Οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες.

Οι τρεις αυτοί Άγιοι, παρόλο που έζησαν 1700 περίπου χρόνια πριν, οφείλουμε όλοι μας ακόμη και σήμερα να τους έχουμε ως παραδείγματα και άξια πρότυπα προς μίμηση, γιατί δεν έμειναν στη θεωρία, αλλά παρουσίασαν ένα τεράστιο κοινωνικό έργο. Αυτό πρωτίστως οφείλεται στο γεγονός ότι είχαν συνειδητοποιήσει ότι, όσο πιο πολύ προσεγγίζει κάποιος το Θεό, τόσο πιο πολύ ανακαλύπτει και πλησιάζει τον συνάνθρωπό του.

Ο Μέγας Βασίλειος βοήθησε επίσης και στην ίδρυση και άλλων νοσοκομείων και πτωχοκομείων, τα οποία βρίσκονταν γύρω από την περιοχή της Καισαρείας της Καππαδοκίας. Ένα από αυτά ήταν για την περίθαλψη των λεπρών. Θεωρείται μάλιστα το πρώτο νοσοκομείο του είδους αυτού από όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Μας γίνεται γνωστό από τα κείμενα ότι ο ίδιος ο Μέγας Βασίλειος, παρότι καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, έδινε το χέρι του στους λεπρούς, τους φιλούσε αδελφικά και τους φρόντιζε και ο ίδιος προσωπικά. Σιγά – σιγά ο Άγιος οργάνωσε ένα δίκτυο υπηρεσιών υγείας σε ολόκληρη τη Μικρά Ασία.

Σε μεγάλο λιμό που έπληξε την περιοχή του ο Μέγας Βασίλειος στηλίτευσε τη δράση των μαυραγοριτών, οι οποίοι θέλησαν να πλουτίσουν σε βάρος των λιμοκτονούντων συμπατριωτών τους. Οργάνωσε συσσίτια για όλο το λαό προσφέροντας βοήθεια χωρίς καμιά διάκριση σε χριστιανούς, ειδωλολάτρες, Ιουδαίους, σώζοντας έτσι χιλιάδες από βέβαιο θάνατο.

ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (354–407), στην γενέτειρά του, την Αντιόχεια, όπου αρχικά ήταν διάκονος και πρεσβύτερος, συντηρούσε τρεις χιλιάδες χήρες, πολλούς ασθενείς, αλλά και εκείνους πού τους είχαν κλείσει στις φυλακές. Και αυτό το έκανε, γιατί όταν κάποτε, που ήταν χειμώνας, περνούσε από την πόλη της Αντιόχειας αντίκρισε το «ελεεινό και θλιβερό θέαμα» των φτωχών που κατοικούσαν σ’ αυτή, και οι οποίοι ήταν παρατημένοι στην αγορά χωρίς καμιά κοινωνική μέριμνα. Επεδίωξε, έτσι, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του να εξαλείψει την κοινωνική ανισότητα, ώστε να μην υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί.

Αλλά και ως Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως στη συνέχεια, ο Χρυσόστομος οικοδόμησε νοσοκομεία, στα όποια τοποθέτησε ως προσωπικό δύο ευλαβείς πρεσβυτέρους, καθώς επίσης και γιατρούς, μάγειρες και αναγνωρισμένης τιμιότητας αγάμους εργάτες, για να μπορούν απερίσπαστοι οι πρώτοι να περιθάλπουν τους ξένους, εκείνους πού βρίσκονταν στην πόλη και σε περίπτωση ασθένειας δεν είχαν κάποιον να φροντίζει γι’ αυτούς.

Η κοινωνική δράση του Χρυσοστόμου στη Βασιλεύουσα περιελάμβανε, επίσης, πάρα πολλούς τομείς, όπως ήταν η κηδεμονία των χηρών, η περίθαλψη των ασθενών, η βοήθεια προς τους πονεμένους, η φροντίδα εκείνων που βρίσκονταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, καθώς και η επίσκεψη στις φυλακές. Υποστήριζε, ακόμη, κάθε έναν που τον αδικούσε η πολιτική εξουσία, όταν εκείνη αυθαιρετούσε.

Μόλις ο Χρυσόστομος ανήλθε στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης, πούλησε τα πολυτελή σκεύη και έπιπλα της Αρχιεπισκοπής προς όφελος των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων της. Διέκοψε άμεσα τη διοργάνωση επισήμων και πλουσίων δείπνων στο χώρο της Αρχιεπισκοπής και με τα χρήματα που εξοικονόμησε οργάνωσε συσσίτια για 7.000 φτωχούς ημερησίως.

Αλλά και ο τρίτος της Αγίας παρέας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ή Ναζιανζηνός (329-390), που το 379 μ. Χ αναδείχθηκε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, σ’ όλη του τη ζωή αγωνίστηκε με λόγια και έργα για να βοηθήσει τους φτωχούς και τους πεινασμένους, και να περιορίσει το κακό και την αδικία μέσα στην κοινωνία, δείχνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ότι δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος στις ανάγκες του λαού. Ο ίδιος όλη του την περιουσία την δώρισε στην Εκκλησία της Ναζιανζού, για την διακονία των φτωχών.

Πίστευε ο Άγιος Γρηγόριος ότι ο λαός δεν διδάσκεται τόσο με τα λόγια, όσο με το παράδειγμα, τη σιωπηλή παραίνεση, όπως το χαρακτήριζε. Γι’ αυτό προέτρεπε το ποίμνιό του σε κοινωνική δράση με τα εξής λόγια: «Ας καθαρίσουμε, λοιπόν, τους εαυτούς μας με την ελεημοσύνη και ας τους λευκάνουμε, άλλοι όπως το μαλλί, άλλοι όπως το χιόνι, ανάλογα με την ευσπλαχνία πού θα δείξει ο καθένας μας... Ενόσω είναι ακόμα καιρός, δηλαδή βρισκόμαστε στην παρούσα ζωή, ας επισκεφθούμε το Χριστό, ας Τον υπηρετήσουμε, ας Του δώσουμε τροφή, ας Τον ντύσουμε, ας Τον περιμαζέψουμε στο σπίτι μας, ας Τον τιμήσουμε...». «Ας απλώσουμε τα χέρια μας, όχι στον ουρανό, αλλά στα χέρια των φτωχών».

Ο λόγος για τους γαιοκτήμονες, ο Άγιος Γρηγόριος, έλεγε: «ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο… Με την πτώση θρυμματίστηκε η αρχική ενότητα και ισοτιμία μεταξύ των ανθρώπων. Οι θρασύτεροι, με τη βοήθεια του πολιτικού νόμου, επιβλήθηκαν στους ασθενέστερους και έτσι οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και δούλους»!

Κι ο Μέγας Βασίλειος συμπληρώνει: «συνήθως χαρακτηρίζονται κλέφτες αυτοί που κλέβουν πορτοφόλια από τα λουτρά. Δεν είναι όμως αυτοί οι πραγματικοί κλέφτες… αλλά κάποιοι άλλοι… είναι αυτοί που αποτελούν τις πολιτικές αρχές πόλεων και εθνών, και άλλα αφαιρούν κρυφά, άλλα παίρνουν φανερά με τη βία…

«Οι μαθητές, λέει ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τότε προ πάντων αγαπούν και μιμούνται το καλό, όταν έχουν τέτοια παραδείγματα από τους δασκάλους τους… Ο καλός δάσκαλος είναι απαλλαγμένος από φθόνο και έπαρση. Θέλει οι αρετές να γίνουν κοινό κτήμα των μαθητών του, θέλει μόνο να τους εξισώσει σε όλα με τον εαυτό του. Γιατί αυτό κυρίως είναι το γνώρισμα του πραγματικού δασκάλου, το να συμπάσχει στις συμφορές των μαθητών του, το να θρηνεί και να πενθεί για τα τραύματα αυτών που έχει στην ευθύνη του.
Και ο Αγ. Γρηγόριος: «Στο φόβο ανάμιξε την ηπιότητα. Μετρίασε την απειλή με την ελπίδα. Γνωρίζω πως η καλοσύνη επιτυγχάνει πολλά και παρακινεί στην ανάλογη ανταπόδοση».

Συμβούλευαν όμως και τους γονείς: Άσκησε την ψυχή του παιδιού πρώτα και κατόπιν θα έλθουν όλα τα άλλα. Όταν η ψυχή του παιδιού δεν είναι ενάρετη, καθόλου δε το ωφελούν τα χρήματα και όταν είναι ενάρετη, καθόλου δεν το βλάπτει η φτώχεια. Θέλεις να το αφήσεις πλούσιο; Μάθε το να είναι καλός άνθρωπος... Γιατί πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει ανάγκη από πολλά χρήματα, αλλά εκείνος που δεν έχει ανάγκη από τίποτε".

Ο Μέγας Βασίλειος

Καταγράφει λοιπόν τη ζωή τους , μη διστάζοντας να ελέγξει ακόμη και αυτούς που, χρησιμοποιώντας θρησκευτικές πρακτικές θεωρούσαν τον εαυτό τους καλό χριστιανό, ξεχνώντας τον πλησίον και τα προβλήματά του. Ο λόγος του είναι συγκλονιστικός: «Γνωρίζω» αναφέρει, «πολλούς που νηστεύουν, προσεύχονται, στενάζουν, επιδεικνύοντας έτσι όλη την αδάπανη ευλάβεια. Σε όσους όμως θλίβονται δε δίνουν ούτε μία δεκάρα! Ποιο είναι το όφελος της υπόλοιπης αρετής;».

τελειώνοντας δε διστάζει να περιγελάσει και αυτούς που αρχίζουν να κάνουν φιλανθρωπίες στο τέλος της ζωής τους, θεωρώντας ότι έτσι θα συγχωρεθούν. «Προσφέρεις», λέει, «στον ευεργέτη σου, ό, τι περίσσεψε αφού έζησες τη ζωή σου». «Πως τολμάς», συνεχίζει, «να προσφέρεις αποφάγια στο Θεό;». Και προτείνει τη λύση για τη ζοφερή κατάσταση που περιέγραψε: κατανομή του πλούτου και απόδοση αγαθών σε αυτούς που ζουν.

Χρυσόστομος: «Τι λοιπόν είναι επιείκεια και τι ανανδρία;» διερωτάται. Και αμέσως διευκρινίζει: «Όταν βλέπουμε άλλους να αδικούνται και δεν σπεύδουμε να τους υπερασπιστούμε, αλλά σιωπούμε, αυτό λέγεται ανανδρία. Όταν υπομένουμε την αδικία που γίνεται σε μας τους ίδιους, αυτό λέγεται επιείκεια. Και παρρησία τι είναι; Όταν αγωνιζόμαστε για χάρη των άλλων. Ενώ θρασύτητα; Όταν νοιαζόμαστε μονάχα πώς θα προφυλάξουμε τους εαυτούς μας.»

Τέτοιο αγωνιστικό φρόνημα και τέτοια αντίσταση στο Κακό, σε συνδυασμό με έργα μετάδοσης και αγάπης είναι τα στοιχεία που εμψυχώνουν το τρισένδοξο όραμα για τον ερχομό μιας καθολικά απελευθερωμένης από την αδικία κοινωνίας. Το μέγα ερώτημα είναι το εξής: μπορεί το όραμα αυτό να γίνει και δικό μας όραμα; Ό έστι μεθερμηνευόμενον: μπορούμε να υποφέρουμε τους Τρεις Ιεράρχες; Μπορούμε να ακολουθήσουμε το επαναστατικό τους κάλεσμα και να υποστηρίξουμε τον σκληρό τους λόγο; Ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω…

Τιμώντας λοιπόν σήμερα τους «τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου θεότητος» οφείλουμε να εντρυφήσουμε στις ιδέες τους που τις υλοποιούσαν με τον τρόπο ζωή τους. Είναι παρόντες στον ανθρώπινο πόνο, όπως φάνηκε και στο κείμενο του Μεγάλου Βασιλείου, για το οποίο κάναμε λόγο. Συμπάσχουν και προτείνουν λύσεις. Αποτελούν έτσι ένα θαυμαστό υπόδειγμα και για το σημερινό άνθρωπο που καλείται να τους μιμηθεί.

Ι. Χρυσόστομος