Δέχεται η Εκκλησία το μάτι;

 

Προφανώς με την παραπάνω ερώτηση αναφερόμαστε στην έννοια της των οφθαλμών βασκανίας. Όντως υπάρχουν περιπτώσεις, που μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Εξαιτίας του φθόνου και της κακίας που εκπορεύονται από την καρδιά κάποιου ανθρώπου μπορεί να ενεργήσουν δαιμονικά πνεύματα

και να αισθανθεί κάποιος σωματικά ή ψυχικά τις συνέπειες αυτές. Φυσικά, και στην περίπτωση αυτή χρειάζεται προσεκτική διάγνωση. Δε μπορεί κάθε πονοκέφαλος ή κάθε ατυχία να εξηγούνται ως το αποτέλεσμα ματιάσματος. Αυτό πολλές φορές φανερώνει ανευθυνότητα και μετακύλιση σε κάτι αόριστο των δικών μας ευθυνών. Στους πονοκεφάλους για παράδειγμα πρέπει να συμβουλευτούμε κάποιον ειδικό γιατρό μήπως υπάρχει παθολογική ή νευρολογική αιτία και να ακολουθήσουμε τις συμβουλές του. Για τόσο απλά πράγματα υπάρχουν άνθρωποι που ταλαιπωρούνται σε όλη τη ζωή τους εξαιτίας προκαταλήψεων. Έτσι σέρνονται πίσω από αυτοχειροτονημένες ξεματιάστρες, που δε διστάζουν να ξεματιάσουν ακόμα και τηλεφωνικά! Το πιο λυπηρό μάλιστα είναι που τα φαινόμενα αυτά είναι συχνά και σε ανθρώπους που έχουν υποτίθεται ζωντανή σχέση με την Εκκλησία. Ναι, η Εκκλησία έχει στο πνευματικό της οπλοστάσιο την ευχή της βασκανίας όχι όμως για να την κάνει κατάχρηση αλλά διακριτική χρήση. Μόνο δηλαδή όταν ο ιερέας – και μόνο ο ιερέας – φορώντας το πετραχήλι (σύμβολο της Χάρης του Αγίου Πνεύματος) κρίνει ότι χρειάζεται και όχι όταν το απαιτεί ο πιστός. Άλλωστε η αποδοχή του “ματιού” μπορεί να μας οδηγήσει σε μία μοιρολατρεία και παραίτηση από τις ευθύνες και την ελευθερία μας ρίχνοντας το φταίξιμο κάθε αποτυχίας μας σε τέτοιες αιτίες. Όσο για τους ανθρώπους που αισθάνονται οι ίδιοι ότι ματιάζουν τους άλλους είναι καλό να συζητήσουν με τον πνευματικό τους, μήπως κάποιος κρυφός φθόνος ή κακία κινεί τις ενέργειες αυτές. Πάντως, σε κάθε πιστό που είναι θωρακισμένος με συνειδητή μυστηριακή ζωή δεν μπορούν να πλησιάσουν σε καμία περίπτωση τέτοιες δαιμονικές ενέργειες.