ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

Λκ. η΄, 5 – 15

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην. 5 Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· 6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· 7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. 8 καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. 9 Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Τίς εἴη ἡ παραβολή αὕτη;. 10 ὁ δὲ εἶπεν· Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. 11 Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· 12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. 13 οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ῥίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. 14 τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. 15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ. Ταῦτα λέγων ἐφώνει, ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.

Τέταρτη Κυριακή του ευαγγελιστή Λουκά, σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί και ακούσαμε στο ευαγγέλιο την παραβολή του Σπορέως. Είναι μία παραβολή, η οποία παραδοσιακά κάθε χρόνο σημαίνει και την έναρξη των κατηχητικών. Και η σύμπτωση αυτή είναι βεβαίως πολύ σοφή, καθώς η κατήχηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μετοχή στη χαρισματική σπορά του λόγου του Θεού από τον ίδιο τον Υιό Του. Αξίζει όμως, πριν περάσουμε στην ερμηνεία της παραβολής, να επισημάνουμε κάποια γενικότερα πράγματα σχετικά με την κατήχηση. Η κατήχηση σήμερα από πολύ κόσμο υποτιμάται. Άλλοι θεωρούν ότι τα γνωρίζουν όλα και άλλοι φοβούνται μη κολλήσουν τη ρετσινιά ότι είναι του κατηχητικού. Η τραγική αλήθεια, όμως, είναι ότι όλοι μας είμαστε ακατήχητοι και θα δώσουμε λόγο για αυτό. Άλλωστε η κατήχηση δεν είναι κάτι προαιρετικό αλλά υποχρεωτικό. Τους πρώτους αιώνες οι πιστοί, πριν βαφτιστούν, κατηχούνταν χρόνια και εξετάζονταν, και εφόσον γνώριζαν καλά το περιεχόμενο της πίστης, στη συνέχεια η Εκκλησία άνοιγε μυστηριακά την αγκαλιά της, για να τους δώσει την μέγιστη ευλογία να γίνουν και αυτοί μέλη του Σώματος του Χριστού. Από τότε, όμως, που καθιερώθηκε ο νηπιοβαπτισμός, και καλώς καθιερώθηκε, για να μη στερούνται τα νήπια την θεοκοινωνία, η ανάγκη και υποχρέωση της κατήχησης μετατέθηκε μετά τη βάφτιση. Για αυτό η Εκκλησία οργάνωσε το κατηχητικό της έργο με συνάξεις, ομιλίες και κατηχητικά μέσα στις ενορίες και όχι έξω από αυτές, τα οποία όλοι έχουμε υποχρέωση να αγκαλιάζουμε και να παρακολουθούμε. Φτάσαμε, όμως, στο δυσάρεστο σημείο η κατήχηση να απαξιώνεται ακόμα και από τους ίδιους τους χριστιανούς. Μας λένε μικρά παιδάκια, θέλω να έρχομαι στο κατηχητικό, αλλά δε μ’ αφήνουν οι γονείς μου. Για άλλες κι άλλες δραστηριότητες, ακόμα και για πολλές που ζημιώνουν τα παιδιά μας, τα στέλνουμε, τα στερούμε όμως την αναγκαία πνευματική τροφή και έτσι φτάνουμε στο σημείο να είμαστε ακατήχητοι οι σημερινοί χριστιανοί. Γνωρίζουμε ενδεχομένως όλες τις κακοδοξίες του Πάπα και δεν γνωρίζουμε τα ορθά δόγματα της πίστης μας. Αγωνιούμε για τον Αντίχριστο και δεν γνωρίσαμε ακόμα τον Χριστό. Γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας τους Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου και ελάχιστοι γνωρίζουν γιατί έγινε η Σύνοδος αυτή και τί αποφάσισε. Δεν τα λέμε ελεγκτικά αυτά, αδελφοί μου, αλλά με πόνο και αγωνία και προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε όλοι τις ευθύνες μας. Οπωσδήποτε μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρουμε εμείς οι κληρικοί αλλά και χωρίς εσάς τους λαϊκούς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Για αυτό καλούμαστε όλοι να συστρατευτούμε στον καλό αγώνα της πνευματικής ζωής. Τί μας ζητάει άλλωστε ο Θεός; Δεν μας ζητάει πράγματα πολλά και αδύνατα. Το μόνο που μας ζητάει είναι να του χαρίσουμε την καρδιά μας. Να ανοίξουμε την καρδιά μας και να χαρίσουμε γη αγαθή στον λόγο του Θεού, σύμφωνα με τη σημερινή παραβολή. Όταν χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας ο Ιησούς να την ανοίγουμε, για να πλημμυρίσει με τη χάρι και την ευλογία Του. Μη την κρατάμε κλειστή και σκληρή σαν άσφαλτο και πέτρα ούτε να υποδεχόμαστε με αγκάθια αυτόν τον θεϊκό σπόρο και να τον καταπνίγουμε. Αλλά να προσφέρουμε καρδιά καλή και αγαθή ως εύφορο χωράφι, για να καρποφορήσει μέσα της ο λόγος του Θεού. Και να μην ξεχνάμε ότι Σπορέας είναι ο ίδιος ο Χριστός. Όσοι διακονούν την Εκκλησία και την ενορία ως κατηχητές και κατηχήτριες πράττουν έργο αποστολικό και ευαγγελικό. Τέτοιας τιμής αξιώνονται. Και όσοι μαθητεύουν στα κατηχητικά, γίνονται αναγωγικά μαθητές του ίδιου του Χριστού. Άλλωστε και ο ίδιος ο Κύριος, όταν κήρυττε, άλλοι τον άκουγαν και άλλοι τον λοιδορούσαν. Το ίδιο γίνεται και σήμερα και θέλει μεγάλη προσοχή, καθώς η περιφρόνηση του κατηχητικού έργου, στρέφεται ουσιαστικά στο πρόσωπο του Σπορέως Χριστού.

Πριν κλείσουμε, αξίζει να πούμε δύο λόγια και για τη σημερινή εορτή των πατέρων της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Τριακόσιοι πενήντα επίσκοποι συνήχθησαν στη Νίκαια, για να αντιμετωπίσουν την αίρεση της εικονομαχίας. Εκείνης της πλάνης, που θεωρούσε ειδωλολατρεία την προσκύνηση των ιερών εικόνων, τις κατέβαζε βίαια από τις εκκλησιές και τις έκαιγε σε ένδειξη της αντιεικονικής της μανίας. Χρειάστηκαν αγώνες μεγάλοι, πέννες φωτισμένες, στόματα αγίων εμπνευσμένα, για να ανασκευάσουν την αίρεση της εικονομαχίας και να διατυπωθεί με σαφήνεια η πίστη και η θεολογία της Εκκλησίας μας, ότι η τιμή της εικόνος διαβαίνει επί το πρωτότυπον. Όταν, δηλαδή, προσκυνάμε μία εικόνα, δεν προσκυνάμε το ξύλο ή τα υλικά ή τα χρώματα, κάτι που όντως θα ήταν ειδωλολατρεία, αλλά το πρόσωπο που εικονίζεται. Προσκυνάμε τον ίδιο τον Χριστό, την ίδια την Παναγία, τους αγίους που εικονίζονται ως να ήταν παρόντες. Γι’ αυτό ο ευλογημένος λαός του Θεού με τόση ευλάβεια προσκυνά τις εικόνες, καθώς αυτές μας ανάγουν μυστηριακά στο πρωτότυπο. Για τους λόγους αυτούς, λοιπόν έγινε η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, της οποίας τους Πατέρες τιμά και ευχαριστεί σήμερα η Εκκλησία. Ας προσέχουμε, όμως, αδελφοί μου, γιατί εικονομαχία υπάρχει και σήμερα και πολλές φορές γινόμαστε εικονομάχοι και εμείς οι ίδιοι. Όταν δεν βλέπουμε στον πλησίον το κατ’εικόνα, δηλαδή ότι είναι εικόνα Θεού και τον στερούμε από την ανάλογη τιμή, γινόμαστε εικονομάχοι. Και όταν με τις αμαρτίες μας αμαυρώνουμε, όταν μαυρίζουμε το δικό μας κατ’εικόνα, γινόμαστε σαν τους εικονομάχους, που ρίχναν τις εικόνες στη φωτιά. Αυτό, που έχουμε εντολή θεϊκή να κάνουμε είναι να λαμπρύνουμε το κατ’εικόνα και να φτάσουμε στο καθ’ομοίωσιν. Να γίνουμε κατά χάριν Θεοί μετέχοντας στις άκτιστες ενέργειες του Τριαδικού μας Θεού. Και ασφαλέστερος δρόμος, για να οδηγηθούμε εκεί είναι να λευκάνουμε υπέρ χιόνα την καρδιά μας διά της μετανοίας και να χαρίσουμε στη συνέχεια αυτή την καρδιά ως γη αγαθή στον Σπορέα Χριστό. Τα υπόλοιπα όλα ανήκουν σε Αυτόν.