Η ουδετερόθρησκη Ευρώπη απέναντι σε ένα φανατισμένο πολιτικό Ισλάμ
Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που είχαμε αναφερθεί στο ζήτημα του ακραίου ισλαμισμού και των μεσοπρόθεσμων συνεπειών που θα είχε για την Ευρώπη (1) και οι δραματικές εξελίξεις, δυστυχώς μας επιβεβαιώνουν.
Το «χορό» δείχνει να ξεκινά η Γαλλία, μια χώρα διόλου τυχαία, στη διαμόρφωση του πολιτισμικού status της Ευρώπης, με σημαντικές ευθύνες, σε πολλά ζητήματα, όπως η αποχριστιανισμός των πολιτών της, τα ουδετερόθρησκα σχολεία, μοντέλο για διάφορους ντόπιους «ευρωληγούρηδες», οι αρχές του άθρησκου κράτους της αστικής γαλλικής επανάστασης του 1789, που επικράτησαν σε όλη την κουλτούρα και την πολιτισμική μετεξέλιξη της Γαλλίας, με παράλληλη αποικιοκρατία, μεταλλαγμένη σε σύγχρονες εκδοχές, όπως η επέμβαση της Γαλλίας στη Λιβύη, και η ληστρική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της.
Η Γαλλία λοιπόν πληρώνει του «ανέμους» που έσπειρε, θερίζοντας σήμερα «θύελλες». Αλλά και στη Γερμανία και την Μ. Βρετανία η κατάσταση δεν είναι διόλου καλύτερη, αν και εκεί ο προτεσταντισμός στην καπιταλιστική του εκδοχή, αποτελεί ένα μάλλον αναποτελεσματικό αντισταθμιστικό αντίβαρο. Στη Γερμανία ένας στους πέντε Γερμανούς είναι μουσουλμάνος και η «θρυαλλίδα» είναι έτοιμη να σπάσει, στην Μ. Βρετανία οι μουσουλμάνοι ορίζουν ολόκληρες συνοικίες, επιβάλλοντας την saria (τον ισλαμικό νόμο που ορίζει το κοράνι).
Ο συγκεκριμένος στόχος των ακραίων ισλαμιστών, αποτελεί μια απάντηση στην «ανεκτικότητα» της δύσης, μας λένε λοιπόν ότι οι ισλαμιστές δεν είναι καθόλου, ανεκτικοί, καθόλου ουδέτεροι, καθόλου προσαρμόσιμοι και δεν έχουν καμία διάθεση να ενσωματωθούν, αλλά επιθυμούν να κυριαρχήσουν με τους όρους τους.
Οι ισλαμιστές διατρανώνουν πως : «Η Γαλλία θα ξαναγίνει μέρος των ισλαμικών εδαφών ανεξάρτητα από τους πιστούς του Σταυρού».
Για όσους δεν έχουν διαβάσει το κοράνι και δεν έχουν μελετήσει θρησκειολογικά το Ισλάμ, είναι αδύνατη η κατανόησή του, ως κοινωνικού, πολιτικού και θρησκειακού μοντέλου ταυτόχρονα, και είναι μακριά νυχτωμένοι όλοι όσοι υποδυόμενοι τους ειδήμονες βγαίνουν και καταθέτουν απόψεις, στο διαδίκτυο ή στην τηλεόραση, σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσουν μονιστικά τα γεγονότα είτε με κοινωνικούς, είτε με πολιτικούς όρους.
Η Ευρώπη ξεκινάει να πληρώνει συνολικά και συλλογικά τις «αμαρτίες» του παρελθόντος και του παρόντος της, με ένα ιδιαίτερα ομιχλώδες μέλλον ως προοπτική.
Η συγκεκριμένη εφημερίδα «Charlie Hebdo», στα πλαίσια μιας άκρως ελευθεριάζουσας σάτιρας, εδώ και πολύ καιρό, συστηματικά έδειχνε περιφρόνηση στα όρια της εξύβρισης του χριστιανισμού της Ευρώπης μη θεωρώντας τον ως αξία και πολιτισμική αναφορά (2). Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τη «σφαγή» τόσων ανθρώπων, οι οποίοι βρισκόντουσαν εκεί την ώρα της επίθεσης, και που μέσα από το δημοσιογραφικό επάγγελμα εξασφάλιζαν την επιβίωσή τους, πρόκειται σαφώς για τυφλή βία, που στρέφεται κατά της ελευθερίας του λόγου, όσο και αν αυτός είναι προκλητικός ή δυσσεβής.
Το γιατί επελέγη να στοχοποιηθεί τώρα και τι «μέλλειν γενέσθαι» απ’ εδώ και πέρα, είναι κάποια αναπάντητα ερωτήματα, που νομίζω πως η απάντησή τους είναι πολύ κοντά.
Επιθέσεις τέτοιου τύπου, συνήθως στοχεύουν στο να σπείρουν το φόβο, την ανασφάλεια, την πόλωση και την μετακίνηση του ενδιαφέροντος από τα μείζονα στα ελάσσονα. Επίσης φανερώνουν την αδυναμία του δυτικού χριστιανισμού ως αξιακής ταυτότητας πλέον, να αντιπαρατεθεί σε ένα κόσμο φανατισμένο, βίαιο και ταυτισμένο με ιδεοψυχαναγκαστικές τακτικές, που σκορπίζει τον θάνατο και τον όλεθρο, σε κάθε τι διαφορετικό γύρω του.
Ο δήθεν αριστερόστροφος προοδευτισμός καταρρέει, μη έχοντας να καταθέσει, καμία εντελώς ρεαλιστικά βιώσιμη πρόταση, παρά μόνο «ευσεβείς πόθους» και «ουτοπία», δίνοντας τη θέση του σε ακραίες φασιστικές φιγούρες εγχώριες και αλλοδαπές τύπου «Λεπέν», που θεωρούν πως με την επιστροφή της θανατικής καταδίκης, ή με πογκρόμ έναντι των διαφορετικών, θα διευθετηθούν όλα τα ζητήματα.
Ο εφιάλτης του εξτρεμιστικού Ισλάμ, σκεπάζει με το μαύρο πέπλο του και «ματώνει» την ουδετερόθρησκη Ευρώπη. Ο δημοσιογράφος Michel Verrier περιγράφει σε άρθρο του το 2008, με τίτλο: L’ Allemagne et «ses »Turcs (Οι τούρκοι της Γερμανίας μιλούν γερμανικά) (3), κάνοντας ουσιαστικά μια αναγωγή στο ισλαμικό status quo στην Ευρώπη και επιχειρεί παράλληλα να προβλέψει το τραγικό μέλλον για την γηραιά ήπειρο. Ένας άλλος μελετητής το φονταμεταλιστικού – πολιτικού Ισλάμ ο Udo Ulfkotte με εξειδίκευση στα ζητήματα της ισλαμικής τρομοκρατίας περιγράφει στο βιβλίο του Der Krieg im Unseren Staedten (Ο πόλεμος στις πόλεις μας) (4), τον επερχόμενο φονταμενταλιστικό Αρμαγεδδώνα, όταν θα ξεκινήσει ο πόλεμος εντός των πόλεων της Ευρώπης, ανάμεσα στους φονταμενταλιστές του Ισλάμ και τους άθρησκους ευρωπαίους, που έχουν απολιθώσει ή διαγράψει την όποια πίστη τους, δίχως σαφή ταυτότητα πολιτισμικών και θρησκευτικών αξιών.
Τα ζητήματα, της μαντήλας, της απαγόρευσης του χοιρινού σε σχολικά κυλικεία όπου πλειοψηφία γίνονται οι μουσουλμάνοι, οι μεγαφωνικές εγκαταστάσεις στα νεόδμητα τζαμιά κεντρικών ευρωπαϊκών πόλεων, η επιβολή της μουσουλμανικής προσευχής σε κεντρικά σημεία πόλεων και δρόμων, η επιβολή ηθών και εθίμων, τα τσαντόρ και οι μπούρκες, η υποτίμηση και ο εξευτελισμός των γυναικών, οι γάμοι ενηλίκων ανδρών με ανήλικα κορίτσια, δεν αποτελούν καταστάσεις και γεγονότα κάπου αλλού, αλλά ο μεσαίωνας καραδοκεί στη καρδιά της Ευρώπης με το πιο φρικιαστικό του πρόσωπο.
Η Ευρώπη ήδη έζησε την Ιερά εξέταση του δυτικού χριστιανικού της μεσαίωνα, το οποίον πλήρωσε πικρά, δεν γνωρίζει κανείς αν θα αντέξει την αναβίωση ενός νέου ιδιότυπου μεσαίωνα ακραίας ισλαμικής καταγωγής και προέλευσης, με ασύγκριτα δυσμενέστερους όρους, για το ανθρώπινο πρόσωπο και την αξιοπρέπειά του.
Η δύναμη της Ευρώπης έγκειται στην επιστροφή της στις ρίζες, τις αρχές και τις αξίες της, είτε ως πολιτισμού είτε ως θεολογίας είτε ως φιλοσοφίας, με επίκεντρο τον Θεό και στη περιφέρεια του αξιακού κύκλου τον άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου