Του π. Γεωργίου Οικονόμου Δρ.Θ

"ένας αμαρτωλός ιερέας"

Αγαπητέ φίλε
– αδελφέ θα πω –,
που ήρθες σήμερα να κοινωνήσεις.

Θέλησα δυο λόγια να σου γράψω, δυο σκέψεις, μέσα από την καρδιά μου, έτσι για το καλωσόρισμα. Η αλήθεια είναι ότι δε σε βλέπω συχνά, μπορεί και μόνο μια φορά το χρόνο. Σε γνωρίζω, όμως, και προσεύχομαι για σένα καθημερινά. Μπορεί να λες καμιά φορά «εγώ δεν είμαι της Εκκλησίας» αλλά αυτό δεν ισχύει.

Αφού βαφτίστηκες στο όνομα της Αγίας Τριάδας, και αφού μυρώθηκες λαμβάνοντας τη σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος, είσαι κι εσύ της Εκκλησίας.

Η κολυμβήθρα είναι η κοινή πνευματική μας μήτρα, είναι η πνευματική μας μάνα κι ο Θεός είναι ο πατέρας μας. Γι' αυτό τόλμησα να σε προσφωνήσω «αδελφέ».

Δυστυχώς, καμιά φορά και τ' αδέρφια ακόμα δε μιλιούνται. Έτσι, κάνω εγώ το πρώτο βήμα στέλνοντάς σου αυτό το γράμμα με θέμα τη Θεία Κοινωνία.

Πρώτα πρώτα επαινώ την πρόθεσή σου να έλθεις να κοινωνήσεις. Να γίνεις σύσσωμος και σύναιμος με τον Χριστό και με όλους όσους προσέλθουν σήμερα να κοινωνήσουν το ίδιο Σώμα και το ίδιο Αίμα.

Εδώ ή σε άλλη ενορία ή σ'άλλη πόλη ή χωριό ή σ' άλλη χώρα και σε κάθε γωνιά της γης. Είναι ο ίδιος Χριστός, που μας προσκαλεί «λάβετε φάγετε, τούτο μου εστι το σώμα, πίετε εξ αυτού πάντες τούτο εστι το αίμα μου, μετα φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε».

Και αφού κοινωνήσουμε θα ζει μέσα μας, το σώμα μας θά'ναι δικό Του Σώμα και στις φλέβες μας θα κυλάει το δικό Του Αίμα.

Έτσι, όλοι θά' μαστε συγγενείς εξ Αίματος Τιμίου, που χύθηκε πάνω στον Τίμιο Σταυρό (ναι σταυρός ήταν και όχι πάσσαλος ή κάτι άλλο, όπως βλάσφημα υποστήριξαν τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ τις προηγούμενες ημέρες, για να σκανδαλίσουν τη συνείδησή σου) για την αιώνια ζωή και σωτηρία όλου του κόσμου.

Μπορεί να μην τα αναλογίστηκες όλα αυτά, πριν έρθεις. Μπορεί να ήρθες εθιμοτυπικά ή για το χατήρι της μάνας σου.

Δε σε κατηγορώ καθόλου. Άλλωστε, κι εμείς οι παπάδες δε κάναμε ό,τι έπρεπε, για να μην είσαι ακατήχητος. Δώσαμε προτεραιότητα σε άλλα πράγματα και πολλές φορές παρακινηθήκαμε από τον εγωϊσμό μας και ιδιοτελώς. Γίναμε κι εμείς κοσμικοί νομίζοντας ότι έτσι θα σε προσεγγίσουμε καλύτερα.

Εσύ όμως διψάς για αιώνια και πνευματικά αγαθά. Και στο κάτω κάτω δεν έρχεσαι για εμάς στην Εκκλησία, αλλά για να συναντήσεις τον Χριστό – και πολύ σωστά κάνεις.

Ο Χριστός, λοιπόν, σε υποδέχεται με μεγάλη χαρά και άπειρη αγάπη. Σα σπλαγχνικός πατέρας. Ποτέ δε σε ξέχασε. Σε περίμενε κάθε μέρα. Σε προσκαλούσε με το χτύπημα της καμπάνας (αν και θα προτιμούσε να είναι η παλιά παραδοσιακή καμπάνα και όχι αυτές οι ηλεκτρικές, που και σένα σου τη δίνουν στα νεύρα).

Και τώρα, που ήρθες, ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά Του να σε ζεστάνει, να σε χαρεί, να σε ελαφρύνει απ' τα βάσανα και τις στενοχώριες σου. Προσπαθεί να σε χορτάσει, γιατί μπορεί να κάνει ένα ολόκληρο χρόνο να σε ξαναδεί, του χρόνου τη Μεγάλη Πέμπτη ή το Μέγα Σάββατο.

Γιατί, όμως, ρε φίλε; Εσένα δε σου λείπει; Τί σού' κανε; Άσε θα σου πω εγώ φιλικά και αδελφικά τί σού' κανε, μη σε κουράζω κιόλας. Κατ' αρχήν, αν και ήταν Θεός προαιώνιος, έγινε άνθρωπος για σένα.

Γεννήθηκε φτωχά και ταπεινά σε μια σπηλιά στη Βηθλεέμ, γιατί εμείς οι άνθρωποι του κλείναμε κατάμουτρα την πόρτα. Μετά οι συμπατριώτες του θέλησαν πολλές φορές να τον σκοτώσουν. Δεν άντεχαν το καλό φαίνεται.

Ενώ χάριζε το φως στους τυφλούς, ενώ γιάτρευε τους παραλύτους, ενώ έβγαζε τα δαιμόνια, ενώ συγχωρούσε τους αμαρτωλούς, ενώ ανέσταινε ακόμα και νεκρούς, αυτοί ζήλευαν και ψάχναν αφορμή να τον θανατώσουν. Όπως και τελικά βρήκαν, με συκοφαντίες και ψευδομάρτυρες και τον καταδίκασαν σε θάνατο, τον γύμνωσαν, τον ράπισαν, τον μαστίγωσαν, τον έφτυσαν, του φόρεσαν αγκάθινο στεφάνι, τον πότισαν με ξύδι και, τέλος, σταυρώθηκε. Αυτό σού' κανε. Ρε, συ, μήπως σαν κι εμένα είσαι κι εσύ λίγο αχάριστος;

Μήπως πήραμε τη ζωή μας λάθος; Μήπως είναι καλό να πάρουμε απ' την αρχή κάποια πράγματα και να γυρίσουμε κοντά Του; Μπορεί να μη βρέχει λεφτά τώρα στην οικονομική κρίση, αλλά μπορεί να πλημμυρίσει την καρδιά μας με αγάπη και ελπίδα. Μπορεί να επιτρέπει ή να ανέχεται να μένουμε φτωχοί υλικά αλλά πνευματικά μπορεί να μας δώσει δώρα ανεκτίμητα, που δε παζαρεύονται σε κανένα χρηματιστήριο.

Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια και αναρίθμητα άλλα. Από αυτά κινδυνεύουμε να χρεοκοπήσουμε, τα άλλα όλα βολεύονται, ιδιαίτερα αν καταφέρουμε να περάσουμε απ' το «εγώ» στο «εμείς».

Ξέρω ότι σε κούρασα. Είμαι κι εγώ πολυλογάς σαν τους περισσότερους παπάδες. Συγχώρα με. Από πολύ αγάπη στα γράφω. Επειδή μου λείπεις. Επειδή σε σκέφτομαι και προσεύχομαι για σένα κάθε μέρα θυμιάζοντας το άδειο σου στασίδι. Νά' ρχεσαι πιο συχνά. Και, σε παρακαλώ, μην το κάνεις τυπικά.

Έλεγξε με ταπείνωση μήπως σου λείπουν οι προϋποθέσεις συμμετοχής στο μυστήριο. Φόβος Θεού, πίστη, αγάπη και καθαρή συνείδηση. Αν δεν πιστεύεις ότι τα δώρα, που θα μεταλάβεις, τα άγια των αγίων, είναι στ' αλήθεια Σώμα και Αίμα Χριστού, άστο καλύτερα. Περίμενε να το νιώσεις και να το αισθανθείς.

Να είσαι βέβαιος. Γιατί, αν έχεις αμφιβολία ότι όντως είναι Σώμα και Αίμα Χριστού, αυτό είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, που μεταβάλλει τα ταπεινά μας δώρα, τον άρτο και τον οίνο, σε Σώμα και Αίμα, τη φρικωδέστατη ώρα της ευχής του καθαγιασμού, όταν ο ψάλτης ψάλλει το «Σε υμνούμεν».

Μήπως η συνείδησή σου δεν είναι καθαρή; Μήπως είσαι παρεξηγημένος ή θυμωμένος με κάποιον και δε μιλιέστε; Πάνε πρώτα να διαλλαγείς, να συγχωρεθείς, μαζί του, λέει ο ίδιος ο Χριστός, και ύστερα έλα να κοινωνήσεις.

Και πες μου ειλικρινά. Προετοιμάστηκες να συναντήσεις, σήμερα, πρόσωπο προς Πρόσωπο τον Χριστό;

Να τον γευτείς και να τον φιλοξενήσεις στην καρδιά σου; Δε σε αποθαρρύνω να συμμετέχεις στο μυστήριο.

Σε ενθαρρύνω! Όμως, περισσότερο συνειδητά. Άλλωστε, τα ίδια ισχύουν και για μένα.

Γιατί είμαι κι εγώ άνθρωπος ομοιοπαθής με εσένα και πολύ χειρότερος, μάλιστα.

Σε παρακαλώ, λοιπόν, να προσεύχεσαι κι εσύ για μένα, όπως κι εγώ για σένα. Κι εκεί, στην προσευχή, να συναντιόμαστε.

Όχι, όμως, μόνο εκεί! Θα σε περιμένω να μιλήσουμε και να γνωριστούμε καλύτερα.

Καλή Ανάσταση,