Εκκλησιαστική Κριτική.

          Μία συνήθης τακτική για την αντιμετώπιση της πραγματικότητας είναι η άσκηση μίας στείρας, άγονης και άκριτης κριτικής. Είναι ασφαλής, ωστόσο, καθώς απομακρύνει τις ενδεχόμενες δικές μας ευθύνες και εστιάζει την προσοχή σε άλλα πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις. Η τακτική αυτή παρατηρείται έντονα και στον εκκλησιαστικό χώρο, όπου συχνά εκφράζεται ένας αρνητισμός, μία δίχως όρια κατάκριση, μία μιζέρια, που απλώνεται και σκεπάζει ολόκληρο το φάσμα της εκκλησιαστικής ζωής. Νεωκόροι, ψάλτες, επίτροποι, ιερείς και αρχιερείς είναι συνήθως το αντικείμενο αλλά και πολλές φορές το υποκείμενο σχετικών αναφορών. Είναι μάλιστα ενδιαφέρουσα και η εναλλαγή των ρόλων, καθώς αυτός που ασκεί την κριτική μπορεί να περάσει στην αντίπερα όχθη, να συμβιβαστεί με καταστάσεις και να γίνει κατά κάποιο τρόπο γρανάζι του «συστήματος». Είναι όμως κρίμα και άδικο η πίκρα εξαιτίας κάποιας αρνητικής εμπειρίας να μεταστοιχειώνεται στον προαναφερθέντα άκριτο αρνητισμό.

          Θέλει δουλειά πολύ, δουλειά πνευματική και φωτισμό από τον Θεό, για να μπορέσει κάποιος να καταπολεμήσει αυτό το σαράκι της κατάκρισης, που γίνεται από ένα σημείο και μετά τρόπος ζωής. Θέλει δουλειά πολύ για να στραφεί προς τα έσω ο έλεγχος και η κρίση αλλά θέλει και πολύ ταπείνωση, για να δεχθεί κάποιος ότι μπορεί να είναι συνυπεύθυνος στην κατάσταση, την οποία κρίνει. Λείπει, όμως καί η ταπείνωση καί η εκκλησιαστική συνείδηση. Ο Απόστολος Παύλος στην κορύφωση της εκκλησιολογικής του θεολογίας φωνάζει με οδύνη «τίς ἀσθενεῖ καί οὐκ ἀσθενῶ»; Αλλά και ο Κύριος πολλές φορές μας δίδαξε να βλέπουμε το δοκάρι που βρίσκεται στο δικό μας μάτι και όχι το ρίνισμα, που βλέπουμε στο μάτι του αδελφού μας. Και πότε, αλήθεια, ενδιαφέρθηκε κανείς ειλικρινά για την αδυναμία του πλησίον, ώστε με αγάπη και διάκριση να τον νουθετήσει ή να αγρυπνήσει προσευχόμενος να τον φωτίσει ο Θεός; Εμείς επιλέγουμε την άγονη κατάκριση, λες και με τον τρόπο αυτό τον βοηθάμε να διορθωθεί.  

          Το εξαιρετικά λυπηρό, όμως, είναι ο χώρος που συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, ο άγιος χώρος της Εκκλησίας. Τηλεοπτικές κουτσομπολίστικες εκπομπές μειονεκτούν σοβαρά ενώπιον του Εκκλησιαστικού κουτσομπολιού. Πολλές φορές μάλιστα γίνεται φανερός και ο υποκρυπτόμενος φθόνος αποκαλύπτοντας μία μικρότητα ανοίκεια στην Εκκλησία.

          Ας προσέξουμε και ας αγωνιστούμε. Ας ελέγξουμε πρώτα καλά τον εαυτό μας και ας προσπαθήσουμε να τον γνωρίσουμε. Να δούμε πόσο καλά φωλιασμένος μέσα μας είναι ο παλαιός άνθρωπος της αμαρτίας και πόσο απέχουμε από το να ζει μέσα μας ο Χριστός. Αυτό και μόνο είναι αρκετό, για να περιορίσουμε την εκκλησιαστική κριτική και την κακοήθεια, που αυτή συνεπάγεται. Εκτός αν κάποιος είναι τόσο σίγουρος για την δική του καθαρότητα και αρετή, οπότε την ασκεί δικαιωματικά. Εκτός, τέλος, αν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του, για παράδειγμα, Κόντογλου ή Παπαδιαμάντη. Γιατί αυτοί βεβαίως ασκούσαν κριτική σε εκκλησιαστικές καταστάσεις, ως ξεχείλισμα όμως της γνήσιας αγάπης και του πόνου τους και δίχως ίχνος προσωπικής εμπαθείας. Τέλος, ας το δούμε και συμφεροντολογικά (για την ψυχή μας), ας μην κρίνουμε για να μην κριθούμε!