"Ο καθρέπτης"
Έτσι αρχίζει την ομιλία εις τον "εκ κοιλίας τυφλόν" ο Άγιος Αστέριος, Επίσκοπος Αμασσείας. Και είναι να απορεί κανείς γι' αυτό το θαυμαστό γεγονός, γιατί δεν έχουμε απλώς μία θαυματουργία σε μία πάθηση των οφθαλμών που του στερούσε την δυνατότητα να βλέπει, αλλά ήταν εκ γενετής τυφλός, δηλαδή αόμματος. Έτσι, ο Κύριος ως δημιουργός, αφενός μεν του δημιουργεί οφθαλμούς και αφετέρου του δίνει τη δύναμη της οράσεως.
"Αυτός που με μόνο το πρόσταγμά Του έκανε όλη τη διακόσμηση του κόσμου, Αυτός που με δύο σύντομα λόγια θεράπευσε τον παραλυτικό, Αυτός φτύνει τώρα στο έδαφος και με το σάλιο κάνει πηλό...για να δείξει πως από εκείνο το χώμα από το οποίο στην αρχή πλάστηκε ολόκληρος ο ζωντανός άνθρωπος, δημιουργείται τώρα και το μέρος που λείπει" (Άγιος Αστέριος Αμασσείας)
Εκείνο όμως το οποίο προκαλεί περισσότερο τον θαυμασμό, είναι η γενναιότητα του τυφλού, με την οποία αντιμετωπίζει την μικρότητα και τα αλλοπρόσαλλα επιχειρήματα των δήθεν ισχυρών της γης, δηλαδή των Φαρισαίων και των Γραμματέων. Όταν διαπιστώνει την προκατάληψή τους, τούς αντιμετωπίζει με θάρρος. Όταν βλέπει να τον αντιμετωπίζουν με δυσμένεια και ανυποχώρητο πείσμα, προχωράει στην επίθεση. Έχει το θάρρος και την παρρησία να τους πει χαρακτηριστικά : "ει μη ην ούτος παρά Θεού, ουκ ηδύνατο ποιείν ουδέν" (Ιω, 9, 33-34), δηλαδή εάν ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν από τον Θεό, δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα. Αυτή η θαρραλέα αντιμετώπιση του τυφλού είναι ένας θαυμάσιος καθρέπτης, όπως γράφει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, που μας δίνει τη δυνατότητα της δικής μας αυτοκριτικής, γιατί και σήμερα έχουμε τοποθετήσει σε δευτερεύουσα θέση την παρρησία, δηλαδή την ομολογία.
Α. Μας χρειάζεται η ομολογία
Μας χρειάζεται, όχι σε περιόδους διωγμών, όπου το τίμημά της ήταν η ίδια η ζωή των Αγίων Ομολογητών και Μαρτύρων της πίστεώς μας, αλλά καθημερινά.
Όταν το κλίμα γύρω μας φαίνεται εχθρικό απέναντι στην αλήθεια την οποία πρεσβεύουμε.
Όταν καλούμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας στον Αναστάντα Κύριό μας και την ιδιότητά μας ως Χριστιανών και όχι να προτιμούμε την ένοχη σιωπή.
Όταν υπονομεύεται η ορθόδοξη παράδοσή μας, διαστρέφεται η αλήθεια της πίστεώς μας και αμφισβητείται η εφαρμογή του Ευαγγελίου.
Όταν διατυπώνονται περιφρονητικά σχόλια για την Εκκλησία μας, που είναι αυτός ο Χριστός "ο παρατεινόμενος εις τους αιώνας", τότε έχουμε προ οφθαλμού μας το ιερό χρέος της ομολογίας. Είμαστε αγωνιστές και όχι απλώς συζητητές. Δεν καθόμαστε απλώς στις κερκίδες, αλλά είμαστε συναθλητές στο στάδιο των αγώνων, ακολουθώντας τον πρωτομάρτυρα του Γολγοθά και την χορεία των Αγίων μας. Η αλήθεια, την οποία μας χάρισε ο Χριστός και η ιδιότητα του Χριστιανού, δεν είναι απλώς προνόμιο και ιερά καύχηση για όλους μας, αλλά ομολογία και μαρτύριο. Γι' αυτό ο Απόστολος Παύλος είναι ξεκάθαρος για τον καθένα μας : "ουαί δε μοι εστίν, εάν μη ευαγγελίζωμαι...ανάγκη γαρ μοι επίκειται" (Α' Κορ, 9, 16-17). Έτσι θα συστήσει στους ομοεθνείς του να μην αποβάλλουν την παρρησία : "μη αποβάλητε ουν την παρρησίαν υμών, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην" (Εβρ., 10, 35).
Αυτή η παρρησία, θα πουν οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας και οι ιεροί ερμηνευτές, μεταδίδει στην ψυχή μας χαρά και ειρήνη, επιδαψιλεύει στην αιωνιότητα "αμοιβάς πάσαν κατανόησιν υπερβαινούσας".
Β. Μας χρειάζεται η ομολογία
Για να μιλήσουμε για τον Χριστό, χρειάζεται να έχουμε προσωπική πείρα. Να Τον έχουμε γνωρίσει στην ζωή μας. Να έχουμε μέσα στον χώρο της καρδιάς "ενιδρυμμένον εν εαυτοίς τον Θεόν". Να συμβαδίζουν τα λόγια με τις πράξεις μας. Εδώ βρίσκεται το μυστικό κλειδί της επιτυχίας μας. Από την βεβαιότητα της παρουσίας του Χριστού που θα έχουμε μέσα μας, θα αντλεί δύναμη η παρρησία - ομολογία στους γύρω από εμάς. Γιατί απλούστατα, η Ορθοδοξία είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένη με την ορθοπραξία. Εάν ένας ορθόδοξος στην ζωή του δεν βιώνει τις αλήθειες της πίστεως και αν ο λόγος του δεν συμβαδίζει με τα έργα του, είναι χειρότερος από τους αιρετικούς. Ο πιο επικίνδυνος Χριστιανός είναι εκείνος που άλλα πιστεύει και άλλα πράττει. Είναι εκείνος που θυσιάζει την αρετή στο βωμό του συμφέροντος. Και αντί να στολίζεται με την αλήθεια και με την Χάρη του Θεού, καλύπτεται με το προσωπείο της υποκρισίας. Άλλωστε, οι διάφοροι αιρετικοί, οι οποίοι υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν μέχρι της συντέλειας του αιώνος, κατά τον λόγο του Κυρίου μας (Ματθ., 13,40), δεν πολεμούνται με ορθόδοξα λόγια, αλλά με ορθόδοξα έργα.
Γ. Μας χρειάζεται η παρρησία - ομολογία
Θα την αποκτήσουμε όταν χρησιμοποιήσουμε τη βία στον εαυτό μας.
Όταν εφαρμόσουμε το λόγο του Χριστού "η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν." (Ματθ, 11, 12-13)
Ενώ ο Χριστιανισμός δεν φιλοξένησε ποτέ την βία, ούτε υιοθέτησε μεθόδους εξοντώσεως άλλων λαών, ούτε στάθηκε θετικά απέναντι στον ρατσισμό, συνιστά όμως τη βία για την ομολογία του ονόματος του Χριστού σ' αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο. Και αυτή η βία σημαίνει θάρρος, τόλμη, γενναιότητα δηλαδή ανδρεία, που είναι μια μυστική αρετή της ψυχής.
Δεν θα πιέσουμε τους άλλους να ασπαστούν τον χριστιανισμό, όμως θα ομολογήσουμε με θάρρος την πίστη μας. Θα κρατήσουμε τον ορθόδοξο τρόπο ζωής μας και την μέθοδο θεραπείας μας.
Θα φυλάξουμε την παρακαταθήκη κατά την έκφραση του Αποστόλου των Εθνών, Παύλου : "Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον".(Τιμ. Α, 6, 20)
Θα χρησιμοποιήσουμε το "κράττει ο έχεις"(Αποκ, γ, 11) του Ευαγγελιστή Ιωάννη.
Θα μεταφέρουμε το φως του Χριστού σ' αυτούς που βρίσκονται μέσα στο σκότος και θα τους δώσουμε να πιουν από το νερό το οποίο ήπιαμε κι εμείς και ξεδιψάσαμε.
Η παρρησία, ακόμη, το θεάρεστον αυτό θάρρος, κατακτάται με την προσευχή. Είναι αποτέλεσμα εκζητήσεως της Χάριτος του Θεού, αλλά και πνεύματος ισχύος και ανδρείας. Μας το υποσχέθηκε ο ίδιος ο Χριστός : "εγώ γαρ δώσω υμίν στόμα και σοφίαν".(Λουκ, 11,15) Και ακόμη: "ιδού εγώ μεθ' υμών ειμί, πάσας τας ημέρας". (Ματθ, 28, 20)
Ο τυφλός του Ευαγγελίου στην ταραγμένη εποχή που ζούμε, μάς φανερώνει αυτό το μήνυμα της παρρησίας. Ο ορθόδοξος χριστιανός δεν βρίσκεται ποτέ κάτω από το πνεύμα της ανέσεως, ούτε βιώνει το πνεύμα του Ευαγγελίου, χωρίς αγώνα και ανδρεία. Ο ορθόδοξος χριστιανός είναι ένας ορειβάτης του πνεύματος. Αυτός που φτάνει μέσα από ομίχλες, αστραπές και βροντές στις κορυφές της αιωνιότητας. Αυτός είναι πραγματικά ένας ήρωας και η πράξη του αυτή συνιστά έναν αληθινό ηρωισμό.
Τελικά αυτοί οι ήρωες στεφανώνονται στην Βασιλεία των Ουρανών και αυτοί οι ήρωες μας χρειάζονται ως πρότυπο στη δική μας ζωή.
Πηγή : imkastorias.gr
"Ο υιός της βροντής, ο Ιωάννης, μάλλον όμως το Άγιο Πνεύμα, το οποίο τον ψαρά και τεχνίτη τον έκανε πραγματικά συγγραφέα και συντάκτη θείων λόγων υψηλών και υποθέσεων, μας εξήγησε τη βαθειά και μεγάλη ομιλία του Κυρίου...Με αυτήν, τον ανυπότακτο και ανυπάκουο λαό τον εκπαίδευε στην θεογνωσία του Πατέρα και του Υιού...οδηγώντας τον ήσυχα από την Παλαιά προς την Καινή Διαθήκη, όπως πριν τους είχε οδηγήσει σε πλούσια και καρποφόρο γη."
Έτσι αρχίζει την ομιλία εις τον "εκ κοιλίας τυφλόν" ο Άγιος Αστέριος, Επίσκοπος Αμασσείας. Και είναι να απορεί κανείς γι' αυτό το θαυμαστό γεγονός, γιατί δεν έχουμε απλώς μία θαυματουργία σε μία πάθηση των οφθαλμών που του στερούσε την δυνατότητα να βλέπει, αλλά ήταν εκ γενετής τυφλός, δηλαδή αόμματος. Έτσι, ο Κύριος ως δημιουργός, αφενός μεν του δημιουργεί οφθαλμούς και αφετέρου του δίνει τη δύναμη της οράσεως.
"Αυτός που με μόνο το πρόσταγμά Του έκανε όλη τη διακόσμηση του κόσμου, Αυτός που με δύο σύντομα λόγια θεράπευσε τον παραλυτικό, Αυτός φτύνει τώρα στο έδαφος και με το σάλιο κάνει πηλό...για να δείξει πως από εκείνο το χώμα από το οποίο στην αρχή πλάστηκε ολόκληρος ο ζωντανός άνθρωπος, δημιουργείται τώρα και το μέρος που λείπει" (Άγιος Αστέριος Αμασσείας)
Εκείνο όμως το οποίο προκαλεί περισσότερο τον θαυμασμό, είναι η γενναιότητα του τυφλού, με την οποία αντιμετωπίζει την μικρότητα και τα αλλοπρόσαλλα επιχειρήματα των δήθεν ισχυρών της γης, δηλαδή των Φαρισαίων και των Γραμματέων. Όταν διαπιστώνει την προκατάληψή τους, τούς αντιμετωπίζει με θάρρος. Όταν βλέπει να τον αντιμετωπίζουν με δυσμένεια και ανυποχώρητο πείσμα, προχωράει στην επίθεση. Έχει το θάρρος και την παρρησία να τους πει χαρακτηριστικά : "ει μη ην ούτος παρά Θεού, ουκ ηδύνατο ποιείν ουδέν" (Ιω, 9, 33-34), δηλαδή εάν ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν από τον Θεό, δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα. Αυτή η θαρραλέα αντιμετώπιση του τυφλού είναι ένας θαυμάσιος καθρέπτης, όπως γράφει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, που μας δίνει τη δυνατότητα της δικής μας αυτοκριτικής, γιατί και σήμερα έχουμε τοποθετήσει σε δευτερεύουσα θέση την παρρησία, δηλαδή την ομολογία.
