Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος

Εορτάζει στις 5 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.

Ψυχήν όπισθεν του Θεού κολλών πάλαι,

Έμπροσθεν αυτού νυν παρίσταται Σαββας.

Θεσπεσίοιο πόλου πέμπτη Σαββας εντός εσήχθη.

Βιογραφία

Ο Άγιος Σάββας καταγόταν από το χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας και ήταν γιος ευσεβών γονέων, του Ιωάννη και της Σοφίας .

Από πολύ νωρίς γνώρισε τις θείες βουλές και αποφάσισε να αφιερωθεί στο μοναστικό βίο. Είχε τόση πίστη που κάποτε μπήκε σε ένα κλίβανο πυρός από τον οποίο βγήκε αβλαβής με τη βοήθεια του Θεού.

Όταν ήταν δεκαοχτώ ετών έφυγε από το μοναστήρι των Φλαβιανών και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Από εκεί κατευθύνθηκε προς την έρημο της Ανατολής για να συναντήσει τον Μέγα Ευθύμιο (20 Ιανουαρίου). Ο Ευθύμιος τον έστειλε σε ένα κοινόβιο, το οποίο διηύθυνε ο όσιος Θεόκτιστος ( 3 Σεπτεμβρίου).

Ο Άγιος Σάββας κατά την παραμονή του στο κοινόβιο έλαμψε λόγω του χαρακτήρα του και των αρετών του. Μάλιστα ήταν τόσο σοβαρός και ηθικός – παρά το νεαρόν της ηλικίας – που προσαγορεύτηκε παιδαριογέροντας από τον Μέγα Ευθύμιο.

Ο Άγιος Σάββας όσο μεγάλωνε τροφοδοτούσε όλο και περισσότερο το πνεύμα του, γι’ αυτό και τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Το χάρισμα αυτό το επιστράτευσε στην υπηρεσία των φτωχών και των ασθενών και έτσι επιτέλεσε σημαντικότατα έργα.

Για την αγιότητα της ζωής του και για τη μεγάλη του φήμη, είχε σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων δυο φορές πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, προς το βασιλιά Αναστάσιο και έπειτα προς τον Ιουστινιανό.

Σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών, το 534 μ.Χ., ανήλθε προς Κύριον εν ειρήνη.

Απολυτίκιον

Ήχος πλ. δ’.

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ, τη οικουμένη λάμπων τοις θαύμασι, Σάββα Πατήρ ημών Όσιε, Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Έτερον Απολυτίκιον

Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Tών οσίων ακρότης και αγγέλοις εφάμιλλος ως γαρ ηγιασμένος εδείχθης εκ παιδός, Σάββα όσιε. Ουράνιον γαρ βίον απελθών, προς ένθεον ζωήν χειραγωγείς δια λόγου τε και πράξεως αληθούς, τους πίστει εκβοώντας σοι. Δόξα τω δεδοκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.

Κοντάκιον

Ήχος πλ. δ’. Τη υπερμάχω.

Ως από βρέφους τω Θεώ θυσία άμωμος, προσενεχθείς δι᾽ αρετής, Σάββα μακάριε, τω σε πριν γεννηθήναι επισταμένω· εχρημάτισας Οσίων εγκαλλώπισμα, πολιστής τε της ερήμου αξιέπαινος· διο κράζω σοι, Χαίροις Πάτερ αοίδιμε.

Κάθισμα

Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.

Τον βίον ευσεβώς, επί της γης εκτελέσας, δοχείον καθαρόν, συ του Πνεύματος ώφθης, φωτίζων τους εν πίστει σοι, προσιόντας Μακάριε· όθεν αίτησαι, τον σον Δεσπότην φωτίσαι, τας ψυχάς ημών, των ανυμνούντων σε Σαββα, θεόφρον Πατήρ ημών.

Ο Οίκος

Σοφίας υπάρχων βλάστημα, Σαββα Όσιε, παιδιόθεν επόθησας Σοφίαν την ενυπόστατον· η συνοικήσασά σοι, από γης σε εχώρισε, και προς ύψος ανήγαγεν, εξ αΰλων ανθέων πλέξασα στέφανον, και τη ση επιθείσα ηγιασμένη κάρα θεόφρον· ώπερ κεκοσμημένος, εξιλέωσαι το Θείον, του δοθήναί μοι σοφίαν λόγου επαξίως, όπως ανυμνήσω την αγίαν σου κοίμησιν, ην εδόξασε Χριστός ο Θεός ημών· διο και ημείς κράζομέν σοι· Χαίροις Πατερ αοίδιμε.

Μεγαλυνάριον

Ώφθης υποτύπωσις και κανών, θεοφόρε Σάββα, ως του Πνεύματος θησαυρός, Οσίων Πατέρων, ρυθμίζων και ιθύνων, προς κλήρον αφθαρσίας τους πειθομένους σοι.