχών ταλανίζει όλο και περισσότερο την ανθρωπότητα. Αυτή η οικονομική κρίση, όμως, όπως επισημαίνει πολύ όμορφα ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ένας σύγχρονος άγιος, δεν είναι παρά κρίση πνευματική. Κρίση, που ξεκινά από την αποστασία μας από τον Θεό και το ευαγγέλιό Του. Γιατί είναι βέβαιο ότι αν τηρούσαμε, αν αγαπούσαμε και εφαρμόζαμε το ευαγγέλιο όλα τα κοινωνικά προβλήματα θα είχαν λυθεί. Ας θυμηθούμε την κοινοκτημοσύνη των πρώτων χριστιανών, τη συγκινητική εκείνη πράξη, σύμφωνα με την οποία «είχον άπαντα κοινά». Προσκόμιζε ο καθένας στην ευχαριστιακή τράπεζα ό,τι μπορούσε και τα μοιράζονταν όλοι με τρόπο δίκαιο. Δεν υπήρχε πλούσιος και φτωχός, γιατί βασίλευε στις καρδιές των ανθρώπων η αγάπη και δεν άντεχε κάποιος να βλέπει τον αδελφό του να υποφέρει. Η εν Χριστώ ζωή τους καταργούσε κάθε διάκριση και αλαζονεία. Και βέβαια δεν πρέπει να τα βλέπουμε αυτά με μία ρομαντική νοσταλγική διάθεση αλλά ως ζητούμενο και στη σύγχρονη Εκκλησία και κοινωνία, γιατί για όλα όσα πράξαμε ή δεν πράξαμε θα μας ζητηθεί λόγος.

          Ας έλθουμε όμως στην ίδια την παραβολή, για να δούμε πώς προσεγγίζει και ερμηνεύει το θέμα ο ίδιος ο Χριστός. Ο Χριστός δείχνει μία άλλη διάσταση του προβλήματος, αυτήν της αιώνιας ζωής. Εκεί όλα ανατρέπονται. Ο πλούσιος γίνεται φτωχός και ο φτωχός γίνεται πλούσιος. Είναι αναγκαίο όμως να τονίσουμε ότι αιτία της καταδίκης του πλουσίου δεν είναι ο ίδιος ο πλούτος αλλά η σκληροκαρδία του. Η άρνηση να αντικρύσει στο πρόσωπο του φτωχού Λάζαρου τον αναγκεμένο πλησίονα αδελφό. Η εγωϊστική διάθεση να μη μοιράζεται  αυτά που έχει και να αναγκάζεται ο Λάζαρος να χορταίνει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης του πλουσίου. Η προσήλωσή του ήταν επικεντρωμένη στη φιλαυτία του και στη μόδα της εποχής του, καθώς προκλητικά ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον, όταν ο συνάνθρωπός του ήταν γυμνός. Φρόντιζε να ευφραίνεται καθημερινά, όταν ο αδελφός του γεμάτος πληγές ήταν πεσμένος δίπλα στην πόρτα του σπιτιού του. Ήρθε όμως, όπως για όλους τους ανθρώπους, και για αυτόν η ώρα του θανάτου. Η ώρα της κρίσης. Και τα χέρια του ήταν άδεια. Το μόνο που είχε να επιδείξει ήταν η σκληροκαρδία και η αδιαφορία του προς τον Χριστό. Γιατί βεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος ότι αυτός που βοηθά τον πλησίον, βοηθά τον ίδιο τον Χριστό και όποιος διώχνει τον αναγκεμένο διώχνει τον ίδιο τον Κύριο. Καθημερινά ο πλούσιος έβλεπε στο πρόσωπο του Λαζάρου τον ίδιο τον Χριστό αλλά τον αποστρεφόταν. Και τώρα ήλθε η φοβερή ώρα για αυτόν να τον αποστραφεί ο Χριστός. Οδηγείται στον άδη, όπου καίγεται και βασανίζεται και παρακαλεί τον Αβραάμ, στην αγκαλιά του οποίου χαίρεται ο Λάζαρος, να τον στείλει να δροσίσει λίγο τη γλώσσα του. Αλλά η απάντηση είναι αυστηρή και αμετάκλητη. Στη ζωή σου απόλαυσες μόνος σου τα αγαθά σου. Τώρα πάλι μόνος θα υποφέρεις. Χάσμα μέγα εστήρικται, δεν υπάρχει τρόπος ούτε εσύ να έλθεις εδώ, ούτε κάποιος από εδώ να έλθει σε εσένα. Και στην τελευταία παράκληση να στείλει κάποιον στα αδέλφια του, να τους νουθετήσει, για να μην κατακριθούν και αυτοί, απαντά ο Αβραάμ πως όποιος δεν υπακούει στον Μωϋσή και τους Προφήτες, το ίδιο θα περιφρονήσει ακόμα και κάποιον αναστημένο από τους νεκρούς.

          Με την σημερινή παραβολή ο Κύριος, αδελφοί μου, θέλει να μας αφυπνίσει. Να μας εγείρει από τον εφησυχασμό και την αδιαφορία μας. Να  γνωρίσουμε ότι η φτώχεια του συνανθρώπου δεν είναι δικό του πρόβλημα αλλά δικό μας. Ο πλησίον δεν είναι παρά αδελφός μας ως έχοντες τον ίδιο ουράνιο Πατέρα και ομότιμο μέλος του Σώματος του Χριστού. Ο Μέγας Βασίλειος επεκτείνοντας ακόμα περισσότερο τη διδασκαλία αυτή έλεγε πως αυτό που μας περισσεύει το κλέβουμε από τον συνάνθρωπο, που το στερείται. Είναι απαράδεκτο για τους χριστιανούς κάποιος να έχει δύο χιτώνες και κάποιος άλλος κανέναν. Άλλωστε, η στάση μας απέναντι στον πλησίον έχει άμεση σχέση με την αιωνιότητα. Αυτός, που δείχνει έλεος και συμπάσχει με τον συνάνθρωπο, επενδύει στον ουρανό, όπου εκατονταπλάσια θα χαρίσει ο Θεός, την Χάρι και την ευλογία Του. Ενώ όποιος εγκλωβίζεται στον ατομισμό του παύει να είναι πρόσωπο και στερείται την κοινωνία των ανθρώπων, μα προπάντων την κοινωνία με τον Θεό. Αυτό συμβολίζει η ανώνυμη και απρόσωπη αναφορά στον πλούσιο. Ο Λάζαρος, αντίθετα, είναι πρόσωπο. Υποφέρει στη γη, εξαιτίας της σκληροκαρδίας του πλουσίου, αλλά παρηγορείται στον ουρανό, καθώς οδηγείται από αγγέλους στην αγκαλιά του Αβραάμ. Στο σημείο αυτό, όμως, πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα. Ο χριστιανισμός δεν είναι μία φιλοσοφία αποδοχής της φτώχειας με μεταθανάτια επαγγελία σωτηρίας και παρηγοριάς. Είναι, η ζωή εκείνη, που θέλει να μεταμορφώσει τον κόσμο, ώστε να εξαλειφθεί η φτώχεια. Και προς την κατεύθυνση αυτή η ευθύνη μας βαραίνει όλους και τον καθένα προσωπικά. Δεν χρειάζεται υλικός πλούτος, για να γίνει κάποιος ελεήμων. Χρειάζεται πνευματικός πλούτος και μια καρδιά, που ξεχειλίζει από αγάπη. Μια καρδιά, που δεν αντέχει την κοινωνική αδικία και ανισότητα και θα κάνει το παν, από το υστέρημα της να βοηθήσει τον συνάνθρωπο. Αυτή τη συντετριμμένη από την αγάπη καρδιά, ο Κύριος όχι μόνο δεν θα την εξουδενώσει, αλλά θα τη λαμπρύνει και θα την αγιάσει με την Άκτιστη Χάρι Του, τόσο σε αυτή τη ζωή, όσο και στη μέλλουσα.

Καλωσορίστε μας!

Καλωσορίστε το blog μας αφήνοντας ένα σχόλιο ή απλώς έναν χαιρετισμό!

Νέο Blog της ενορίας.

http://exartimenos-i-eleftheros.blogspot.com

Δείτε πως γίνονται οι χρήστες του ναρκωτικου METH.

Πρόκειται για πρόσωπα που πραγματικά "καίγονται" από τη χρήση του ναρκωτικού που συν των άλλων έκανε και ο άλλοτε νο 1 τενίστας του κόσμου, που με την χρήση του έπεσε 144 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη...









Share on Facebook

Πηγή Troktiko.
http://troktiko.blogspot.com/2009/10/meth.html

1η ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σας προσκαλούμε με χαρά, την Τρίτη 10 Νοεμβρίου και ώρες 10:00 – 12:00 το πρωΐ, στην 1^η Ενοριακή Μαθητική Ημερίδα της ενορίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ηλιουπόλεως με θέμα: «εξαρτημένος ή ελεύθερος;». Η ημερίδα θα γίνει στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ιερού Ναού σε συνεργασία με τα 4^ο, 5^ο, 6^ο και 7^ο Γυμνάσια Σταυρουπόλεως, τον τραγουδιστή Jamster και το δίκτυο ΑΛΦΑ. Την εκδήλωση θα ευλογήσει με την παρουσία του ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, κ.κ. Βαρνάβας. Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαίτερα.

1η ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σας προσκαλούμε με χαρά, την Τρίτη 10 Νοεμβρίου και ώρες 10:00 – 12:00 το πρωΐ, στην 1^η Ενοριακή Μαθητική Ημερίδα της ενορίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ηλιουπόλεως με θέμα: «εξαρτημένος ή ελεύθερος;». Η ημερίδα θα γίνει στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ιερού Ναού σε συνεργασία με τα 4^ο, 5^ο, 6^ο και 7^ο Γυμνάσια Σταυρουπόλεως και το δίκτυο ΑΛΦΑ. Την εκδήλωση θα ευλογήσει με την παρουσία του ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, κ.κ. Βαρνάβας. Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαίτερα.

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ (ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΛΙΜΕΝΑ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΣΤΙΣ 28-10-2004).

Τής Σκέπης σου Παρθένε, ανυμνούμεν τάς χάριτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τόν λαόν σου νοερώς, εκ πάσης τών εχθρών επιβουλής, σε γάρ σκέπην, καί προστάτιν, καί Βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι, δόξα τοίς μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τή θεία σκέπη σου, δόξα τή πρός ημάς σου, προμηθεία, Άχραντε.

Σεβαστοί πατέρες, κύριε δήμαρχε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αγαπητοί μαθητές,

ακούγεται ενδεχομένως παράδοξο η αφόρμηση για έναν λόγο εθνικής επετείου να είναι ένας ύμνος προς την Παναγία, ωστόσο όπως θα φανεί στη συνέχεια υπάρχει άρρηκτη σχέση ανάμεσά τους, καθώς ο λαός μας έχει συνδυάσει πάρα πολύ στενά αυτά τα δύο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές γιορτές του έθνους μας έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της παναγίας. Την 25^η Μαρτίου γιορτάζουμε τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου και, σήμερα, την 28^η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας το 1952 από την 1^η Οκτωβρίου την 28^η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των ελλήνων απέναντι στους αλαζόνες Ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης.

Μία αντίσταση στην απολυταρχική βία, στην άκρως αλαζονική απαίτηση να παραδόσουμε με τη θέλησή μας τμήματα του εθνικού εδάφους, να προδώσουμε τα κεκτημένα με αγώνες και με το αίμα των προγόνων μας. Η ελληνική ψυχή όμως έδωσε την απάντηση που έπρεπε, είπε το περήφανο ΟΧΙ και ξεκίνησε έναν αγώνα για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας, με αποτέλεσμα να αιφνιδιάσει δυσάρεστα τους εισβολείς, να τους χαρίσει ιδιαίτερα ταπεινωτικές ήττες και να τους αναγκάσει να αποσυρθούν μέσα από τα αλβανικά σύνορα και να περιμένουν εκεί τη βοήθεια των συμμάχων.

Είναι όμως απαραίτητο στο σημείο αυτό να κάνουμε μία σύντομη ιστορική αναδρομή και να δούμε τα γεγονότα με τη σειρά. 28 Οκτωβρίου του 1940, στις τρεις τα ξημερώματα, ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι, επισκέπτεται, στην οικία του, τον πρωθυπουργό της Χώρας, Ιωάννη Μεταξά και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε, μέσα σε τρεις ώρες, την ελεύθερη διέλευση και στάθμευση των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Με τη φράση « Πόλεμος λοιπόν », ο Μεταξάς απορρίπτει το ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό. Αρχίζει έτσι η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας, στο αλβανικό μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της Ιταλίας, τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο μέτωπο.

Σε λίγες μόνο μέρες, οι εισβολείς εκδιώχθηκαν από το ελληνικό έδαφος από επιστρατευμένες κυρίως δυνάμεις, με ανεπαρκή μεταφορικά μέσα και εφοδιασμό, αλλά με τη συνδρομή των χωρικών της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που έσπευσαν στο εθνικό προσκλητήριο και έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στον ανεφοδιασμό. Για να κάμψουν το ηθικό του ελληνικού λαού, οι ιταλοί άρχισαν τον βομβαρδισμό ελληνικών πόλεων. Η ελληνική αντεπίθεση στο μέτωπο, άρχισε στις 14 Νοεμβρίου και γρήγορα οι δυνάμεις μας διέρρηξαν την ιταλική αμυντική γραμμή και στις 22 Νοεμβρίου οι Έλληνες στρατιώτες εισέρχονταν στην Κορυτσά. Η προέλαση συνεχίστηκε αργά αλλά αποφασιστικά και στις 6 Δεκεμβρίου, ο ελληνικός στρατός καταλάμβανε το λιμάνι των Αγίων Σαράντα. Στη συνέχεια ο ελληνικός στρατός πήρε στα χέρια του την πρωτοβουλία, πέρασε σε ορμητική αντεπίθεση, πέταξε τους επιδρομείς έξω από τα ελληνικά εδάφη και τους καταδίωξε μέσα στο αλβανικό έδαφος, κατατροπώνοντάς τους.
Μήπως όμως χρειάζεται να αναζητήσουμε κάποια ερμηνεία για όλα αυτά τα γεγονότα; Και ποια σχέση έχουν με την εισαγωγική αναφορά μας στην Σκέπη της Παναγίας; Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνα. Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα <<ευχαριστώ>> στην Παναγία, σ΄εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά <<τα νικητήρια>>. Τη Σκέπη των αγωνιστών. Την Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων.

Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμηών γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών και το θαύμα επαναλαμβάνεται. Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.

