ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ.

Στολαίς ταις εξ αίματος ωραϊζόμενος,

Κυρίω παρίστασαι τω βασιλεί ουρανών,

Χριστοφόρε, αοίδιμε!

με τα παραπάνω λόγια ο ιερός υμνογράφος περιγράφει την παρρησία ενώπιον του Τριαδικού μας Θεού, του αγίου και ενδόξου μεγαλομάρτυρος Χριστοφόρου, που εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Παρίσταται ο άγιος, τον οποίο τιμούμε, ενώπιον του ουράνιου Βασιλέως στολισμένος με τις αιμάτινες στολές. Και, καθώς η καλύτερη τιμή για έναν άγιο είναι η μίμησή του, αξίζει να μαθητεύσουμε και να μάθουμε κάποια πράγματα για τον βίο του και πώς έφθασε στο σημείο να έχει αυτή την παρρησία.

          Ο άγιος Χριστοφόρος, σύμφωνα με το συναξάρι του, καταγόταν από φυλή κυνοπροσώπων και το όνομα του, πριν γίνει χριστιανός, ήταν Ρέπροβος. Η εποχή κατά την οποία έζησε και μαρτύρησε ήταν τότε που βασιλιάς ήταν ο Δέκιος, γνωστός για τους διωγμούς του εναντίον των χριστιανών. Ένας κόμης, λοιπόν, του βασιλέως συνέλαβε και αιχμαλώτισε κατά τη διάρκεια ενός πολέμου τον Ρέπροβο. Βλέποντας αυτός τους ειδωλολάτρες, που βασάνιζαν ανελέητα τους χριστιανούς, τους σπλαγχνιζόταν και ένιωθε μεγάλη λύπη και συμπάθεια για αυτούς. Δεν γνώριζε όμως τη γλώσσα αυτών που τον συνέλαβαν και δεν μπορούσε να εκφράσει τη διαμαρτυρία του. Μία μέρα βγήκε έξω από την πόλη, γονάτισε και παρακάλεσε τον Θεό να μπορέσει να μιλήσει, για να εκφράσει αυτά που αισθανόταν. Η απάντηση του Θεού, κατά το αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ήταν άμεση και με τη χάρι του Θεού η δέηση του εισακούστηκε. Μόλις, λοιπόν, επέστρεψε στην πόλη έλεγξε με αυστηρότητα τους ειδωλολάτρες και υπερασπίστηκε με θερμότητα τους χριστιανούς δίδοντας μάλιστα τη μαρτυρία ότι είναι και αυτός χριστιανός.

          Η μαρτυρία αυτή σήμανε και την έναρξη των δικών του μαρτυρίων, καθώς μόλις έμαθε ο Δέκιος τα γεγονότα, έστειλε διακόσιους στρατιώτες για τον φέρουν μπροστά του ή ακόμα και να τον θανατώσουν, αν αντισταθεί. Όταν έφτασαν οι στρατιώτες, βρήκαν τον Ρέπροβο να προσεύχεται έξω από μία εκκλησία και του ζήτησαν να τους ακολουθήσει. Αυτός με τη σειρά του, τους παρακάλεσε να περιμένουν να βαπτιστεί, και μετά θα πήγαινε μαζί τους οικειοθελώς. Στην επιμονή και τη βιασύνη τους, καθώς τους είχαν τελειώσει τα τρόφιμα, απάντησε θαυματουργικά με τη χάρη του Θεού πολλαπλασιά-ζοντας τους λιγοστούς άρτους που τους είχαν απομείνει. Οι στρατιώτες ζώντας το θαύμα αυτό, σαν τους πεντάκις χιλίους του ευαγγελίου, πίστεψαν στον Θεό και οδηγήθηκαν διά του αγίου Χριστοφόρου στη σωτηρία. Πρώτα, όμως, μετέβησαν όλοι μαζί στον άγιο Βαβύλα, επίσκοπο της Αντιόχειας, ο οποίος τους κατήχησε και τους βάπτισε. Τότε, σύμφωνα με τη θεολογία του μυστηρίου, θανατώθηκε ο Ρέπροβος και αναστήθηκε ο Χριστοφόρος, ενδυόμενος τον Χριστό και λαμβάνοντας το όνομα, με το οποίο πολιτογραφήθηκε στον ουρανό αλλά και στην ιστορία της Εκκλησίας ως μεγαλομάρτυρας.

          Μετά τη βάπτιση του, οδηγήθηκε ενώπιον του βασιλέως, στον οποίο ομολόγησε με παρρησία την πίστη του, αποστομώνοντας ταυτόχρονα τον Δέκιο τόσο για την ειδωλολατρική του πίστη όσο και για τις βλασφημίες που εξέφραζε. Τα μαρτύρια, που ακολούθησαν την ομολογία του είναι φοβερά και ανεκδιήγητα, δεν μπόρεσαν όμως να λυγίσουν ούτε στιγμή τον άγριο στην όψη, αλλά πράο στην ψυχή και γενναίο στην καρδιά Χριστοφόρο. Μάλλον είχαν το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο, καθώς όσοι τα παρακολουθούσαν γίνονταν διαρκώς μάρτυρες των θαυμασίων του Θεού και ασπάζονταν την αληθινή πίστη του αγίου, αποτασσόμενοι την πλάνη των ειδώλων. Έτσι, μαζί με αυτόν μαρτύρησαν οι διακόσιοι στρατιώτες, που ο ίδιος παιδαγώγησε εις Χριστόν, οι αγίες Καλλινίκη και Ακυλίνα, και πολλοί άλλοι, των οποίων τα ονόματα ενέγραψε στη βίβλο των ουρανών, Αυτός που πρώτος έχυσε το τίμιον αίμα Του για τη σωτηρία μας, Ιησούς Χριστός. Μιμούμενος και ο Χριστοφόρος την υπέρτατη αυτή Θυσία του μονογενούς Υιού του Θεού, έκλινε την κεφαλή του, την οποία απέτεμε ο δήμιος, την ενάτη ημέρα του μηνός Μαΐου. Για αυτό ο ιερός υμνογράφος, όπως είδαμε από την αρχή αναφέρεται στην παρρησία ενώπιον του Θεού του ενδεδυμένου και στολισμένου με τις αιμάτινες στολές του μαρτυρίου, αγίου Χριστοφόρου.

          Αφού ακούσαμε τα παραπάνω εξαιρετικά διδακτικά και ωφέλιμα στοιχεία από τη ζωή του αγίου, ήρθε η ώρα να σκεφτούμε με ποιους τρόπους μπορούμε να μιμηθούμε και εμείς τον άγιο, ώστε να τον τιμήσουμε πραγματικά. Πρώτα πρώτα γενόμενοι οι ίδιοι Χριστοφόροι. Χριστοφόρος, είναι ο φέρων τον Χριστό και με την έννοια αυτή κάθε πιστός μπορεί να γίνεται Χριστοφόρος διά των μυστηρίων. Βαπτιζόμαστε εις Χριστόν και τον ενδυόμαστε. Κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του στην Ευχαριστία και γινόμαστε με τον τρόπο αυτό σύσσωμοι και σύναιμοι μαζί Του. Μπορούμε, επίσης, να φθάσουμε με τη χάρη του Θεού στο σημείο να αναφωνήσουμε μαζί με τον μακάριο Παύλο, ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός, αν απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας και ενδυθούμε τον καινό. Αυτό δεν είναι πράγμα εύκολο και απλό. Είναι όμως δυνατό παρά τω Θεώ, ο Οποίος ως σπλαγχνικός πατέρας αναμένει πάντα με αγάπη περισσή την επιστροφή μας κοντά Του.

Περισσότερο πρακτικά, γινόμαστε Χριστοφόροι όταν αντικρύζουμε στο πρόσωπο του αναγκεμένου πλησίον την εικόνα του Χριστού, όταν μετέχουμε στον πόνο του και ελαφρύνουμε τη θλίψη του. Ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Κυρίου στην παραβολή της κρίσεως, εμοί εποιήσατε. Αν δείχνουμε αγάπη, αν γινόμαστε Κυρηναίοι στο σταυρό του αδελφού μας, γινόμαστε και εμείς Χριστοφόροι.

          Ένας άλλος τρόπος για να μιμηθούμε τον άγιο είναι το ίδιο το μαρτύριο. Μπορεί να μην υπάρχει σήμερα Δέκιος να μας οδηγεί στο θάνατο για την πίστη μας, υπάρχουν όμως αναρίθμητοι Δέκιοι, που προσπαθούν να σκανδαλίσουν τις συνειδήσεις μας και να διαβάλλουν τη σχέση μας με τον Θεό. Αν εμείς αντιστεκόμαστε σε όλες αυτές τις συντονισμένες ενέργειες, αν ομολογούμε με θάρρος και παρρησία την πίστη μας, αν βεβαιώνουμε την πίστη μας με τη ζωή μας, τότε αυτή η ομολογία θα λογιστεί ως μαρτύριο από τον Πανάγαθο Θεό. Τότε θα παριστάμεθα και εμείς την ένδοξη και φοβερή ημέρα της κρίσεως, Κυρίω τω βασιλεί ουρανών, μαζί με τον άγιο και ένδοξο μεγαλομάρτυρα Χριστοφόρο και μαζί με όλο τον χορό των αγίων της Εκκλησίας μας. Αμήν.