ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ
(Λκ. στ΄, 31 – 36)
Εἶπεν ὁ Κύριος. καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. 32 καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστίν; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσιν. 33 καὶ γὰρ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστίν καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσιν. 34 καὶ ἐὰν δανείζητε παρ' ὧν ἐλπίζετε λαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστίν; καὶ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσιν τὰ ἴσα. 35 πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες· καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. 36 γίνεσθε οἰκτίρμονες καθὼς [καὶ] ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν.
Δεύτερη Κυριακή του ευαγγελιστή Λουκά, σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, και ακούσαμε από τον Κύριο νουθεσίες και αλήθειες, πολύ σπουδαίες για τη ζωή μας. Η πρώτη πρώτη συμβουλή αφορά τη σχέση μας με τον συνάνθρωπο, και λέει ο Χριστός πως οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε σε αυτόν, όπως ακριβώς θέλουμε να συμπεριφέρονται σε εμάς οι άλλοι. Κανόνας χρυσός για την καθημερινή μας ζωή, που αν τον εφαρμόζαμε οι σχέσεις μας με τον πλησίον θα ήταν άριστες. Για παράδειγμα, να μιλάς, όπως θέλεις να σου μιλάνε, και να μη λες ποτέ αυτά, που δεν θέλεις να σου πουν. Αυτό μας θυμίζει μία άλλη ρήση του Ιησού, αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Όπως αγαπάμε τον εαυτό μας, πολλές φορές υπερβολικά και εγωϊστικά και κρατάμε την αγάπη αυτή αποκλειστικά και μόνο για μας, μας ζητά ο Χριστός την ίδια αυτή αγάπη να τη διοχετεύσουμε, να ανοίξουμε την καρδιά μας και να μοιραστούμε την αγάπη μας χαρίζοντάς την στον συνάνθρωπο. Η αγάπη να πλατυνθεί και να αγκαλιάσει τον αναγκεμένο πλησίον. Στη συνέχεια του ευαγγελίου, όμως, αναπτύσσει και κάποιες άλλες διαστάσεις της αγάπης αυτής, που συνήθως τις παραθεωρούμε, ενώ αξίζει να τις προσέξουμε ιδιαίτερα.
Αν αγαπάτε, λέει, αυτούς που σας αγαπούν, τί χάρι περιμένετε να αντιλάβετε από τον Θεό; Και οι αμαρτωλοί άλλωστε αγαπάν αυτούς που τους αγαπούν. Και αν κάνετε το καλό σε αυτούς που, επίσης, σας κάνουν το καλό, πάλι δεν κάνετε τίποτα περισσότερο από τους αμαρτωλούς. Και αν δανείζετε περιμένοντας να πάρετε πίσω αυτά που δώσατε, πάλι δεν διαφέρετε από τους αμαρτωλούς, αφού με τέτοιους όρους δανείζουν και εκείνοι! Και ολοκληρώνοντας τη σύγκριση αυτή με τον τρόπο, που και οι αμαρτωλοί αγαπούν, πράττουν το αγαθό και δανείζουν, μας δείχνει στη συνέχεια ο Χριστός ποιος είναι ο τρόπος, που οφείλει να αγαπά ο χριστιανός. Είναι μία αγάπη δύσκολη, είναι η καθ’ υπερβολήν οδός, όπως την ονομάζει ο Απόστολος Παύλος, και έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά.
Πρώτο από αυτά είναι ότι εκτός από αυτούς που μας αγαπούν, η χριστιανική αγάπη απευθύνεται ακόμα και στους εχθρούς μας. Και αν αυτό φαντάζει σταυρός για την ανθρώπινη διάνοια είναι γιατί όντως είναι Σταυρός. Είναι ο ίδιος ο Σταυρός του Χριστού μας, πάνω από τον οποίο προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του και ζήτησε από τον Πατέρα Του να τους συγχωρέσει. Επομένως, καμία δικαιολογία δεν μας απομένει να μην αγαπάμε, αν θέλουμε να είμαστε και όχι μόνο να λεγόμαστε χριστιανοί. Ας μην ξεχνάμε ότι η αγάπη είναι και το κριτήριο με βάση το οποίο θα μας χάρίσει ο Θεός την αιώνια Ζωή ή όχι. Άρα, η αγάπη προς τους εχθρούς σύμφωνα με το σημερινό ευαγγέλιο είναι το πρώτο στοιχείο, που διαφοροποιεί την αγάπη των χριστιανών από την αγάπη των άλλων ανθρώπων.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η ανιδιοτέλεια. Η αγάπη ου ζητεί τα ευατής, λέει ο Παύλος. Και ο Κύριος, σήμερα, μας είπε να πράττουμε το αγαθό και να δανείζουμε σε αυτούς, που έχουν ανάγκη, μηδέν απελπίζοντες. Χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση. Χωρίς να περιμένουμε να μας επιστρέψουν το δάνειο, αλλά σαν τον Θεό, που χάρισε το δάνειο στον χρεοφειλέτη δούλο της παραβολής, να Τον μιμούμαστε και εμείς στο μέτρο των δυνατοτήτων και της αγάπης μας. Και μπορεί να μην λάβουμε ανταπόδοση της αγάπης μας από αυτόν, στον οποίο τη χαρίζουμε, είναι βεβαιωμένο όμως από τα αδιάψευστα χείλη του Κυρίου ότι ο μισθός μας θα είναι πολύς στον ουρανό, καθώς θα γίνουμε χαρισματικά υιοί του Υψίστου Θεού. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, τί δίνουμε εμείς και πόσα ασύγκριτα σπουδαιότερα μας χαρίζει ο Θεός. Εμείς δίνουμε μοναχά αγάπη στον εχθρό και ο Θεός μας κάνει παιδιά Του και κληρονόμους της αιώνιας βασιλείας Του. Αυτό, αδελφοί μου αγαπητοί, θα το πετύχουμε, αν γίνουμε οικτίρμονες. Αν, δηλαδή, γίνουμε ελεήμονες και φιλεύσπλαχνοι. Αν βγούμε από το καβούκι της φιλαυτίας μας και η αγάπη μας αγκαλιάσει τον πλησίον, με απόλυτο πρότυπο την ευσπλαγχνία του Θεού. Για αυτό, άλλωστε, και η σημερινή ευαγγελική περικοπή κλείνει με την προτροπή, γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες καθὼς καὶ ὁ Πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου