ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΛΟΥΚΑ TOY ΑΣΩΤΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΛΟΥΚΑ

ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Λκ. Ιε΄,11-32

 

[10 οὕτω, λέγω ὑμῖν, γίνεται χαρὰ ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι.] 11 Εἶπε[ν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην] δέ· Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. 12 καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. 13 καὶ μετ' οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισεν τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. 14 δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὰ κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. 15 καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους· 16 καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. 17 εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ὧδε ἀπόλλυμαι! 18 ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· 19 οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. 20 καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα ἑαυτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. 21 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱὸς· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. 22 εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, 23 καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, 24 ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησεν, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. 25 Ἦν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, 26 καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. 27 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει, καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. 28 ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. 29 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρὶ· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· 30 ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν. 31 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ' ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· 32 εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

 

          Δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, και ακούσαμε στο Ευαγγέλιο την παραβολή του Ασώτου. Μία παραβολή ιδιαίτερα συγκινητική, που μας μιλά για την αγάπη του Θεού Πατέρα.

          Για την κατανόηση και την ερμηνεία της παραβολής μας βοηθά πολύ ο προηγούμενος στίχος, όπου ο Κύριος μας λέει ότι για κάθε άνθρωπο  αμαρτωλό που μετανοεί οι άγγελοι του θεού στον ουρανό πανηγυρίζουν.

          Και αμέσως μετά ξεκινά ο Ιησούς να διηγείται την ιστορία του Ασώτου, ενός νέου, που έφυγε μακριά από τον πατέρα του, έζησε βουτηγμένος στην αμαρτία, στη συνέχεια, όμως, μετανόησε και σώθηκε. Σώθηκε χάρη στην αγάπη του πατέρα του, ο οποίος παρά τη στενοχώρια που ο μικρός γιος του διάλεξε να φύγει μακριά του και να ζήσει ασώτως, σεβάστηκε την απόφαση και την ελευθερία του και δεν τον εμπόδισε. Περίμενε, όμως, με προσμονή και άπειρη αγάπη το γυρισμό του. Κάτι, που συνέβη όταν ο άσωτος, ελθών εις εαυτόν, συνειδητοποίησε πόσα αγαθά στερήθηκε μακριά από τον πατέρα του. Κατάντησε να γίνει χοιροβοσκός και να παρακαλά να χορτάσει από την τροφή των γουρουνιών. Τότε λοιπόν, μετανόησε βαθειά και αποφάσισε να επιστρέψει στον σπλαγχνικό του πατέρα, όχι σαν γιος αλλά σαν δούλος. Κι ο πατέρας, που δεν ξέχασε ποτέ το παιδί του, τον περίμενε, τον υποδέχτηκε με άπειρη αγάπη, έτρεξε, τον αγκάλιασε και γιόρτασε το γυρισμό του με την πιο πλούσια γιορτή. Ένα δυσάρεστο γεγονός όμως ακολούθησε. Η αντίδραση του μεγάλου αδελφού, ο οποίος φθόνησε τη χαρά του πατέρα του και παραπονέθηκε για την αδικαιολόγητη κατά τη γνώμη του ευφροσύνη. Ο πατέρας του, όμως τον επιτίμησε αυστηρά, καθώς του είπε ότι έπρεπε να χαρεί για την ανάσταση του αδελφού του και όχι να διαμαρτύρεται με αυτόν τον τρόπο.

          Αυτή είναι με συντομία η παραβολή μας, πολύ γνωστή βέβαια σε όλους, και εμείς θα μείνουμε ερμηνευτικά σε ορισμένα σημεία της. Κύριο θέμα της παραβολής μπορούμε να πούμε ότι είναι η μετάνοια. Τα πρόσωπα συμβολίζουν, ο μεν πατέρας τον Θεό, ο άσωτος εμάς τα αμαρτωλά παιδιά του και ο μεγάλος αδελφός εκείνους τους χριστιανούς, που είναι βέβαιοι για τον εαυτό τους, σαν τον Φαρισαίο της προηγούμενης Κυριακής, που νοιάζονται εγωϊστικά για τη σωτηρία τους αλλά αδιαφορούν για τους αδελφούς τους. Δυσκολεύονται να συγ-χωρέσουν και συγ-κατοικήσουν στην Εκκλησία και τον Παράδεισο με πρώην αμαρτωλούς, γιατί θίγεται η δικαιοσύνη και ο καθωσπρεπισμός τους. Θεωρούν τη σωτηρία ατομική υπόθεση, κάτι που θα επιτύχουν εξ έργων νόμου, με τις καλές τους πράξεις δηλαδή. Κάνουν,ωστόσο, ένα πολύ μεγάλο λάθος. Η σωτηρία είναι δώρο του Θεού και το χαρίζει σε όποιους θέλει. Και ο φιλάνθρωπος Θεός μας, ως πατέρας σπλαγχνικός νοιάζεται για τη σωτηρία καθενός ανθρώπου. Δεν μπορεί να αποκλείσει κανέναν και κάνει ότι μπορεί για να σωθούμε. Γι’αυτό μας χάρισε τη μέγιστη δωρεά της μετάνοιας. Για να μας σώσει με ένα ήμαρτον, σαν του ασώτου, με ένα μνήσθητί μου σαν του ληστή, αν αυτά εκπορεύονται με μετάνοια ειλικρινή μέσα από την καρδιά μας. Τον Θεό δεν τον ενδιαφέρει ο πρότερος έντιμος βίος μας αλλά αν μετανοούμε και αν αγαπάμε. Γι’αυτό ο χριστιανός δεν πρέπει να απελπίζεται, γιατί είμαστε κατά χάριν παιδιά του Θεού, τον προσφωνούμε ακατακρίτως και μετά παρρησίας πατέρα μας, και γνωρίζουμε ότι μας περιμένει με αγάπη και ανοιχτή αγκαλιά στον Παράδεισο. Και αυτό που μας προσφέρει είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο από αυτό που μας ζητάει. Μας ζητά να του χαρίσουμε τις αμαρτίες μας, για να μας χαρίσει την αιώνια ζωή.         Ωφελημένοι λοιπόν από τη σημερινή παραβολή, αδελφοί μου, ας μιμηθούμε τον άσωτο. Ας αφήσουμε πίσω μας τη μακρινή χώρα της αμαρτίας, στην οποία σπαταλήσαμε τις δωρεές του Θεού, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που λάβαμε σαν παρακαταθήκη της χάριτος όταν βαφτιστήκαμε, και να γυρίσουμε στην πρωτινή μας πατρίδα. Τον Παράδεισο. Στην αγκαλιά του σπλαγχνικού μας Πατέρα, που προσμένει την πνευματική μας ανάσταση. Και τότε μας περιμένει ουράνια ευφροσύνη, αγγελική γιορτή στον ουρανό επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι.