Αγαπητέ
φίλε
–
αδελφέ θα πω –,
που
ήρθες σήμερα να κοινωνήσεις.
Θέλησα δυο λόγια να σου γράψω, δυο
σκέψεις, μέσα από την καρδιά μου, έτσι για το καλωσόρισμα. Η αλήθεια είναι ότι
δε σε βλέπω συχνά, μπορεί και μόνο μια φορά το χρόνο. Σε γνωρίζω, όμως, και
προσεύχομαι για σένα καθημερινά. Μπορεί να λες καμιά φορά «εγώ δεν είμαι της
Εκκλησίας» αλλά αυτό δεν ισχύει. Αφού βαφτίστηκες στο όνομα της Αγίας Τριάδας,
και αφού μυρώθηκες λαμβάνοντας τη σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος,
είσαι κι εσύ της Εκκλησίας. Η κολυμβήθρα είναι η κοινή πνευματική μας μήτρα,
είναι η πνευματική μας μάνα κι ο Θεός είναι ο πατέρας μας. Γι’ αυτό τόλμησα να
σε προσφωνήσω «αδελφέ». Δυστυχώς, καμιά φορά και τ’ αδέρφια ακόμα δε
μιλιούνται. Έτσι, κάνω εγώ το πρώτο βήμα στέλνοντάς σου αυτό το γράμμα με θέμα
τη Θεία Κοινωνία.