Ερωτήσεις και απαντήσεις σχετικά με τη Δευτέρα Παρουσία και τη Συντέλεια του κόσμου.

Η απάντηση στην ερώτηση αν θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία και συντέλεια του κόσμου έρχεται μέσα από την Αγία Γραφή και είναι θετική. Θα γίνουν και τα δύο, πρώτα η συντέλεια του κόσμου και ύστερα η Δευτέρα Παρουσία. Πότε θα γίνουν όμως δε το γνωρίζουμε. Όταν ρώτησαν οι μαθητές τον Κύριο σχετικά με το πότε η απάντηση ήταν
“δεν είναι δικό σας θέμα να γνωρίζετε”. Ο Απόστολος Πέτρος λέει ότι θα έρθει σαν τον κλέφτη μες στη νύχτα όταν δε θα τον περιμένουμε. Το ίδιο λέει και ο Χριστός στην παραβολή των δέκα παρθένων. Άρα ο ισχυρισμός κάποιων ότι γνωρίζουν πότε θα γίνει, όπως για παράδειγμα οι χιλιαστές που έχουν δώσει δεκάδες ημερομηνίες για την καταστροφή του κόσμου και φυσικά παρήλθαν, λένε πράγματα αντίθετα με το ευαγγέλιο και ανόητα. Εμείς οφείλουμε να είμαστε σε νήψη, εγρήγορση και ετοιμότητα διαρκώς. Άλλωστε η ώρα του θανάτου καθενός ανθρώπου είναι και μια μικρή συντέλεια. Είναι το πρώτο βήμα για τη συνάντηση με τον Χριστό. Για τη Δευτέρα Παρουσία μιλάει ο Χριστός στην παραβολή της τελικής κρίσης, μιλάει ο Παύλος στους Θεσσαλονικείς, μιλάει ο Πέτρος σε Καθολική επιστολή του αλλά και ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Πρώτη Παρουσία ήταν η ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, η επίγεια παρουσία και δράση του, η διδασκαλία, τα θαύματα, τα Πάθη, η Ανάσταση και η Ανάληψη. Έγινε υπήκοος στο θέλημα του Πατέρα Του λαμβάνοντας μορφή δούλου και μέχρι σταυρικού θανάτου. Η Δεύτερη Παρουσία θα είναι ένδοξη. Θα είναι κριτής ζωντανών και κεκοιμημένων. Θα χωρίσει τους ανθρώπους και άλλοι θα πάνε στον Παράδεισο και άλλοι στην Κόλαση. Οι άνθρωποι δεν είναι προορισμένοι ή προεκλεγμένοι για το ένα ή το άλλο αλλά ελεύθερα και ανάλογα με τη ζωή τους αποφάσισαν οι ίδιοι αν ήθελαν να σωθούν. Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι αλλά δε θα το επιβάλλει με τη βία. Περιμένει τη συνεργασία μας και την καταφατική μας απάντηση στο ερώτημα αν θέλουμε να σωθούμε. Έτσι, την ημέρα εκείνη που προσδοκούμε με χαρά ως Ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος θα κριθούμε από τον μόνο και Δίκαιο κριτή. Υπάρχει μάλιστα ένας πολύ εύκολος τρόπος για να μη κριθούμε. Να μη κρίνουμε ούτε εμείς. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός. Η κρίση είναι δικό του ιδίωμα και εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να το σφετεριζόμαστε. Υπάρχει και ακόμα μία σπουδαιότατη προϋπόθεση σωτηρίας, η αγάπη προς τον πλησίον, που συνδυάζεται ασφαλώς με αγάπη προς τον Θεό με όλη την ψυχή, με όλη την καρδιά και με όλη τη διάνοιά μας.

Όλη η παραπάνω συζήτηση έχει σχέση με αυτό που ονομάζουμε εσχατολογία, δηλαδή λόγος για το τέλος (του κόσμου). Ο χριστιανός δε φοβάται ούτε τρέμει το τέλος αυτό, προετοιμάζεται όμως για τη συνάντηση με τον Δημιουργό με αυτογνωσία και μετάνοια, καθώς επίσης και με το συνδυασμό πίστης και έργων, τα οποία φανερώνουν τη συνεργασία του ανθρώπου με τον Θεό για τη σωτηρία. Δεν είναι αρκετή ούτε η πίστη από μόνη της (κάτι τέτοιο υποστηρίζεται από τον Προτεσταντισμό) ούτε τα καλά έργα από μόνα τους, που μπορεί να γίνονται υποκριτικά ή με διάθεση αυτοδικαίωσης.

Πριν κλείσουμε το θέμα αυτό είναι καλό να πούμε δυο λόγια ακόμα για τη συντέλεια του κόσμου. Ας δούμε τι λέει ο απόστολος Πέτρος στη Β΄ Καθολική Επιστολή. Λέει ότι την ημέρα της επανόδου του Κυρίου θα καταστραφεί ο κόσμος, οι ουρανοί θα εξαφανιστούν με τρομερό πάταγο, τα στοιχεία της φύσης θα διαλυθούν στη φωτιά και η γη, όπως κι όλα όσα έγιναν πάνω σ' αυτήν θα κατακαούν. Εμείς όμως,γράφει ο Πέτρος, προσμένουμε καινούριους ουρανούς και καινούρια γη. Η συντέλεια, λοιπόν, όπως περιγράφτηκε παραπάνω θα γίνει και είναι βέβαιο. Χρειάζεται όμως προσοχή πώς θα ερμηνεύσουμε τα λόγια αυτά. Η συντέλεια κατ' αρχήν θα είναι η αρχή ενός καινούριου κόσμου. Η συντέλεια, επίσης, μπορεί να συμβεί ως συνέπεια ανθρώπινης συμπεριφοράς, όπως για παράδειγμα μιας πυρηνικής καταστροφής ή οικολογικής καταστροφής ως εξέλιξη της οικολογικής κρίσης, που ήδη ζούμε. Δε θα είναι τιμωρία του Θεού αλλά η μετάβαση μας στον καινούριο κόσμο, όπου θα είμαστε αναστημένοι σαν τον Χριστό, με ψυχή και σώμα, άφθαρτο και αιώνιο. Σαν του Αδάμ και της Εύας πριν την παρακοή και την εξορία τους από τον Παράδεισο.

Όλα τα παραπάνω συνιστούν τη διδασκαλία και την παράδοση της Αγίας Γραφής και της Εκκλησίας γύρω από τα θέματα της συντέλειας του κόσμου και της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Δεν έχει νόημα όμως ένας πιστός να ασχολείται μόνο με αυτά. Αντί να ασχολούμαστε με τη συντέλεια του κόσμου ας ασχολούμαστε με τον ίδιο τον κόσμο. Το κόσμημα, το στολίδι που δημιούργησε ο Θεός και μας έδωσε εντολή να το φυλάμε και να το ομορφαίνουμε. Όχι να το καταστρέφουμε και να το ασχημαίνουμε. Επίσης, αντί να ασχολούμαστε με περιέργεια με τη Δευτέρα Παρουσία ας εμβαθύνουμε στην Πρώτη. Στην ενανθρώπηση του Κυρίου μας, τη διδασκαλία Του, τα θαύματά Του, τις παραβολές, τα Πάθη, το Σταυρό και την Ανάσταση. Άλλωστε, ο Χριστός δε μας εγκατέλειψε μετά την Ανάληψή Του, για να ξαναεμφανιστεί στη Δευτέρα Παρουσία αλλά είναι μαζί μας διαρκώς. Είναι ως Αμνός του Θεού στο Θυσιαστήριο κάθε φορά που τελείται η Θεία Ευχαριστία. Είναι στο πρόσωπο κάθε αναγκεμένου συνανθρώπου, που πεινάει, διψάει, είναι ασθενής, ξένος ή φυλακισμένος και περιμένει τη βοήθειά μας. Είναι Πρόσωπο, με το οποίο μπορούμε να έλθουμε σε κοινωνία προσωπική μέσω της προσευχής, να Τον ενδυθούμε στο Άγιο Βάπτισμα, να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα Του και να ζει μέσα μας με αυτό τον τρόπο.