Α. Μας χρειάζεται η ομολογία
Μας χρειάζεται, όχι σε περιόδους διωγμών, όπου το τίμημά της ήταν η ίδια η ζωή των Αγίων Ομολογητών και Μαρτύρων της πίστεώς μας, αλλά καθημερινά.
Όταν το κλίμα γύρω μας φαίνεται εχθρικό απέναντι στην αλήθεια την οποία πρεσβεύουμε.
Όταν καλούμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας στον Αναστάντα Κύριό μας και την ιδιότητά μας ως Χριστιανών και όχι να προτιμούμε την ένοχη σιωπή.
Όταν υπονομεύεται η ορθόδοξη παράδοσή μας, διαστρέφεται η αλήθεια της πίστεώς μας και αμφισβητείται η εφαρμογή του Ευαγγελίου.
Όταν διατυπώνονται περιφρονητικά σχόλια για την Εκκλησία μας, που είναι αυτός ο Χριστός "ο παρατεινόμενος εις τους αιώνας", τότε έχουμε προ οφθαλμού μας το ιερό χρέος της ομολογίας. Είμαστε αγωνιστές και όχι απλώς συζητητές. Δεν καθόμαστε απλώς στις κερκίδες, αλλά είμαστε συναθλητές στο στάδιο των αγώνων, ακολουθώντας τον πρωτομάρτυρα του Γολγοθά και την χορεία των Αγίων μας. Η αλήθεια, την οποία μας χάρισε ο Χριστός και η ιδιότητα του Χριστιανού, δεν είναι απλώς προνόμιο και ιερά καύχηση για όλους μας, αλλά ομολογία και μαρτύριο. Γι' αυτό ο Απόστολος Παύλος είναι ξεκάθαρος για τον καθένα μας : "ουαί δε μοι εστίν, εάν μη ευαγγελίζωμαι...ανάγκη γαρ μοι επίκειται" (Α' Κορ, 9, 16-17). Έτσι θα συστήσει στους ομοεθνείς του να μην αποβάλλουν την παρρησία : "μη αποβάλητε ουν την παρρησίαν υμών, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην" (Εβρ., 10, 35).
Αυτή η παρρησία, θα πουν οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας και οι ιεροί ερμηνευτές, μεταδίδει στην ψυχή μας χαρά και ειρήνη, επιδαψιλεύει στην αιωνιότητα "αμοιβάς πάσαν κατανόησιν υπερβαινούσας".
Β. Μας χρειάζεται η ομολογία
Για να μιλήσουμε για τον Χριστό, χρειάζεται να έχουμε προσωπική πείρα. Να Τον έχουμε γνωρίσει στην ζωή μας. Να έχουμε μέσα στον χώρο της καρδιάς "ενιδρυμμένον εν εαυτοίς τον Θεόν". Να συμβαδίζουν τα λόγια με τις πράξεις μας. Εδώ βρίσκεται το μυστικό κλειδί της επιτυχίας μας. Από την βεβαιότητα της παρουσίας του Χριστού που θα έχουμε μέσα μας, θα αντλεί δύναμη η παρρησία - ομολογία στους γύρω από εμάς. Γιατί απλούστατα, η Ορθοδοξία είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένη με την ορθοπραξία. Εάν ένας ορθόδοξος στην ζωή του δεν βιώνει τις αλήθειες της πίστεως και αν ο λόγος του δεν συμβαδίζει με τα έργα του, είναι χειρότερος από τους αιρετικούς. Ο πιο επικίνδυνος Χριστιανός είναι εκείνος που άλλα πιστεύει και άλλα πράττει. Είναι εκείνος που θυσιάζει την αρετή στο βωμό του συμφέροντος. Και αντί να στολίζεται με την αλήθεια και με την Χάρη του Θεού, καλύπτεται με το προσωπείο της υποκρισίας. Άλλωστε, οι διάφοροι αιρετικοί, οι οποίοι υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν μέχρι της συντέλειας του αιώνος, κατά τον λόγο του Κυρίου μας (Ματθ., 13,40), δεν πολεμούνται με ορθόδοξα λόγια, αλλά με ορθόδοξα έργα.
Γ. Μας χρειάζεται η παρρησία - ομολογία
Θα την αποκτήσουμε όταν χρησιμοποιήσουμε τη βία στον εαυτό μας.
Όταν εφαρμόσουμε το λόγο του Χριστού "η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν." (Ματθ, 11, 12-13)
Ενώ ο Χριστιανισμός δεν φιλοξένησε ποτέ την βία, ούτε υιοθέτησε μεθόδους εξοντώσεως άλλων λαών, ούτε στάθηκε θετικά απέναντι στον ρατσισμό, συνιστά όμως τη βία για την ομολογία του ονόματος του Χριστού σ' αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο. Και αυτή η βία σημαίνει θάρρος, τόλμη, γενναιότητα δηλαδή ανδρεία, που είναι μια μυστική αρετή της ψυχής.
Δεν θα πιέσουμε τους άλλους να ασπαστούν τον χριστιανισμό, όμως θα ομολογήσουμε με θάρρος την πίστη μας. Θα κρατήσουμε τον ορθόδοξο τρόπο ζωής μας και την μέθοδο θεραπείας μας.
Θα φυλάξουμε την παρακαταθήκη κατά την έκφραση του Αποστόλου των Εθνών, Παύλου : "Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον".(Τιμ. Α, 6, 20)
Θα χρησιμοποιήσουμε το "κράττει ο έχεις"(Αποκ, γ, 11) του Ευαγγελιστή Ιωάννη.
Θα μεταφέρουμε το φως του Χριστού σ' αυτούς που βρίσκονται μέσα στο σκότος και θα τους δώσουμε να πιουν από το νερό το οποίο ήπιαμε κι εμείς και ξεδιψάσαμε.
Η παρρησία, ακόμη, το θεάρεστον αυτό θάρρος, κατακτάται με την προσευχή. Είναι αποτέλεσμα εκζητήσεως της Χάριτος του Θεού, αλλά και πνεύματος ισχύος και ανδρείας. Μας το υποσχέθηκε ο ίδιος ο Χριστός : "εγώ γαρ δώσω υμίν στόμα και σοφίαν".(Λουκ, 11,15) Και ακόμη: "ιδού εγώ μεθ' υμών ειμί, πάσας τας ημέρας". (Ματθ, 28, 20)
Ο τυφλός του Ευαγγελίου στην ταραγμένη εποχή που ζούμε, μάς φανερώνει αυτό το μήνυμα της παρρησίας. Ο ορθόδοξος χριστιανός δεν βρίσκεται ποτέ κάτω από το πνεύμα της ανέσεως, ούτε βιώνει το πνεύμα του Ευαγγελίου, χωρίς αγώνα και ανδρεία. Ο ορθόδοξος χριστιανός είναι ένας ορειβάτης του πνεύματος. Αυτός που φτάνει μέσα από ομίχλες, αστραπές και βροντές στις κορυφές της αιωνιότητας. Αυτός είναι πραγματικά ένας ήρωας και η πράξη του αυτή συνιστά έναν αληθινό ηρωισμό.
Τελικά αυτοί οι ήρωες στεφανώνονται στην Βασιλεία των Ουρανών και αυτοί οι ήρωες μας χρειάζονται ως πρότυπο στη δική μας ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου