Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

Κι εκείνος ο Τίμιος Πρόδρομος

να με κοιτά στα μάτια

από την κόχγη του Ναού

να με καρφώνει βασανιστικά

σαν να γνωρίζει μέσα μου τι κρύβω

να μου θυμήζει τις αμαρτίες

φωλιασμένες πως τις κρατώ

πως κάτι πρέπει να κάνω να γενώ...

Μα νιώθω πως ποτέ

αυτός ο Άγιος δε θα γελάσει 

γιατί απ΄τα χρόνια του τότε

και τώρα και πάντα

ψυχές θα υπάρχουν δοσμένες στο κακό

κι εγώ φτωχή εκεί στ'απέναντι του

θα τον θωρώ, μήπως και δύναμη

αντλήσω, και την εξαγωρά μου

επιτέλους αποκτήσω.

Μ.Π.