Για τους λόγους αυτούς η εκκλησία σήμερα, δηλαδή όλοι εμείς, ανυμνούμε τη Σκέπη της Παναγίας, και την παρακαλούμε να μας σκεπάζει πάντα με την αγάπη της και να στέκεται πάντα δίπλα, βοηθός και συμπαραστάτης στο έθνος μας, σε κάθε καλό αγώνα, γιατί τη βοήθεια της την έχουμε το ίδιο ανάγκη και στον καιρό της ειρήνης. Μπορεί να μην υπάρχει σήμερα άμεση εθνική απειλή και άμεσος κίνδυνος πολέμου, μπορεί να μην υπάρχει Χίτλερ ή Μουσολίνι, υπάρχει όμως ένας άλλος εισβολέας, ο οποίος ίσως να είναι και πιο επικίνδυνος, ο οποίος προσπαθεί να αλώσει τις συνειδήσεις μας, να ξεχάσουμε την ιστορία μας, να αποσπάσει την προσοχή μας από τα σοβαρά προβλήματα, προσφέροντας μας τέρψη με θεάματα και να κάνει μία όχι στρατιωτική αλλά μία πνευματική τηλεοπτική κατοχή στις καρδιές μας. Έχουμε καιρό όλοι μας να παρακολουθούμε με απληστία σίριαλ, που μας διδάσκουν πως μπορούμε να χαλάσουμε πολύ εύκολα τις οικογένειες μας, τα κύτταρα του έθνους μας, δεν έχουμε όμως καιρό να διαβάσουμε την ιστορία μας, να γνωρίσουμε με ποιούς αγώνες των προγόνων μας μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι αλλά και να διαβάσουμε συγκλονιστικές μαρτυρίες αγωνιστών της εθνικής αντίστασης, οι οποίοι στον υπεράνθρωπο αγώνα τους πάνω στα παγωμένα βουνά έβλεπαν την Παναγία ζωντανά και έπαιρναν κουράγιο να συνεχίσουν. Ας είναι λοιπόν ο σημερινός λόγος ένα έναυσμα να ασχοληθούμε όλοι περισσότερο με την ιστορία μας, ένα μνημόσυνο για όσους έπεσαν ηρωικά στον πόλεμο και μία ελάχιστη τιμή ευγνωμοσύνης στην μητέρα μας την Παναγία.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

Λκ. η΄, 27 – 39

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο, καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ' ἐν τοῖς μνήμασιν. 28 ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. 29 παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. 30 ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· 31 καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. 32 Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένη ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. 33 ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. 34 ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. 35 ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονὸς, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν, καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ' οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. 36 ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. 37 καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ' αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. 38 ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνὴρ, ἀφ' οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· 39 Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ' ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς.

Ακούσαμε στο ευαγγέλιο, σήμερα, την έκτη Κυριακή του ευαγγελιστή Λουκά, αγαπητοί μου αδελφοί, την περικοπή με το θαύμα του Ιησού, όταν θεράπευσε τον δαιμονισμένο στη χώρα των Γαδαρηνών. Μάλιστα, σύμφωνα με την ευαγγελική διήγηση, επέτρεψε ο Κύριος τα δαιμόνια αυτά να εισέλθουν σε μία αγέλη χοίρων, η οποία στη συνέχεια ώρμησε και διήλθε έναν γκρεμό και πνίγηκε στη λίμνη. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Έτσι, θα προσπαθήσουμε εμείς με την Χάρι του Θεού, να προσεγγίσουμε ορισμένα εξαιρετικά κρίσιμα και χρήσιμα στοιχεία από τη διήγηση, ώστε να προέλθει ωφέλεια πνευματική και να κατηχηθούμε σε θέματα, για τα οποία πολλές φορές έχουμε άγνοια.

Το πρώτο στοιχείο είναι η αναφορά στο πρόσωπο του δαιμονισμένου. Άνθρωπος, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο, καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ' ἐν τοῖς μνήμασιν. Ένας άνθρωπος που είχε δαιμόνια. Και μόνος του ο στίχος αυτός είναι αρκετός, για να ανασκευάσει την αντίληψη πολλών ανθρώπων της εποχής μας, που αρνούνται την ύπαρξη δαιμονίων αλλά πολλές φορές και των ίδιων των αγγέλων. Η Αγία Γραφή, όμως, και ο ίδιος ο Χριστός μαρτυρούν περί αυτών και όποιος τα αμφισβητεί, αμφισβητεί την ίδια τη Γραφή. Με ποιόν τρόπο, όμως, μπορεί ένας άνθρωπος να δαιμονιστεί; Απαντώντας, πρώτα, με τρόπο αποφατικό μπορούμε να πούμε ότι αυτός, που ασφαλίζει και θωρακίζει τον εαυτό του με τα μυστήρια της Εκκλησίας, το Χρίσμα, το Βάπτισμα, τη Μετάνοια, τη Θεία Ευχαριστία, είναι αδύνατο να έχει τέτοια προβλήματα. Πρόβλημα με τα δαιμόνια έχει αυτός, που τους δίνει δικαιώματα. Αυτός, που απαρνείται την πίστη του. Αυτός, που ενδεχομένως τα επικαλείται. Και, ας μη μας κάνει εντύπωση αυτό, καθώς πολλές φορές εν γνώσει ή αγνοία μας μπορεί να μπλεχτούμε σε τέτοιες περιπέτειες. Για παράδειγμα, μία μόδα της εποχής μας είναι η ενασχόληση με τις ανατολικές θρησκείες. Οι πρακτικές, οι προσευχές και οι δυνάμεις, όμως, των θρησκειών αυτών έχουν ευθεία αναφορά στα δαιμόνια και κόσμος που ασχολήθηκε με αυτά, μαρτυρεί για την επικινδυνότητα τους. Ας έχουμε γνώση για τα ζητήματα αυτά, αδελφοί μου, για να φυλαγόμαστε τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και τα παιδιά μας, που με την απλότητα και καθαρότητα της καρδιάς τους, πέφτουν πιο εύκολα στα δίχτυα τέτοιων εξαιρετικά επικίνδυνων ομάδων, καταστροφικών λατρειών και παραθρησκειών.

Ένας άλλος τρόπος, με τον οποίο δίνουμε δικαιώματα στον διάβολο και τους αγγέλους του, δηλαδή τα δαιμόνια, είναι η προσφυγή μας σε μάγους ή μέντιουμ και η συμμετοχή σε πνευματιστικές εκδηλώσεις. Ακόμα, όμως, και η κατ’ ιδίαν ανάγνωση εξορκισμών ή ευχών, του αγίου Κυπριανού, για παράδειγμα, είναι επικίνδυνη και απαγορευμένη. Εξορκισμοί, πέραν αυτούς της κατήχησης, πριν τη Βάφτιση, διαβάζονται μόνο από επίσκοπο ή ιερέα, όταν συντρέχουν οι ειδικοί λόγοι. Διαφορετικά, το αποτέλεσμά τους είναι μόνο ζημιά για την ψυχή μας και πρέπει να αποφεύγονται.

Για να κλείσουμε αυτό το πρώτο σχόλιο μας στην σημερινή περικοπή, επαναλαμβάνουμε ότι δαιμόνια υπάρχουν, είναι οι άγγελοι του εκπεσόντος Εωσφόρου και οφείλουμε να προσέχουμε, να μην δίνουμε δικαιώματα, γιατί αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για την ψυχοσωματική υγεία μας, προπάντων όμως για τη σωτηρία μας.

Το δεύτερο στοιχείο, στο οποίο θα σταθούμε είναι πάλι από την περιγραφή του δαιμονισμένου, ότι ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο. Δεν ντυνόταν με ρούχα. Δεν είναι αυτό, αδελφοί μου, μία αποκάλυψη για τη δαιμονικότητα της σύγχρονης μόδας, που μας έχει απογυμνώσει από κάθε ντροπή και οι άνθρωποι κυκλοφορούν τόσο απρόσεχτα ντυμένοι; Ακόμα και στον Οίκο του Θεού, την Εκκλησία, και, ιδιαίτερα, στους Γάμους και τις Βαφτίσεις, αντικρύζουμε τη δυσάρεστη αυτή πραγματικότητα. Η σύγχρονη μόδα μας θέλει σαν τον δαιμονισμένο των Γαδαρηνών και όχι ιματισμένους και σωφρονούντες, όπως μας θέλει ο Χριστός. Η ευθύνη λοιπόν είναι δική μας, για αυτό και ο Κύριος έλεγε συχνά ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

Το τρίτο, και τελευταίο, στοιχείο στο οποίο θα μείνουμε είναι η θεραπεία και η σωτηρία του ανθρώπου αυτού. Η ισχύς και η δύναμη των δαιμόνων μηδενίζεται μπροστά στη δύναμη του Χριστού. Για αυτό είπαμε ότι ο πιστός, που είναι θωρακισμένος με τα μυστήρια της Εκκλησίας, με τη σφραγίδα της δωρεάς του αγίου και παντοδυνάμου και ζωοποιού Πνεύματος του Θεού, σύσσωμος και σύναιμος με τον Χριστό διά της Θείας Ευχαριστίας δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται. Αντίθετα, τα δαιμόνια είναι αυτά που φρίσσουν και τρέμουν τα μυστήρια και την δύναμη του Θεού. Όπως στην περικοπή μας, που παρακαλούσαν τον Χριστό να μην τα επιτάξει να απέλθουν στην άβυσσο. Γιατί ως Κύριος και Θεός των πάντων μπορεί να τα στείλει όχι μόνο στην άβυσσο αλλά και στο μηδέν, στην ανυπαρξία, από την οποία προήλθαν. Ο λόγος όμως, που δεν το κάνει αυτό ο Θεός, αν και δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε απόλυτα τις βουλές και τα ανεξιχνίαστα μυστήρια Του, είναι για να έχει αξία και ο δικός μας πνευματικός αγώνας. Αγώνας μιας ζωής, να συντασσόμαστε με τον Χριστό και να αποτασσόμαστε τον Σατανά. Αγώνας να ευαρεστούμε τον φύλακα Άγγελό μας, που μας χάρισε ο Θεός όταν βαφτιστήκαμε, και να μην δίνουμε το παραμικρό δικαίωμα στους δαίμονες, που μοναδικό στόχο έχουν να μας απομακρύνουν από τον Θεό και να μας οδηγήσουν στην απώλεια.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

Λκ. η΄, 5 – 15

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην. 5 Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· 6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· 7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. 8 καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. 9 Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Τίς εἴη ἡ παραβολή αὕτη;. 10 ὁ δὲ εἶπεν· Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. 11 Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· 12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. 13 οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ῥίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. 14 τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. 15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ. Ταῦτα λέγων ἐφώνει, ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.

Τέταρτη Κυριακή του ευαγγελιστή Λουκά, σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί και ακούσαμε στο ευαγγέλιο την παραβολή του Σπορέως. Είναι μία παραβολή, η οποία παραδοσιακά κάθε χρόνο σημαίνει και την έναρξη των κατηχητικών. Και η σύμπτωση αυτή είναι βεβαίως πολύ σοφή, καθώς η κατήχηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μετοχή στη χαρισματική σπορά του λόγου του Θεού από τον ίδιο τον Υιό Του. Αξίζει όμως, πριν περάσουμε στην ερμηνεία της παραβολής, να επισημάνουμε κάποια γενικότερα πράγματα σχετικά με την κατήχηση. Η κατήχηση σήμερα από πολύ κόσμο υποτιμάται. Άλλοι θεωρούν ότι τα γνωρίζουν όλα και άλλοι φοβούνται μη κολλήσουν τη ρετσινιά ότι είναι του κατηχητικού. Η τραγική αλήθεια, όμως, είναι ότι όλοι μας είμαστε ακατήχητοι και θα δώσουμε λόγο για αυτό. Άλλωστε η κατήχηση δεν είναι κάτι προαιρετικό αλλά υποχρεωτικό. Τους πρώτους αιώνες οι πιστοί, πριν βαφτιστούν, κατηχούνταν χρόνια και εξετάζονταν, και εφόσον γνώριζαν καλά το περιεχόμενο της πίστης, στη συνέχεια η Εκκλησία άνοιγε μυστηριακά την αγκαλιά της, για να τους δώσει την μέγιστη ευλογία να γίνουν και αυτοί μέλη του Σώματος του Χριστού. Από τότε, όμως, που καθιερώθηκε ο νηπιοβαπτισμός, και καλώς καθιερώθηκε, για να μη στερούνται τα νήπια την θεοκοινωνία, η ανάγκη και υποχρέωση της κατήχησης μετατέθηκε μετά τη βάφτιση. Για αυτό η Εκκλησία οργάνωσε το κατηχητικό της έργο με συνάξεις, ομιλίες και κατηχητικά μέσα στις ενορίες και όχι έξω από αυτές, τα οποία όλοι έχουμε υποχρέωση να αγκαλιάζουμε και να παρακολουθούμε. Φτάσαμε, όμως, στο δυσάρεστο σημείο η κατήχηση να απαξιώνεται ακόμα και από τους ίδιους τους χριστιανούς. Μας λένε μικρά παιδάκια, θέλω να έρχομαι στο κατηχητικό, αλλά δε μ’ αφήνουν οι γονείς μου. Για άλλες κι άλλες δραστηριότητες, ακόμα και για πολλές που ζημιώνουν τα παιδιά μας, τα στέλνουμε, τα στερούμε όμως την αναγκαία πνευματική τροφή και έτσι φτάνουμε στο σημείο να είμαστε ακατήχητοι οι σημερινοί χριστιανοί. Γνωρίζουμε ενδεχομένως όλες τις κακοδοξίες του Πάπα και δεν γνωρίζουμε τα ορθά δόγματα της πίστης μας. Αγωνιούμε για τον Αντίχριστο και δεν γνωρίσαμε ακόμα τον Χριστό. Γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας τους Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου και ελάχιστοι γνωρίζουν γιατί έγινε η Σύνοδος αυτή και τί αποφάσισε. Δεν τα λέμε ελεγκτικά αυτά, αδελφοί μου, αλλά με πόνο και αγωνία και προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε όλοι τις ευθύνες μας. Οπωσδήποτε μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρουμε εμείς οι κληρικοί αλλά και χωρίς εσάς τους λαϊκούς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Για αυτό καλούμαστε όλοι να συστρατευτούμε στον καλό αγώνα της πνευματικής ζωής. Τί μας ζητάει άλλωστε ο Θεός; Δεν μας ζητάει πράγματα πολλά και αδύνατα. Το μόνο που μας ζητάει είναι να του χαρίσουμε την καρδιά μας. Να ανοίξουμε την καρδιά μας και να χαρίσουμε γη αγαθή στον λόγο του Θεού, σύμφωνα με τη σημερινή παραβολή. Όταν χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας ο Ιησούς να την ανοίγουμε, για να πλημμυρίσει με τη χάρι και την ευλογία Του. Μη την κρατάμε κλειστή και σκληρή σαν άσφαλτο και πέτρα ούτε να υποδεχόμαστε με αγκάθια αυτόν τον θεϊκό σπόρο και να τον καταπνίγουμε. Αλλά να προσφέρουμε καρδιά καλή και αγαθή ως εύφορο χωράφι, για να καρποφορήσει μέσα της ο λόγος του Θεού. Και να μην ξεχνάμε ότι Σπορέας είναι ο ίδιος ο Χριστός. Όσοι διακονούν την Εκκλησία και την ενορία ως κατηχητές και κατηχήτριες πράττουν έργο αποστολικό και ευαγγελικό. Τέτοιας τιμής αξιώνονται. Και όσοι μαθητεύουν στα κατηχητικά, γίνονται αναγωγικά μαθητές του ίδιου του Χριστού. Άλλωστε και ο ίδιος ο Κύριος, όταν κήρυττε, άλλοι τον άκουγαν και άλλοι τον λοιδορούσαν. Το ίδιο γίνεται και σήμερα και θέλει μεγάλη προσοχή, καθώς η περιφρόνηση του κατηχητικού έργου, στρέφεται ουσιαστικά στο πρόσωπο του Σπορέως Χριστού.

Πριν κλείσουμε, αξίζει να πούμε δύο λόγια και για τη σημερινή εορτή των πατέρων της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Τριακόσιοι πενήντα επίσκοποι συνήχθησαν στη Νίκαια, για να αντιμετωπίσουν την αίρεση της εικονομαχίας. Εκείνης της πλάνης, που θεωρούσε ειδωλολατρεία την προσκύνηση των ιερών εικόνων, τις κατέβαζε βίαια από τις εκκλησιές και τις έκαιγε σε ένδειξη της αντιεικονικής της μανίας. Χρειάστηκαν αγώνες μεγάλοι, πέννες φωτισμένες, στόματα αγίων εμπνευσμένα, για να ανασκευάσουν την αίρεση της εικονομαχίας και να διατυπωθεί με σαφήνεια η πίστη και η θεολογία της Εκκλησίας μας, ότι η τιμή της εικόνος διαβαίνει επί το πρωτότυπον. Όταν, δηλαδή, προσκυνάμε μία εικόνα, δεν προσκυνάμε το ξύλο ή τα υλικά ή τα χρώματα, κάτι που όντως θα ήταν ειδωλολατρεία, αλλά το πρόσωπο που εικονίζεται. Προσκυνάμε τον ίδιο τον Χριστό, την ίδια την Παναγία, τους αγίους που εικονίζονται ως να ήταν παρόντες. Γι’ αυτό ο ευλογημένος λαός του Θεού με τόση ευλάβεια προσκυνά τις εικόνες, καθώς αυτές μας ανάγουν μυστηριακά στο πρωτότυπο. Για τους λόγους αυτούς, λοιπόν έγινε η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, της οποίας τους Πατέρες τιμά και ευχαριστεί σήμερα η Εκκλησία. Ας προσέχουμε, όμως, αδελφοί μου, γιατί εικονομαχία υπάρχει και σήμερα και πολλές φορές γινόμαστε εικονομάχοι και εμείς οι ίδιοι. Όταν δεν βλέπουμε στον πλησίον το κατ’εικόνα, δηλαδή ότι είναι εικόνα Θεού και τον στερούμε από την ανάλογη τιμή, γινόμαστε εικονομάχοι. Και όταν με τις αμαρτίες μας αμαυρώνουμε, όταν μαυρίζουμε το δικό μας κατ’εικόνα, γινόμαστε σαν τους εικονομάχους, που ρίχναν τις εικόνες στη φωτιά. Αυτό, που έχουμε εντολή θεϊκή να κάνουμε είναι να λαμπρύνουμε το κατ’εικόνα και να φτάσουμε στο καθ’ομοίωσιν. Να γίνουμε κατά χάριν Θεοί μετέχοντας στις άκτιστες ενέργειες του Τριαδικού μας Θεού. Και ασφαλέστερος δρόμος, για να οδηγηθούμε εκεί είναι να λευκάνουμε υπέρ χιόνα την καρδιά μας διά της μετανοίας και να χαρίσουμε στη συνέχεια αυτή την καρδιά ως γη αγαθή στον Σπορέα Χριστό. Τα υπόλοιπα όλα ανήκουν σε Αυτόν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. 6, 31 - 36)

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. στ΄, 31 – 36)

Εἶπεν ὁ Κύριος. καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. 32 καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστίν; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσιν. 33 καὶ γὰρ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστίν καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσιν. 34 καὶ ἐὰν δανείζητε παρ' ὧν ἐλπίζετε λαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστίν; καὶ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσιν τὰ ἴσα. 35 πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες· καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. 36 γίνεσθε οἰκτίρμονες καθὼς [καὶ] ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν.

Δεύτερη Κυριακή του ευαγγελιστή Λουκά, σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, και ακούσαμε από τον Κύριο νουθεσίες και αλήθειες, πολύ σπουδαίες για τη ζωή μας. Η πρώτη πρώτη συμβουλή αφορά τη σχέση μας με τον συνάνθρωπο, και λέει ο Χριστός πως οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε σε αυτόν, όπως ακριβώς θέλουμε να συμπεριφέρονται σε εμάς οι άλλοι. Κανόνας χρυσός για την καθημερινή μας ζωή, που αν τον εφαρμόζαμε οι σχέσεις μας με τον πλησίον θα ήταν άριστες. Για παράδειγμα, να μιλάς, όπως θέλεις να σου μιλάνε, και να μη λες ποτέ αυτά, που δεν θέλεις να σου πουν. Αυτό μας θυμίζει μία άλλη ρήση του Ιησού, αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Όπως αγαπάμε τον εαυτό μας, πολλές φορές υπερβολικά και εγωϊστικά και κρατάμε την αγάπη αυτή αποκλειστικά και μόνο για μας, μας ζητά ο Χριστός την ίδια αυτή αγάπη να τη διοχετεύσουμε, να ανοίξουμε την καρδιά μας και να μοιραστούμε την αγάπη μας χαρίζοντάς την στον συνάνθρωπο. Η αγάπη να πλατυνθεί και να αγκαλιάσει τον αναγκεμένο πλησίον. Στη συνέχεια του ευαγγελίου, όμως, αναπτύσσει και κάποιες άλλες διαστάσεις της αγάπης αυτής, που συνήθως τις παραθεωρούμε, ενώ αξίζει να τις προσέξουμε ιδιαίτερα.

Αν αγαπάτε, λέει, αυτούς που σας αγαπούν, τί χάρι περιμένετε να αντιλάβετε από τον Θεό; Και οι αμαρτωλοί άλλωστε αγαπάν αυτούς που τους αγαπούν. Και αν κάνετε το καλό σε αυτούς που, επίσης, σας κάνουν το καλό, πάλι δεν κάνετε τίποτα περισσότερο από τους αμαρτωλούς. Και αν δανείζετε περιμένοντας να πάρετε πίσω αυτά που δώσατε, πάλι δεν διαφέρετε από τους αμαρτωλούς, αφού με τέτοιους όρους δανείζουν και εκείνοι! Και ολοκληρώνοντας τη σύγκριση αυτή με τον τρόπο, που και οι αμαρτωλοί αγαπούν, πράττουν το αγαθό και δανείζουν, μας δείχνει στη συνέχεια ο Χριστός ποιος είναι ο τρόπος, που οφείλει να αγαπά ο χριστιανός. Είναι μία αγάπη δύσκολη, είναι η καθ’ υπερβολήν οδός, όπως την ονομάζει ο Απόστολος Παύλος, και έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά.

Πρώτο από αυτά είναι ότι εκτός από αυτούς που μας αγαπούν, η χριστιανική αγάπη απευθύνεται ακόμα και στους εχθρούς μας. Και αν αυτό φαντάζει σταυρός για την ανθρώπινη διάνοια είναι γιατί όντως είναι Σταυρός. Είναι ο ίδιος ο Σταυρός του Χριστού μας, πάνω από τον οποίο προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του και ζήτησε από τον Πατέρα Του να τους συγχωρέσει. Επομένως, καμία δικαιολογία δεν μας απομένει να μην αγαπάμε, αν θέλουμε να είμαστε και όχι μόνο να λεγόμαστε χριστιανοί. Ας μην ξεχνάμε ότι η αγάπη είναι και το κριτήριο με βάση το οποίο θα μας χάρίσει ο Θεός την αιώνια Ζωή ή όχι. Άρα, η αγάπη προς τους εχθρούς σύμφωνα με το σημερινό ευαγγέλιο είναι το πρώτο στοιχείο, που διαφοροποιεί την αγάπη των χριστιανών από την αγάπη των άλλων ανθρώπων.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η ανιδιοτέλεια. Η αγάπη ου ζητεί τα ευατής, λέει ο Παύλος. Και ο Κύριος, σήμερα, μας είπε να πράττουμε το αγαθό και να δανείζουμε σε αυτούς, που έχουν ανάγκη, μηδέν απελπίζοντες. Χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση. Χωρίς να περιμένουμε να μας επιστρέψουν το δάνειο, αλλά σαν τον Θεό, που χάρισε το δάνειο στον χρεοφειλέτη δούλο της παραβολής, να Τον μιμούμαστε και εμείς στο μέτρο των δυνατοτήτων και της αγάπης μας. Και μπορεί να μην λάβουμε ανταπόδοση της αγάπης μας από αυτόν, στον οποίο τη χαρίζουμε, είναι βεβαιωμένο όμως από τα αδιάψευστα χείλη του Κυρίου ότι ο μισθός μας θα είναι πολύς στον ουρανό, καθώς θα γίνουμε χαρισματικά υιοί του Υψίστου Θεού. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, τί δίνουμε εμείς και πόσα ασύγκριτα σπουδαιότερα μας χαρίζει ο Θεός. Εμείς δίνουμε μοναχά αγάπη στον εχθρό και ο Θεός μας κάνει παιδιά Του και κληρονόμους της αιώνιας βασιλείας Του. Αυτό, αδελφοί μου αγαπητοί, θα το πετύχουμε, αν γίνουμε οικτίρμονες. Αν, δηλαδή, γίνουμε ελεήμονες και φιλεύσπλαχνοι. Αν βγούμε από το καβούκι της φιλαυτίας μας και η αγάπη μας αγκαλιάσει τον πλησίον, με απόλυτο πρότυπο την ευσπλαγχνία του Θεού. Για αυτό, άλλωστε, και η σημερινή ευαγγελική περικοπή κλείνει με την προτροπή, γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες καθὼς καὶ ὁ Πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν.