«Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού»
Ο απόστολος Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή του μας παρακινεί να υπομένουμε ο ένας τις ενοχλήσεις του άλλου που οφείλονται στα ελαττώματα και τις ελλείψεις του· κι έτσι
με την υπομονετική αυτή ανοχη να εκπληρώνουμε τελείως τον νομο του Χριστου, δηλαδή την εντολή της αγάπης. «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού», γράφει (Γαλ. ς 2).
Ποιά είναι τα βάρη για τα οποία μιλάει ο θείος Απόστολος; Είναι τα ελαττώματα, οι ελλείψεις και οι αδυναμίες μας. Τα ελαττώματα σαν άλλο φορτίο βαραίνουν εκείνον που τα έχει, αλλά ενοχλούν και τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του. Λόγου χάριν, ο θυμώδης γίνεται εκτος εαυτού και κουράζει τους άλλους με τις φωνές του. Ο φλύαρος μιλάει ασταμάτητα και δεν αφήνει τους άλλους να ησυχάσουν. Ο βλάσφημος ξεστομίζει βλασφημίες και δημιουργεί βαριά ατμόσφαιρα στο περιβάλλον του. Αυτοι που φέρονται εγωιστικά η αυτοί που εχουν παραξενιές, πόσο πολύ υποφέρουν οι ίδιοι και πόσο ενοχλητικοί γίνονται στους άλλους!
Τα ελαττώματα, τις ελλείψεις και τις αδυναμίες των συνανθρώπων μας εμείς πως θα τις αντιμετωπίζουμε; Θα ερχόμαστε σε μετωπική σύγκρουση μαζί τους; Θα δημιουργούμε θερμά επεισόδια; Θα διακόπτουμε τη συνεργασία μας; Θα διαλύουμε την οικογένειά μας;
Οπωσδήποτε οι λύσεις των άκρων δεν είναι οι καλύτερες, διότι αντί να λύσουν τα προβλήματα, δημιουργούν περισσότερα. Ποσες οικογένειες ταράσσονται, πόσες επιχειρήσεις διαλύονται, πόσα προβλήματα δημιουργούνται σε σύνολα των ανθρώπων που φθάνουν στα άκρα! Αν αποφασίζουμε να διαχωρίσουμε τις ευθύνες μας, επειδή ενοχλούμαστε από τα ελαττώματα των άλλων, όπου αλλού κι αν πάμε, με οποιουσδήποτε ανθρώπους κι αν συνεργασθούμε, τα ελαττώματα πάλι δεν θα λείψουν. Θα τα βρίσκουμε μπροστά μας. Διότι δεν είμαστε κοινωνία αγγέλων. Είμαστε κοινωνία ανθρώπων με ελαττώματα και αδυναμίες. Άρα η σωστή αντιμετώπιση των ελαττωμάτων των συνανθρώπων μας δεν είναι να φθάνουμε στα άκρα, αλλα να υπομένουμε ο ένας τα βάρη του αλλου, όπως ακριβώς μας υποδεικνύει ο θεόπνευστος λόγος της αγίας Γραφής.
Ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει: «Επειδή ουκ έστιν άνθρωπον όντα χωρίς ελαττώματος είναι, παραινεί… φέρειν τα των πλησίον ελαττώματα, ίνα και τα αυτου φέρηται παρ’ ετέρων». Επειδή δεν υπάρχει κανείς άνθρωπος που να μην έχει ελαττώματα, μας παρακινεί ο θείος Απόστολος να υπομένουμε τα ελαττώματα του πλησίον μας, για να υπομένουν και οι άλλοι τα δικά μας.
Ο άγιος Θεοφύλακτος Αχρίδος προσθέτει κάτι ακόμη, επίσης αξιοπρόσεκτο. Δεν έχουμε, λέει, όλοι οι άνθρωποι τα ίδια ελαττώματα. «Τόδε έχεις το ελάττωμα συ, τόδε ουκ έχεις· εκείνος το εναντίον. Ο μεν έχεις συ, ουκ έχει εκείνος, έτερον δε· συ φέρε το εκείνου, κακείνος το σον»! Αυτό το ελάττωμα έχεις εσύ, το άλλο δεν το έχεις. Εκείνος το αντίθετο. Αυτό που έχεις εσύ, δεν το έχει εκείνος, αλλ’ έχει κάποιο άλλο. Να υπομένεις λοιπον εσύ το ελάττωμα εκείνου κι εκείνος το δικό σου. Λόγου χάριν, ο σύζυγος έχει το ελάττωμα του θυμού και η σύζυγος το ελάττωμα της πολυλογίας. Ο ένας συνάδελφος έχει το πάθος του φθόνου κι ο άλλος το πάθος της επιδείξεως. Πόσο καλύτερη αντιμετώπιση είναι να υποφέρουμε εμείς το δικό τους ελάττωμα, για να υποφέρουν κι εκείνοι το δικό μας!
Ο απόστολος Παύλος μας παρακινεί να υπομένουμε ο ένας τα ελαττώματα του άλλου όχι μία μόνο φορά, αλλά σε χρόνο ενεστώτα, κάθε φορά, πάντοτε. Εχει νόημα αυτή η λεπτομέρεια. Μερικοί υπομένουν μια, δυό, τρεις φορές τα βαρη των συνανθρώπων τους και κατόπιν τους λένε: «Δεν υποφέρεσθε, εξαντληθηκε η υπομονή μας. Μέχρις εδώ!». Αλλα το πνεύμα του ευαγγελίου δεν ειναι αυτό. Ο λόγος του Θεού μας διδάσκει να μην εξαντλείται ποτέ η υπομονή μας, αλλά να εφαρμόζουμε το «ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη» (Εφεσ. δ 2)· να εφαρμόζουμε το «προσλαμβάνεσθε αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσελάβετο υμάς εις δόξαν Θεού» (Ρωμ. ιε 7). Ο Χριστός βάστασε τα βάρη όλων των ανθρώπων. «Τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασε» (Ματθ. η 17). Σήκωσε στους ώμους Του τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Εμείς γιατί να μη βαστάζουμε κάποια από τα βάρη των συνανθρώπων μας;
Την εφαρμοσμένη αγάπη προς τους άλλους να την αισθανόμαστε ως χρέος, να την αισθανόμαστε ως οφειλή που οφείλουμε να την ξεχρεώσουμε. Ο απόστολος Παύλος εξηγεί και για ποιό λογο οφείλουμε να το κάνουμε. Διότι βασταζοντας ο ένας τα ελαττώματα του άλλου, αναπληρώνουμε – εκπληρώνουμε τελείως – τον νόμο του Χριστού. Νόμος του Χριστού είναι ο νομος της αγάπης. «Νόμον Χριστού την αγάπην εκάλεσεν. Αυτού γαρ εστι φωνη· εντολήν καινήν δίδωμι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους», ερμηνεύει ο άγιος Θεοφύλακτος. Εκείνοι που αγαπούν ειλικρινα τον Θεό και τους αδελφούς, βαστάζουν ο ένας τα βάρη του άλλου, αναπληρώνοντας έτσι τον νόμο του Χριστου που είναι ο τέλειος νόμος της αγάπης.
Οπωσδήποτε οι λύσεις των άκρων δεν είναι οι καλύτερες, διότι αντί να λύσουν τα προβλήματα, δημιουργούν περισσότερα. Ποσες οικογένειες ταράσσονται, πόσες επιχειρήσεις διαλύονται, πόσα προβλήματα δημιουργούνται σε σύνολα των ανθρώπων που φθάνουν στα άκρα! Αν αποφασίζουμε να διαχωρίσουμε τις ευθύνες μας, επειδή ενοχλούμαστε από τα ελαττώματα των άλλων, όπου αλλού κι αν πάμε, με οποιουσδήποτε ανθρώπους κι αν συνεργασθούμε, τα ελαττώματα πάλι δεν θα λείψουν. Θα τα βρίσκουμε μπροστά μας. Διότι δεν είμαστε κοινωνία αγγέλων. Είμαστε κοινωνία ανθρώπων με ελαττώματα και αδυναμίες. Άρα η σωστή αντιμετώπιση των ελαττωμάτων των συνανθρώπων μας δεν είναι να φθάνουμε στα άκρα, αλλα να υπομένουμε ο ένας τα βάρη του αλλου, όπως ακριβώς μας υποδεικνύει ο θεόπνευστος λόγος της αγίας Γραφής.
Ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει: «Επειδή ουκ έστιν άνθρωπον όντα χωρίς ελαττώματος είναι, παραινεί… φέρειν τα των πλησίον ελαττώματα, ίνα και τα αυτου φέρηται παρ’ ετέρων». Επειδή δεν υπάρχει κανείς άνθρωπος που να μην έχει ελαττώματα, μας παρακινεί ο θείος Απόστολος να υπομένουμε τα ελαττώματα του πλησίον μας, για να υπομένουν και οι άλλοι τα δικά μας.
Ο άγιος Θεοφύλακτος Αχρίδος προσθέτει κάτι ακόμη, επίσης αξιοπρόσεκτο. Δεν έχουμε, λέει, όλοι οι άνθρωποι τα ίδια ελαττώματα. «Τόδε έχεις το ελάττωμα συ, τόδε ουκ έχεις· εκείνος το εναντίον. Ο μεν έχεις συ, ουκ έχει εκείνος, έτερον δε· συ φέρε το εκείνου, κακείνος το σον»! Αυτό το ελάττωμα έχεις εσύ, το άλλο δεν το έχεις. Εκείνος το αντίθετο. Αυτό που έχεις εσύ, δεν το έχει εκείνος, αλλ’ έχει κάποιο άλλο. Να υπομένεις λοιπον εσύ το ελάττωμα εκείνου κι εκείνος το δικό σου. Λόγου χάριν, ο σύζυγος έχει το ελάττωμα του θυμού και η σύζυγος το ελάττωμα της πολυλογίας. Ο ένας συνάδελφος έχει το πάθος του φθόνου κι ο άλλος το πάθος της επιδείξεως. Πόσο καλύτερη αντιμετώπιση είναι να υποφέρουμε εμείς το δικό τους ελάττωμα, για να υποφέρουν κι εκείνοι το δικό μας!
Ο απόστολος Παύλος μας παρακινεί να υπομένουμε ο ένας τα ελαττώματα του άλλου όχι μία μόνο φορά, αλλά σε χρόνο ενεστώτα, κάθε φορά, πάντοτε. Εχει νόημα αυτή η λεπτομέρεια. Μερικοί υπομένουν μια, δυό, τρεις φορές τα βαρη των συνανθρώπων τους και κατόπιν τους λένε: «Δεν υποφέρεσθε, εξαντληθηκε η υπομονή μας. Μέχρις εδώ!». Αλλα το πνεύμα του ευαγγελίου δεν ειναι αυτό. Ο λόγος του Θεού μας διδάσκει να μην εξαντλείται ποτέ η υπομονή μας, αλλά να εφαρμόζουμε το «ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη» (Εφεσ. δ 2)· να εφαρμόζουμε το «προσλαμβάνεσθε αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσελάβετο υμάς εις δόξαν Θεού» (Ρωμ. ιε 7). Ο Χριστός βάστασε τα βάρη όλων των ανθρώπων. «Τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασε» (Ματθ. η 17). Σήκωσε στους ώμους Του τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Εμείς γιατί να μη βαστάζουμε κάποια από τα βάρη των συνανθρώπων μας;
Την εφαρμοσμένη αγάπη προς τους άλλους να την αισθανόμαστε ως χρέος, να την αισθανόμαστε ως οφειλή που οφείλουμε να την ξεχρεώσουμε. Ο απόστολος Παύλος εξηγεί και για ποιό λογο οφείλουμε να το κάνουμε. Διότι βασταζοντας ο ένας τα ελαττώματα του άλλου, αναπληρώνουμε – εκπληρώνουμε τελείως – τον νόμο του Χριστού. Νόμος του Χριστού είναι ο νομος της αγάπης. «Νόμον Χριστού την αγάπην εκάλεσεν. Αυτού γαρ εστι φωνη· εντολήν καινήν δίδωμι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους», ερμηνεύει ο άγιος Θεοφύλακτος. Εκείνοι που αγαπούν ειλικρινα τον Θεό και τους αδελφούς, βαστάζουν ο ένας τα βάρη του άλλου, αναπληρώνοντας έτσι τον νόμο του Χριστου που είναι ο τέλειος νόμος της αγάπης.
Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου