Αυτή την ευλογημένη και κατανυκτική λειτουργική περίοδο της Εκκλησίας, που θα μας οδηγήσει στην προσκύνηση των Σεπτών Παθών, του Τιμίου Σταυρού και της Αναστάσεως του Κυρίου.
Καιρός μετανοίας, συντριβής, προσευχής και ταπείνωσης. Καιρός ενσυνείδητου πνευματικού αγώνα και ασκήσεως. Καιρός συνοχής και περίσκεψης.
Η πρώτη Κυριακή, του Τελώνη και του Φαρισαίου, μας διδάσκει για την αξία της ταπείνωσης και τον ευάρεστο στον Θεό τρόπο προσευχής. Προσευχή με καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη[1] σαν του Δαυίδ και σαν του Τελώνη.
Και η δεύτερη Κυριακή πάλι, του Ασώτου, τονίζει με την σειρά της την αξία της μετανοίας και την πατρική ευσπλαγχνία του Θεού.
Αυτή η ιστορία του Ασώτου υιού, η τόσο σπουδαία και μεστή νοημάτων και διδαγμάτων, ενέπνευσε και την ιδέα του παρόντος άρθρου με την διήγηση της ιστορίας μιας άσωτης θυγατρός.
Ποιά είναι αυτή, λοιπόν, η άσωτη κόρη; Δεν είναι άλλη από την πατρίδα μας, την Ελλάδα μας. Ένας τόπος αγίων και ηρώων.
Με τα χώματά της νοτισμένα ακόμα από το αίμα των μαρτύρων, γι' αυτό άλλωστε, αν σκύψεις και τα προσκυνήσεις θα αισθανθείς και θα οσφρανθείς να ευωδιάζουν. Θα ακούσεις να σου διηγούνται την λαμπρή και ένδοξη ιστορία της.
Για τους αρχαίους προγόνους, για τους προ Χριστού χριστιανούς, για την Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως, για την σκλαβιά του Τούρκου και τους Νεομάρτυρες, την Επανάσταση και τη σύγχρονη Ελλάδα. Κι ένα παράπονο θ' ακούσεις.
Με ντροπή ανείπωτη. Γιατί η ευλογημένη και πολυαγαπημένη αυτή θυγατέρα του Θεού, ζήτησε τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας[2].
Αχάριστη και επιπόλαια ξενιτεύτηκε από την θεία αγάπη. Την αγιασμένη πίστη της και τις παραδόσεις τις αντάλλαξε για ἕψημα φακοῦ[3].
Προτίμησε αντί της ευλαβείας και του θείου φόβου την απιστία και την αμφισβήτηση. Των αθέων. Αντί της καταλλαγής και της συγχώρεσης επιδόθηκε σε ιεροκατηγορίες και σκανδαλολογία.
Αντί του Θείου Ονόματος προσκύνησε και λάτρεψε ονόματα «ειδώλων». Ηθοποιών, τραγουδιστών, ποδοσφαιριστών και άλλων. Και εκεί έδωσε σύμπασα την ψυχή της.
Προδίδοντας την ίδια ώρα τον Χριστό. Τον Χριστό, που απάντησε στον Φίλιππο και τον Ανδρέα, όταν του είπαν ότι Τον ζητούν κάποιοι Έλληνες, ότι ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου[4].
Και, πραγματικά δι' Ελλήνων δοξάστηκε και δοξάζεται ακόμα ο Χριστός. Με πολλούς, όμως, τρόπους η σύγχρονη Ελλάδα ως άσωτη θυγάτηρ φεύγει όλο και πιο μακριά Του.
Έκανε αποστασία και διεσκόρπισεν τὴν οὐσίαν αὐτῆς ζῶν ἀσώτως[5]. Σπατάλησε τα πνευματικά της χαρίσματα και έθαψε τα τάλαντα, με τα οποία την τίμησε και την εμπιστεύτηκε ο Θεός.
Και θέλει να ζήσει χωρίς Αυτόν, γιατί μάλλον χωρίς Θεό «όλα επιτρέπονται». Θέλει ανένοχα και ακατάκριτα να αμαρτάνει. Θέλει να ζήσει επιτέλους τη ζωή της.
Θέλει να καταργήσει από την επιγραφή του Συντάγματος την αφιέρωση˙ εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ζωοποιοῦ καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος.
Θέλει να καταργήσει την προσευχή στα σχολεία. Θέλει να κατεβάσει τις εικόνες από τα δημόσια κτίρια. Θέλει να καταργήσει το Μάθημα των Θρησκευτικών ή να νοθεύσει τον ορθόδοξο χαρακτήρα του.
Δεν αγαπά τον Εκκλησιασμό. Δεν χαίρεται με την καμπάνα, που προσκαλεί τους πιστούς στην Εκκλησία.
Αντίθετα, προβάλλει υπέρμετρα ως φυσιολογικές καταστάσεις αμαρτίες, όπως η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία, οι ελεύθερες σχέσεις.
Και, ενώ αρνείται «λογικά» την χριστιανική πίστη, εμμένει ακόμα παράλογα προσκολημμένη σε παγανιστικά έθιμα, όπως οι χαρτορίχτρες, οι ξεματιάστρες, τα μέντιουμ και τα άστρα και πιστεύει αλοίμονο σε ζώδια και όνειρα.
Διοργανώνει καρναβάλια κατά αυτήν την ευλογημένη κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, βλασφημώντας ακόμα και το Πρόσωπο του Θεανθρώπου.
Αναφέρουμε χαρακτηριστικά καρναβάλι νησιού του Ιονίου, που είχε ως θέμα άρμα με τον Εσταυρωμένο και γύρω Του να χορεύουν εμπαίζοντάς Τον άνθρωποι ενδεδυμένοι ως δαιμόνια.
Για να φτάσουμε στο μεγαλύτερο αμάρτημα της άσωτης θυγατρός, τις αμβλώσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες ετησίως. Αγέννητα παιδιά, εικόνες του Θεού, άνθρωποι, που δεν θα γεννηθούν ποτέ.
Που δεν αγαπήθηκαν, όταν το είχαν τόσο ανάγκη. Και θυσιάστηκαν στο βωμό της σχετικής παραϊατρικής βιομηχανίας.
Τα ανομήματα αυτά γέννησαν αναμφίβολα αυτή την σύγχρονη κρίση, η οποία σύμφωνα με τον άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς σημαίνει θεία δίκη.
Όπως, ακριβώς, και στην ιστορία του ασώτου˙ ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρός κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην[6]. Οι άνθρωποι πείνασαν, έχασαν τις δουλειές τους και τα σπίτια τους.
Σε αυτό, όμως, ακριβώς το οριακό σημείο, που βρίσκεται σήμερα η πατρίδα μας, έχει μία μοναδική και ιστορική ευκαιρία.
Να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ασώτου. Να συνειδητοποιήσει την κατάστασή της και να μετανοήσει. Και να πάρει τον δρόμο της επιστροφής προς τον Πατέρα και να εξομογηθεί˙ πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου.
Είναι απολύτως βέβαιο εκ του ευαγγελίου ότι ο Θεός θα δεχόταν με άκρα συγκατάβαση και άπειρη πατρική ευσπλαγχνία την μετάνοια αυτή. Και θα πλημμύριζε με ευλογία τον λαό μας. Με Φως. Με χαρά. Με αγάπη. Με ελπίδα και όραμα.
Άλλος τρόπος εξόδου από την κρίση δεν υπάρχει˙ ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ· ἡ ράβδος σου καὶ ἡ βακτηρία σου, αὗταί με παρεκάλεσαν[7].
Ο Θεός είναι πάντοτε μαζί μας πολυτρόπως, άλλοτε με την ράβδο να μας νουθετεί και να μας παιδαγωγεί και άλλοτε με την βακτηρία να μας παρηγορεί και να μας στηρίζει. Τόσο πολύ αγαπά την άσωτη θυγατέρα Του, που δεν πρόκειται να την αφήσει να χαθεί.
Χρειάζεται, όμως, και αυτή να Τον εμπιστευτεί. Να επιστρέψει κοντά Του. Να αλλάξει τρόπο ζωής. Να μάθει να προσεύχεται, να συγχωρεί και να αγαπά. Ν' ανάψει πάλι το καντήλι και να γονατίσει παρακλητικά στην Παραμυθία μητέρα Του.
Να διαβάσει και πάλι τους βίους των Αγίων και αναγνώσματα ωφέλιμα και όχι άλλα σαχλά best seller. Να κλείσει την τηλεόραση με τις χυδαιότητες και τα αίσχη και ν' ανοίξει την καρδιά της, για να χωρέσει την θεία αγάπη.
Ν' ανοίξει τα μάτια της και να θαυμάσει πάλι αυτή τη θάλασσα, αυτόν τον ουρανό, που διηγείται ολοζώντανα την δόξα του Θεού. Να μυρίσει το αγιασμένο χώμα και να αφουγκραστεί με προσοχή όσα έχει να μας διδάξει.
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ένα ουτοπικό ευχολόγιο. Εμείς, όμως, θεωρούμε με βέβαιη πίστη ότι είναι εφικτά με την Χάρι και την ευλογία του Αγίου Θεού, καθώς τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν[8]. Μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, αν όλοι αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Αν αγωνιστούμε ενωμένοι, γιατί η Ορθόδοξη Πίστη είναι εν τέλει η μόνη, που μπορεί να μας ενώσει.
Αν πάψουμε πια την κατάκριση του αδελφού μας και προτιμήσουμε αντί αυτής έναν ενσυνείδητο και έμπονο προσωπικό και εκκλησιαστικό ασκητικό αγώνα.
Τότε θα μπορέσουμε να αναφωνήσουμε όλοι μαζί με βαθειά πίστη και ελπίδα, παραφράζοντας τον Προφητάνακτα ποιητή ˙ λύτρωσαι, ὁ Θεός, τὴν Ἑλλάδα ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων αὐτῆς[9].
[1] Ψαλμ. 50, 19
[2] Λκ. 15, 11
[3] Γέν. 25, 34
[4] Ιω. 12, 23
[5] Λκ. 15, 13
[6] Λκ. 15, 14
[7] Ψαλμ. 22, 4
[8] Λκ. 18, 27
[9] Ψαλμ. 24, 22
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου